«Χίλια μύρια κύματα, μακριά τ’ Αϊβαλί», γράφει η Μαρία Πανούτσου

Πολύ προσωπικό.

Στον απόηχο του θανάτου και της ταφής του Μίκη Θεοδωράκη, έψαχνα να βρω για μένα τι ακριβώς ήταν και σήμαινε, πέρα από τις επισημότητες και την έθνο-μυθική-ιστορική βάση και πραγματικότητα.

Η φιγούρα του τόσο οικεία, ταυτιζόταν με τον πατέρα μου.

Κάθε φορά που έβλεπα την φωτογραφία του ή άκουγα ή μιλούσα ή μιλούσαν για αυτόν, ταυτόχρονα η οικογένειά μου έμπαινε και αυτή στο όλο τοπίο. Βλέπεις… μεγάλωσα με την ύπαρξή του σαν κάτι φυσικό, σαν τον αέρα και το νερό. Τόσο φυσικά εισχωρούσε στη ζωή μας.

Η σχέση αυτή και η πορεία της γνώσης, δεν είναι τόσο απλή και γλυκεία όπως ίσως να φαίνεται στο ημερολόγιο αυτό, με το ύφος της γραφής μου, έχει τις δυσκολίες της, τα αδιέξοδα, έχει το μπέρδεμα της ζωής που παρεισφρέει και προσπαθεί να εμποδίσει τη συνέχεια και την εξέλιξη. Όμως, σε ένα ημερολόγιο-φόρο τιμής σε έναν οικείο νεκρό, σε έναν οικογενειακό νεκρό -μια καθαρά βιωματική σχέση- δεν χωρούν παράσιτα.

Έχει επίσης ενδιαφέρον για μένα το γεγονός ότι όταν ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν στην Κεφαλονιά μικρός και αργότερα, που πήγε ως ενήλικας, είχε γνωρίσει την οικογένεια της μητέρας μου στο Αργοστόλι και είχε εκφράσει θαυμασμό για τη μικρή τότε Ντια, τη μητέρα μου. Μια μικρή λεπτομέρεια, που όμως δένει τη δική μου ιστορία και αποδεικνύει την αμεσότητα και το εύρος της σχέσης που είχε ο Μίκης Θεοδωράκης με τους Έλληνες, με τους ανθρώπους, με τον τόπο του, όχι μόνο με τη μουσική και την πολιτική. Ήταν και είναι μαζί με όλα όσα αντιπροσωπεύει και συμβολίζει και ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Αρκεί να ακούσουμε τις μύριες ιστορίες που εξιστορούν οι Έλληνες για εκείνον.

Παραθέτω μια μαρτυρία

Ο Ιόνιος γιαλός του Μίκη Θεοδωράκη