Είναι απογεύματα που ο καιρός, κυριολεκτικά πιο πέρα και από τα πέλαγα και τους ωκεανούς της νοσταλγίας, ταξιδεύει τις σκέψεις και τις ματιές με μια σιγουριά απείρου κάλλους. Όταν οι φυλλωσιές και τα κλωνάρια, σαν ημιτόνια μελωδίας μπλέκονται μεταξύ τους και χορεύουν τα λόγια μας, τότε, χαμογελούν και ταξιδεύουν πιο πολύ τα πάντα που είναι γύρω σου. Ακόμη και τα όνειρα της νύχτας θα βρουν το έδαφος της πιο ήρεμο.
Οι βροχές καθυστέρησαν το καλοκαίρι. Αγρίεψε και ο κόσμος, μπερδεύτηκε τι να φορέσει. Μα τώρα είναι αλλιώς. Η κληματαριά βλεφαρίζει στους καρπούς της ελιάς. Ακουμπάνε, φύλλο το φύλλο, τα λένε και μια παρέα γίνονται κάτω από την εποπτεία του ουρανού. Λίγο πριν νυχτώσει τα χρυσό πράσινα φύλλα τους κάνουν τις φιγούρες τους. Είναι απογεύματα που ο Ωκεάνιος καιρός ανοίγει σαν φτερούγα γλάρων που θέλει να πετάξει πιο πέρα και από τα χαμηλά βαρομετρικά της συνήθειας. Είναι καιρός που τα χρώματα, από παρένθεση ερμηνείας και δεύτερου ρόλου παίρνουν κατά κράτος τα ηνία του χρόνου και του κυρίως θέματος της ζωής. Μέχρι να ωριμάσουν και τα τσαμπιά, ο ουρανός θα δείξει κατανόηση και θαλπωρή.
Είναι λοιπόν αυτά τα απογεύματα που όλα τα μικρά, τα μεγάλα και περαστικά της νοσταλγίας τερτίπια, αποκτούν άλλα πρέπει και θέλω πορείας. Τα παράπονα έγκλειστων εαυτών, των στερητικών άλφα για το τι ήσουν πριν, που είσαι τώρα και που το πάει αυτός ο εναγκαλισμός των κλωναριών κατά κάποιον τρόπο, αλλάζουν το πεδίο των σκέψεων, σχεδόν αυθόρμητα, μπορεί ακαριαία και σου δείχνουν αλλά και σου ανοίγουν νέους δρόμους και ρυθμούς.
Είναι ο χορός της ανθοφορίας. Είναι το μεγάλο παράθυρο του σύμπαντος ορθάνοιχτο. Η αρχιτεκτονική της μνήμης και της στιγμής, κοντά στο όριο του φράχτη, χτίζει την φαντασία από την αρχή. Τα λόγια και οι λέξεις κάτω από το φως του απογεύματος, ύμνος γίνονται. Ψηλώνουν. Όλα δε, τα αφηρημένα νοήματα των λέξεων, στο τώρα που μυρίζει καλοκαίρι μπαίνουν σε μια ακρούλα, σε μια γωνιά από τις πολλές που μας κατοικεί. Το κουκούτσι και το σώμα των καρπών, των όποιων καρπών, μα κυρίως των συγκεκριμένων, στο στόμα, στα χείλη θα το γεμίσει, θα το βάψει. Θα γίνει δηλαδή μια αρχή. Αν και οι ντομάτες δεν τα πήγανε και πολύ καλά, λόγω παρατεταμένου χειμώνα, εντούτοις, το παλεύουνε για να καρπίζουν.
Όλα στην ώρα τους και ο ουρανός παίρνει τα απογεύματα από το χειμώνα τους και τα βγάζει βόλτα. Και μαζί με σένα, όλες οι φυλλωσιές και τα φυλλοκάρδια ανοίγουν σαν πανιά και βάζουν πλώρη στους ουρανούς. Ακόμη και το αεράκι, το ελαφρύ, απλόχερα, πλέρια μιλάει και στις ρίζες και στα μάτια σου. Ψηλώνεις μαζί τους. Καθρέφτης γίνεται ο ουρανός. Δέντρα της υπομονής γύρω σου, υπομονή σου δίνουν και οι ρίζες και τα φύλλα τους.
Θεατής των δρώμενων της στιγμής αυτής και οι μυρουδιές των γιασεμιών που τα λένε με το κισσό στο απέναντι τοίχο. Αναρριχώμενα κλαδιά των αισθήσεων στους ρυθμούς της καρδιάς αποκτούν άλλο χαρακτήρα. Είναι κάλεσμα η εποχή και όλα τα επιφωνήματα ξυπνάνε από το λήθαργο του χειμώνα. Φύλλο το φύλλο, βλέπεις την πορεία και τον αντικρυστό τους χορό. Αειθαλή και φυλλοβόλα τα δευτερόλεπτα των ωρών μυρίζουν το χώμα της γης και της σποράς. Σαν κομμάτι αυτής της πραγματικότητας και της εικόνας δηλαδή, ας βάλουμε και στην παρέα και το φεγγάρι που θα ’ρθει αργότερα. Το κρασάκι, σαν ιδέα και αλήθεια, θα μας γλυκό μεθύσει και δυο ελιές, θα μας αλμυρώσει την γεύση. Μικρές πινελιές, όλα αυτά και η ώρα περνάει σαν διάλειμμα. Χωρίς πολλά-πολλά, χορταίνουμε αλλά και ξεδιψάμε με τις στιγμές αυτές, αφού είμαστε κι εμείς κομμάτια αυτής της μέθεξης. Φύλλο το φύλλο της, όλα μια παρέα γίνονται.
Αφήστε το σχόλιο σας