Και να που, απ’ ότι φαίνεται, ήρθε η στιγμή να αποχαιρετιστούμε. Να σταυροφιληθούμε, με ασφάλεια, χωρίς μάσκες, έτσι, από μακριά. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, είμαστε ακόμα σε «σκληρή» καραντίνα. Σύντομα όμως, φημολογείται, ότι θα μας ξαμολήσουν.  Τι και πώς, θα το μάθουμε, αλλά μη φανταστείτε πως θα είμαστε και ξέφραγα αμπέλια.

Δεν πειράζει, έστω κι έτσι, θα ξαναψάξουμε, για να ξαναπροσπαθήσουμε, να ξαναβρούμε τους εαυτούς μας, τις ζωές μας, τους άλλους, τα συγκαλά μας, ό,τι απώλεσε ο καθένας μας τέλος πάντων αυτό το εξάμηνο. Γιατί, ω ναι, μισό έτος φάγαμε, φίλοι μου και συνοδοιπόροι μου, «κεκλεισμένων των θυρών».

Σας αποκαλώ «φίλους και συνοδοιπόρους», γιατί πραγματικά μου κρατήσατε την καλύτερη παρέα, μία εποχή πολύ δύσκολη. Τώρα… ίσως να λέτε από μέσα σας: «καλά, εσύ έγραφες κι εμείς γελάγαμε, πώς σου κρατήσαμε παρέα»; Κι όμως, δουλεύει και ανάποδα το πράμα. Αμ, πώς. Πάρε – δώσε είναι όλα. Αν δεν ήξερα πως κάθε Πέμπτη, θα ήσασταν εκεί να με διαβάσετε (ορισμένοι μου την κοπανάγατε αλλά ας μην το κάνουμε θέμα), ώστε να σκεφτώ να γράψω κάτι που θα προκαλέσει από ένα χαμόγελο ως γέλια μέχρι δακρύων, δεν ξέρω πόσα δάκρυα θα είχαν οι δικές μου βδομάδες. Η σκέψη σας με κράτησε ενεργή και δημιουργική. Απασχολημένη, να μη σκέφτομαι τις φρίκες που μου προκαλούσε η κλεισούρα.

Συντροφιά στη διάρκεια του εγκλεισμού μου κράτησε κι εμένα «ο γκρινιάρης» ή «η κουτσομπόλα της γειτονιάς», «ο καβγάς που έγινε στο κρεοπωλείο» ή «τα γκομενικά» θέματα και πέρασα κι εγώ όμορφα μαζί τους και μαζί σας. Σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Ευχαριστώ και τη σελίδα «Λόγω Γραφής» και τους ζεστούς ανθρώπους της, που μου έδωσαν την ευκαιρία και πίστεψαν σ’ εμένα.

Δε μου αρέσουν οι αποχωρισμοί, ούτε οι αποχαιρετισμοί. Σας είχα υποσχεθεί πως όταν τελειώσει η καραντίνα, θα ψήναμε εκείνα τα αρνιά και θα χορεύαμε μέχρι πρωίας. Δεν το ξεχνώ. Το περιμένω πώς και πώς. Όμως, ακόμη δεν είναι εφικτό. Μπορεί σε λίγες μέρες να βγούμε από την καραντίνα, αλλά, η πανδημία είναι ακόμη εδώ. Ξέρω πως όλοι έχουμε αλλάξει μετά από το στραπάτσο που μας βρήκε και δε θα είμαστε πια ίδιοι. Θέλω να πιστεύω πως δε θα απελευθερωθούμε και θα κάνουμε ότι τίποτε δε συμβαίνει. Ας συνεχίσουμε να είμαστε προσεκτικοί, να τηρούμε τα μέτρα προστασίας, έως ότου μπορέσουμε να στήσουμε το πανηγύρι που λέγαμε βρε αδερφέ!

Εμένα θα με συγχωρήσετε, αλλά, θέλω να πάρω λίγο τον αέρα μου. Σάμπως και δε θα μπορέσω να στρωθώ στο γράψιμο για αρκετό καιρό. Μήτε και στο διάβασμα. Βρε ούτε φυλλάδιο για ντελίβερι δε θα μπορώ να διαβάσω νομίζω. Έτσι, θέλω να με σκέφτεστε, με το γυαλί ηλίου (και τη μάσκα –  μην ξεχνιόμαστε) να κυκλοφορώ σε «άερα και κάερα», ανέμελη και γελαστή. Γιατί ξέρω ότι κι εσείς κάπου εκεί έξω θα κυκλοφορείτε, και σιγά μην περιμένετε πια, κάθε Πέμπτη βράδυ στις εννιά, το ραντεβού του «Έγινε της καραντίνας!». Ας γίνει κάτι άλλο!

Θα μου λείψετε κι αν μου έρθει κάτι καινούριο, θα σας γράψω. Α τουτ αλέρ, λοιπόν, αουφίντερζεν, άει για Παναγιά και όλα τα σχετικά. Σας φιλώ στο κούτελο. (Σας αγαπώ! – Μαρία Αλιφέρη)

Η Στεφανία Ρουλάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972. Σπούδασε Διαφήμιση, Διοίκηση Επιχειρήσεων, Συμβουλευτική Ψυχικής Υγείας και Ομαδική Ψυχοθεραπεία. Εργάστηκε σε μεγάλες, πολυεθνικές επιχειρήσεις και μικρότερες ελληνικές. Για κάποια χρόνια είχε τη δική της επιχείρηση, ένα μεσιτικό γραφείο. Από το 2015 και μετά, εργάζεται σαν θεραπεύτρια, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας. Έχει ένα κοριτσάκι τεσσάρων χρονών και μένουν με τον σύντροφό της στο Μοσχάτο. Αγαπά πολύ την οικογένειά της, τους φίλους της, τη δουλειά της, το διάβασμα, τη συγγραφή, τα ταξίδια, τη μαγειρική, τη ζωή.

Τον Φεβρουάριο του 2021 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο, ένα ιστορικό μυθιστόρημα, με τίτλο «Εγώ θα ζήσω» [Πρότυπες Εκδόσεις ΠΗΓΗ]. Έχει συμμετάσχει σε ένα διαγωνισμό πεζογραφίας, έχει γράψει επίσης διηγήματα,  παιδικά παραμύθια και ποιήματα.