Στο βροχερό απόδειπνο

μέσα στα δακρυσμένα μάτια σου

επιπλέουν οι νοσταλγικές

στιγμές των ανομολόγητων

παρορμήσεων…

Δεν ξέρω αν μέσα

σου ο ψυχισμός

είναι γέννημα θύελλας

είσαι καταιγίδα ή

απάνεμο λιμάνι;…

Ευτυχώς η ομπρέλα

της συνείδησής μου

είναι πάντα ανοικτή

σε μπόρες και χιονισμένα

συναισθήματα.

Άκου μια γλυκιά μελωδία

από το τραγούδι που σου

έγραψα να σου χαϊδεύει

τα αυτιά μια παραπονιάρικη

μουσική σαν θάλασσα

γαλήνης

μια γαλανή

θάλασσα

ασμάτων νηνεμίας…

Μην μιλάς

αρκεί η εσωτερική

προσευχή σου

να γίνεται σιωπηλά.

Νομίζεις δεν σε ακούει

ο Ουρανός;

Ο πάνσοφος Θεός

όλα τα ακούει

και την κατάλληλη στιγμή

δίνει λύσεις.

Μην χαραμίζεις

την καρδιά σου

σε ταχυπαλμίες

αναλώσιμων συναισθηματικών

δεσμών.

Το πρόσωπό σου τώρα

που διάβασες ευλαβικά

την ευχή δείχνεις

να λάμπεις.

Σε παρακαλώ μην

προσκαλείς την μοναξιά

και την κερνάς νέκταρ

μιας πικρής οινοποσίας…

Κάθε που βλέπεις

να μικραίνει

το ολόγιομο φεγγάρι.

Για δες! Το φεγγάρι

τρυπώνει στον πυθμένα

της σκέψης σου μιας

τσέπης ιδεών.

Τώρα πριν σε αποχαιρετίσω

σε προκαλώ μια έκπληξη

στα μαλλιά σου ανεμίζω.

Κοίτα στην τσάντα

που σου δώρισα

κάτι λησμόνησα…

Ναι, θυμήθηκα,

στην τσάντα σου

ξέχασα το… χαμόγελό μου!

[Πέτρος Κυριάκου Βελούδας – Μέλος της Διεθνούς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, καθηγητής, εκτελεστικός διευθυντής της ελληνικής ποίησης στην Λατινική Αμερική – Αργεντινή, πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Επιστημών τμήματος ελληνικού πολιτισμού Ε. Α. Πανεπιστημίου Πατρών, συγγραφέας, δημοσιογράφος.]