«Φανταστικέ μου φίλε», ένα ποίημα της Αρετής Καμπίτση

Αλλά τι σημασία έχει η μοναξιά του κόσμου, σου λέω… Είμαστε εμείς.

Χειμώνες αλησμόνητους στα δύο μας χέρια. Θυμάσαι;

 

Κι ύστερα της φαντασίας μας στολίδια γέμιζαν τις λέξεις, λόγια κουρασμένα,

λόγια ανθισμένα υπό σκιά. Θυμάσαι;

 

Μου έκλεινες τα μάτια και παίζαμε κρυφτό. Πίσω από μια πόρτα κρυβόμουν και

δε μ’ έβλεπες. Πόνεσες; Πόνεσα.

 

Στα δυο σου χέρια σαν μαργαρίτα ηλιοστόλουστη  έπεφτα. Πόνεσα, έλεγα, πόνεσα.

 

Χέρια μεγαλώσαμε μαζί, δύο ψυχές, δύο κραυγές. Μαζί.

 

Τις νύχτες ντυνόμουν παιδί και πίσω από μια πόρτα σε έψαχνα. Πόνεσα, έλεγα,

πόνεσα. Θυμάσαι;

 

Κι έτσι που δεν ένοιωσα στιγμή τη μοναξιά του κόσμου. Θυμάσαι;

 

Είμαστε εμείς.

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη