Αλλά τι σημασία έχει η μοναξιά του κόσμου, σου λέω… Είμαστε εμείς.
Χειμώνες αλησμόνητους στα δύο μας χέρια. Θυμάσαι;
Κι ύστερα της φαντασίας μας στολίδια γέμιζαν τις λέξεις, λόγια κουρασμένα,
λόγια ανθισμένα υπό σκιά. Θυμάσαι;
Μου έκλεινες τα μάτια και παίζαμε κρυφτό. Πίσω από μια πόρτα κρυβόμουν και
δε μ’ έβλεπες. Πόνεσες; Πόνεσα.
Στα δυο σου χέρια σαν μαργαρίτα ηλιοστόλουστη έπεφτα. Πόνεσα, έλεγα, πόνεσα.
Χέρια μεγαλώσαμε μαζί, δύο ψυχές, δύο κραυγές. Μαζί.
Τις νύχτες ντυνόμουν παιδί και πίσω από μια πόρτα σε έψαχνα. Πόνεσα, έλεγα,
πόνεσα. Θυμάσαι;
Κι έτσι που δεν ένοιωσα στιγμή τη μοναξιά του κόσμου. Θυμάσαι;
Είμαστε εμείς.
Αφήστε το σχόλιο σας