Κατοίκων περιορισμός κι ο τρόμος να γεμίζει τις καρδιές.
Τα πάντα κλειστά σαν και τις καρδιές των ανθρώπων.
Αναβολή για την φυσιοθεραπεία του εγχειρισμένου ποδιού,
που ακόμα δεν πατάει μετά την επέμβαση.
Αναβολή για τα εμβόλια που έπρεπε να γίνουν στα βρέφη.
Μια νέκρα η πόλη κι οι άνθρωποι για πρώτη φορά καταλαβαίνουν  πόσο κοντά
παραμονεύει ο θάνατος, που δεν υπάρχουν εξαιρέσεις γραμμένες στο δικό του δεφτέρι.
ΠΡΕΠΕΙ. Αν δεν θες να πεθάνεις κι ο κορονοϊός δεν αστειεύεται.
Τον σέρνει πίσω του τον θάνατο και συμμαζέψου, αν δεν θες να γίνεις κι εσύ ένας δικός του υπηρέτης που διευκολύνει την εξάπλωσή του.
Χρησιμοποίησε τη λογική σου, σαν δεν είναι δικαίωμά σου η παρακοή.
Αν θες να αυτοκτονήσεις, δικαίωμά σου, μα τότε φύγε μακριά, εκεί που δεν υπάρχουν άλλοι.
Πριν να παραπονιέσαι όμως, στείλε τη σκέψη σου στους ήρωες γιατρούς και νοσηλευτές, όπου με νύχια και με δόντια προσπαθούν να σώσουν ζωές, βάζοντας σε κίνδυνο την δική τους.
Επίσης, εκείνους που αναγκαστικώς πρέπει να δουλέψουν. Όπως τα φαρμακεία, τα  σούπερ μάρκετ, για να βοηθήσουν εσένα όταν χρειάζεσαι τα φάρμακα και τα ψώνια σου.
Το να μένουμε εμείς σφαλισμένοι στα σπίτια μας είναι μια πολύ μικρή θυσία απέναντι στην δική τους αυτοθυσία. Σκέψου λοιπόν πριν ξεκινήσεις να μεμψιμοιρείς για την -ας ελπίσουμε- ολιγοήμερη στέρηση για εξόδους.
Κι επιτέλους ας εκμεταλλευτούμε την κατάσταση κι ας επωφεληθούμε απ’ αυτήν την τραγική περίπτωση για να έρθουμε όλοι πιο κοντά σαν οικογένεια.
Να θυμηθούμε τα τόσο όμορφα παλιά χρόνια, που όλοι μαζεμένοι γύρω απ’ το τραπέζι απολαμβάναμε το δείπνο κι έπειτα αφήναμε να ταξιδεύει η φαντασία μέσα από τα παραμύθια του παππού και της γιαγιάς. Ας θυμηθούμε τις μικροχαρές του παλιού καιρού, που λίγα είχαμε μα νοιώθαμε πολύ πιο πλούσιοι από το σήμερα, που αν και έχουμε τα πάντα νοιώθουμε πολύ πιο φτωχοί από τότε.
Το «μένουμε σπίτι» λοιπόν έχει και τα καλά του…

[Μαρούλλα Πανάγου
2-4-2020
Περιστερώνα Πάφος]