Πάνω απ’ του κάμπου τη βουβή την προσμονή
Και τα σπιτάκια με τα παράθυρά τους τα θλιμμένα,
Έπεσε απόψε πάλι Θεέ μου μια βροχή,
Που με ταξίδεψε σε χρόνια περασμένα.
Τότε στη σόμπα καίγαμε δοκάρια και σανίδες,
Φορά και κούτσουρο για να φτουρήσει η ζέστα.
Κρυφές μαντάραμε κομμάτια τις ελπίδες,
Κι ας φέρνανε στο σπίτι μας τα ψώνια δίχως ρέστα.
Ο Αντρίκος ψήνονταν στον πυρετό και πάλι
Και του Νικόλα μου δεν είχα γάλα να του δώσω,
Καρτέραγαν της μάνας μας την τρυφερή αγκάλη,
Μα στη δική μου απαγκιάζανε ωστόσο…
“Αβάσταχτη της μοναξιάς μας η κατάρα,
Στο σπίτι των ανέμων η μοίρα χτυπούσε μανιασμένα.
Χαράχτηκε στα τζάμια μας για συντροφιά η λαχτάρα,
Δεν καταργεί το δέσιμό μας πρόβλημα κανένα.”[1]
Λάδι ήτανε και ζάχαρη η απαντοχή μας τότε,
Οι θύμησες πονούν ανάρια-ανάρια…
Φροντίζει κι η βροχούλα πότε-πότε,
Να ζωντανεύουνε των αδελφών τα χνάρια.
[1] Η τέταρτη στροφή του ποιήματος, μετά την επιμέλεια του αγαπημένου φίλου και ποιητή Γιώργου Χ. Θεοχάρη, κατέληξε σε αυτή τη μορφή, που “στέκεται” πιο σωστά κι εγώ την προτιμώ. Τον ευχαριστώ από καρδιάς που για ακόμα μία φορά αγκάλιασε με αγάπη ένα μου πόνημα.
Η στροφή στην αρχική της μορφή είχε ως ακολούθως:
“Αβάσταχτη της μοναξιάς μας η κατάρα,
Στο σπίτι των ανέμων χτυπούσε μανιασμένα η μοίρα.
Χαράχτηκε στα τζάμια μας για συντροφιά η λαχτάρα,
Δεν καταργεί τα στεγανά μας καμιά πείρα.”
“Κρυφές μαντάραμε κομμάτια τις ελπίδες”
Τι όμορφος στίχος από ένα πολύ όμορφο, τρυφερό και νοσταλγικό ποίημα!
Κρυφές μαντάραμε κομμάτια τις ελπίδες,…..
Χαράχτηκε στα τζάμια μας για συντροφιά η λαχτάρα,….
Λάδι ήτανε και ζάχαρη η απαντοχή μας τότε…
Αυτά τα διαμάντια τα μοιρασμένα στους στίχους τους χρυσούς τα κρατάω…
Τρυφερό και όμορφο ποίημα
Καλημέρα, Κατερίνα. Έχεις έμφυτο ποιητικό ταλέντο και σε προσκαλώ να διαβάσεις “Το σκιάχτρο” που δημοσίευσα στο fb εχθές ή τα ποιήματα που έχω αναρτήσει στο blog μου.
Καλημέρα Γιώργο, σε ευχαριστώ για τη φιλοφρόνηση. Θα διαβάσω το ποίημα σου και θα επικοινωνήσω μαζί σου.
“Κι ας φέρνανε στο σπίτι μας τα ψώνια δίχως ρέστα”…ό,τι πρέπει, οφείλουν, βαρύ όφελος, να κάνουν οι ελπίδες… Να μην τις χάνεις , να μην τις χάσεις , ποτέ.