Τσαλακωμένος εαυτός

Ξετσαλακώνει το χαρτί;

Ξετσαλακώνει…

Αφήνοντας σημάδια τριβής

Ποτάμια δακρύων και παγωμένα βλέμματα.

Μισώ αφάνταστα τους τσαλακωμένους εαυτούς…

Ένα μόνο μου μένει.

Θα πάρω το σίδερο… να σιδερώσω τον δικό μου!

Παράταιρος κόσμος

Μούδιασε το στυλό πάνω στο χαρτί

που λιάζονταν πάνω στην αμμούδα της θάλασσας

χειροκροτώντας την ευτυχία

που έπαιζε τάβλι στο καφενείο των ακριβοθώρητων συμπτώσεων.

Εκεί που η ζωή κι ο θάνατος ζούνε ολότελα γυμνοί.

Διατυμπανίζοντας τη γύμνια των συναισθημάτων τους.

Κάθονται και γελάνε πετώντας πετραδάκια στο γιαλό.

Κι όταν πια βασίλεψε  και το χαρτί κατέληξε στον κάδο

Έμεινα να το κοιτώ ανατρέχοντας σε χειροπιαστές επιθυμίες

Αγγίζοντας τυχαία τον ίδιο στυλό…