Εγώ είμαι το όπλο.

Όχι.

Το θυμάσαι; Είσαι κύριος.

Με σφαίρες. Χωρίς.

Πλαστικό, από αυτά που σκοτώνουν.

Σκάσε.

Εγώ είμαι το όπλο είπα!

Δεν ήθελα να ενοχλήσω,

και άρπαξα την σακούλα.

Ήταν ένα μικρό παιδί.

(δεν μου αρέσει)

Σε ένα υπόγειο. Όχι.

Σε ένα διαμέρισμα.

Στον πρώτο όροφο.

Καμία σημασία.

Κάπου, αυτός, ανάμεσα στα δύο κάτω ντουλάπια έχει συρτάρια.

Εκεί είχε το όπλο.

Αυτός ήταν το όπλο.

Είχε μια δουλειά από αυτές τις απαίσιες με τα λίγα λεφτά.

Στο συρτάρι.

Κάθε μέρα άκουγε την ανάσα του.

Είχε γίνει η ανάσα του.

Τίποτα.

Αυτός είναι το όπλο.

Έχω σφαίρες, έχω όπλο, έχω θυμό, δεν έχω θάρρος.

Εγώ είμαι το όπλο.

I am the gun.

Αυτός. Εμείς.

Το όπλο.

Η αλήθεια. Δεν έχω όπλο.

Τα σιχαίνομαι.

Όταν μου δώσανε στον στρατό, ανατρίχιασα. Φοβάμαι.

Μου άρεσε να το πιάνω όμως. Ταιριάζει στο χέρι.

Το όπλο. Τα μαχαίρια.

Δεν μου αρέσει η βία.

Μόνο στην οθόνη, σαν πορνό.

Κοιτάω, κοιτάω.

Να μην είναι παιδιά.

Δεν. Σε. Τον. Η. Ο.

Μου. Τον. Ηλεκτρισμός.

Ο κύριος Άλλος.

Ο κύριος Εγώ.

Μία τρύπα, ένας κύκλος.

Η κυρία Μαρία απέναντι, έγινε μάζα.

Απλά στέκεται με τα χέρια στις τσέπες. Στο μπουρνούζι. Και υπολογίζει σε γάτες.

Της μιλάω και εξαφανίζεται. Είναι μόνη. Τι είναι μόνος; Τι την ξυπνάει; Γιατί επιμένει;

Ένα.

Δεν ξέρω τίποτα για κανέναν.

Δεν ξέρω εμένα.

Καμιά φορά με έκπληξη.

Αλλά κοινότυπο.

Ανάμεσα. Πού;

Σε κάτι βιβλία. Τι;

Βάζω ένα βιβλίο με το όπλο.

Το βιβλίο είναι το όπλο.

Το βιβλίο σαν όπλο.

Το όπλο σαν βιβλίο.

Τώρα, χαρούμενες σκέψεις.

Εντάξει.

Είμαι το όπλο.

Κοιτάζω.

Είμαι το όπλο.

Ιερογλυφικά στα μάτια μου.

Είναι αυτή. Είναι αυτή.

Σαν μουσική.

Σαν φόνος.

Είναι αυτή, αυτές. Το όπλο;

Κάθομαι. Κοιτάω. Καταπίνω.

Και μετανιώνω.

Το.

Δεν άκουσα.

Αλλά, κάπου στο συρτάρι, κάτι χαρτιά, παλιές μπαταρίες και αυτό.

Το.

Εσύ.

Είσαι.

Το. Όπλο. Όπλο.

Είναι σαν κάποιος να μου το λέει. Κάποιος.

Θα έγραφα:

Είμαι το όπλο.

Είμαι το όπλο.

Είμαι το όπλο.

Είμαι το όπλο.

Είμαι το όπλο.

Αλλά τότε δεν θα καταλάβαινα ούτε εγώ.

Τι. Είναι. Αυτό.

Το μαχαίρι. Το όπλο.

Δεν τα ξέρω.

Αν ζωγράφιζα την εικόνα ενός ακέφαλου σκυλιού να τρέχει με την ουρά όρθια,

θα το έδειχνα να έχει μπαρούτι στα νύχια.

Θα του ζωγράφιζα την πλάτη σκισμένη. Στο σώμα.

Στο στόμα που θα φανταζόμασταν μαζί θα κράταγε μια αλεπού, όπως στις ταινίες.

A headless hound.

A dead fox.

Όλα στην φαντασία μας.

Αν ζωγράφιζα. Θα.

Αν χωρίς κεφάλι. Τότε θα.

Αλλά. Τότε.

Εγώ θα ήμουν το όπλο.

Τα όπλα.

Φασίστες παντού.

Το όπλο.

The gun. The hound. The dead fox.

Και ένα ψάρι κοιτάει.

Από το ένα μάτι εμένα. Από το άλλο τα ράφια.

Τα βιβλία. Το.

Που έχω ανάμεσα σε δύο βιβλία.

Ανάμεσα.

Το ψάρι λοιπόν βλέπει δύο εικόνες και τις κάνει μια;

Και αν;

(έκπληξη)

Αν αυτό ήταν το όπλο. Το ψάρι.

Το ψάρι όπλο.

Αλλού;

Το όπλο είναι το όπλο.

Και εσείς. Ναι.

Και εσείς σε σχέση με τον Άλλο. Τι είστε;

Είστε, ναι, το όπλο.

Μία κουρτίνα που φλέγεται. Ένα τζάμι που έλαμπε σε μια γειτονιά.

Ένα τζάμι κινδυνεύει. Μα. Εκεί.

Ο κύριος τρύπας. Ο κύριος κύκλος.

Είπαν μια μέρα να πιουν.

Και πίνουν, και πίνουν, πίνουν.

Θλιβερά όπλα.

Ο κύριος τρύπας κοιτάει θολά.

Ο κύριος κύκλος βρίζει και γίνομαι εγώ.

Εγώ είμαι το όπλο.

Όταν κοίταξα προς τα πάνω είδα μαύρο καπνό, η φωτιά έλαμπε ο καπνός έκρυβε.

Μαύροι καπνοί. Μαύροι καπνοί.

Κοίταξα τα κάγκελα.

Κοίταξα τον δρόμο.

Πήρα. Το. Αμάξι.

Και έγινα το όπλο.

Τράβηξα την σκανδάλη μου και έγινα η σφαίρα.

Κατεύθυνση το άπειρο.

Και έπεσα.

Εσύ. Αυτή.

Είναι σαν μια μέρα που μόνο χαιρόσουν, σαν μια μέρα που γέλαγες.

Είναι όλες οι μέρες το ίδιο;

Είναι οι μέρες το όπλο.

Είπα. Σαν μια μέρα που μόνο γέλαγα.

Αλλά, θα μπορούσα.

Να. Φτάσω. Πιο. Ψηλά.

Τίποτα.

Δεν θα μπορούσα.

Το βρήκα…

Είναι η Πτώση το όπλο.

Είναι ο Χρόνος το όπλο.

Είμαι εγώ και κάνεις άλλος, και όλοι.

Το όπλο.