Ποτέ μου δεν αγνάντεψα το γιόμα… το φεγγάρι…
κι ας είχα πάντα μέσα μου μια θάλασσα ανοιχτή!
Με μια καρδιά που χτύπαγε σε κάθε συναξάρι…
όταν κοιτάζω πίσω μου πονάω σαν πληγή…!
Δεν έκανα δυο βήματα πέρα από την αυλή μου
ορίζοντες δεν άγγιξα… δεν έγινα η γραμμή…
κι ας ήταν ταξιδιάρικη η έρμη η ψυχή μου
ξέχειλη από όνειρα, νότες και μουσική!
Κι έφτασα ως το σήμερα, έφτασα ως το τώρα…
που γράφω απ’ το ξημέρωμα και σβήνουν το πρωί.
Με μια αγκαλιά από όνειρα, για λάφυρα και δώρα
μοιάζει η ζωή μου με φιλιά που χάνω κάθε αυγή.
Το ξέρω όμως πως μπορώ και θα ‘ρθει κι η στιγμή μου
που θα ‘χω μες τα χέρια μου τ’ αθάνατο σκαρί…
και θα αρμενίζω στα ανοιχτά πέρα κι απ’ την αυλή μου,
εκεί που η ζωή και το όνειρο γίνονται μια γραμμή!!!
ΤΙ όμορφο το ποίημά σου Σοφία …Και πόσο καλά κάνεις και μπορείς να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις δίχως να παραιτείσαι,( κατά τον Coelhoη παραίτηση είναι το μεγαλέτερο λάθος που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος).
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια Λένα μου!!! Και είπαμε… αντιστεκόμαστε και σε πείσμα ή προς τιμήν αυτών των χαμένων ονείρων μένουμε όρθιοι!!!
Θα με πάρεις και μένα, Σοφία μου, στο σκαρί σου για να αρμενίσουμε παρέα στ’ ανοιχτά;;;
Πανέμορφο, κοριτσάκι μου και ταξιδιάρικο!!!!!!
Έχεις το δικό σου αθάνατο σκαρί Αθηνά μου και είναι μεγαλύτερο, ομορφότερο και περιεκτικότερο από το δικό μου… Αν όμως θέλεις να συνταξιδέψουμε θα είναι μεγάλη τιμή για μένα μια περαντζάδα στ’ ανοιχτά μαζί σου!!! Την αγάπη μου που μπορεί να δυσκολεύεσαι να την πιστέψεις, όμως εγώ την νιώθω κάθε σου ανταμώνουμε είτε γεμίζεις τα μάτια και τα κρύβω πίσω από γυαλιά είτε μου γράφεις ένα όμορφο σχόλιο και σου απαντώ!!!Καλό βράδυ!!!!!!!!!
Οι λέξεις που διαλέγεις Σοφία είναι πολύ όμορφες και βγάζουν πολύ λυρισμό. Πολύ ωραίο ποίημα.,ευφραινει την ψυχή!!!