Πολλές φορές αναρωτήθηκα, γιατί η νεολαία αρέσκεται στο να φορά σχισμένα τζιν παντελόνια. Κατόπιν ωρίμου σκέψης λοιπόν, κατέληξα στα συμπεράσματα που ρέουν ως ακολούθως:

Στο νέο άνθρωπo, όπως και στο μεγάλο άλλωστε, αρέσει η Iστορία. Και ένα επιμελώς σχισμένο τζιν αφήνει να εννοηθεί,  ότι αυτός που το φοράει πέρασε  μαζί του δια πυρός και σιδήρου, που λένε. Επειδή δε την Ιστορία πρέπει να την αφηγείσαι και το παντελόνι αδυνατεί να κάνει κάτι τέτοιο, δίνει τον ‘’λόγο’’ στα κουρέλια του να αφηγηθούν τα σημεία και τα τέρατα, που κάνουν την φαντασία του άλλου να καλπάζει και να κτυπάει κόκκινο.

Παράδειγμα πρώτον:

Το τζιν της Μάρθας με κάτι τρούπες ναααααα με το συμπάθιο, στα γόνατα επάνω. Ζήτησα και έμαθα το απωθημένο της.

Είχε λέει τάξει στον συνονόματο Άγιο του καλού της να πάρει γονατιστή την ανηφόρα προς το εκκλησάκι του μήπως και ο καλός της με τη βοήθεια του Αγίου το μετάνιωνε που χώρισαν και γύριζε πίσω. Δικαιολογημένες, λοιπόν, οι κουρελιασμένες επιγονατίδες.

Κάποια φίλη της δε ομοιοπαθούσα, της είπε, ότι η ευχή της θα έπιανε καλύτερα αν άφηνε τα ρεβέρ του παντελονιού της να κρέμονται τόσο  σκισμένα, που τα ξέφτια και οι κλωστές τους που θα κρέμονταν να έμοιαζαν σαν άπειρα κεριά σβησμένα σαν αυτά που θα συνόδευαν τις προσευχές της  στο εκκλησάκι (ΘΕΕ ΜΟΥ ΣΧΩΡΑ ΜΕ…).

Μια άλλη κολλητή του καλού της αυτή τα φορά, την συμβούλευσε να τρυπήσει το τζιν στα πλάγια τόσο, όσο να φαίνεται αρκετό τμήμα της πράγματι εξαίσιας ΓΑΜΠΑΣ της. Γνώριζε βλέπετε, ότι ο κολλητός της ήταν φανατικός του γυναικείου ποδιού και πώς να το θαυμάσει έτσι κρυμμένο κάτω από άχαρα πανταλόνια; «Αν θέλεις να τον κερδίσεις, το καλό που σου θέλω, άφησε μεγάλες τρύπες στο σημείο αυτό. Θα εξάπτουν την φαντασία του και στόχος της ζωής του πια θα είναι να εξερευνήσει το… περιεχόμενο…  Άκου με που σου λέω. Ένα έντεχνα σχισμένο παντελόνι, δε σημαίνει βέβαια ότι και καλά πρέπει να είναι και βρώμικο, ε; Σαν την Ιστορία ένα πράγμα, που εξωραΐζεται και απαλύνει τις ασχήμιες της και τις σκοτεινές γωνιές της και γίνεται πιο θελκτική… (τι λέω Θεέ μου!!!). Οπότε, η μεν ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΟΥ ΘΑ ΔΙΕΓΕΙΡΕΙ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΕΝΤΕΧΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ‘’ΜΟΝΤΕΡΝΑ’’ ΕΥΠΡΕΠΕΙΑ και ό,τι κατάλαβες κατάλαβες».

Τι θέλει, λοιπόν, με όλα τούτα να μας πει ο ποιητής;

Ότι όσο περισσότερο κουρελιασμένο το τζινάκι (τζινάκι είπα όχι Τζενάκι), τόσο πιο ΙΝ, πιο must. Ένα ολοκαίνουριο και άψογο, χωρίς κουσούρια, είναι παντελώς άχαρο, δεν πείθει, σαν μια τέλεια ιστορία,(ή Ι ΣΤΟΡΙΑ, όπως ΘΕΛΕΙΣ ΠΑΡΤΟ). ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΑΝ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ, ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝ και Ιστορική σημασία, παντελώς αδιάφορη για τον τουρίστα. Τον βλέπεις με τι ευλάβεια και δέος χάνεται στη μελέτη των αρχαίων ερειπίων και νεκροταφείων και ό,τι έχει σχέση με πεπαλαιωμένη σκουριά; Τι είναι όλα αυτά; Δεν είναι ΤΡΥΠΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, σαν αυτές του τζιν;

Παράδειγμα έτερον:

Ο Μίλτος είναι πολύ υπερήφανος για το δικό του χιλιοσκισμένο τζιν. Είναι σε τέτοια ελεεινή κατάσταση, που πάνω στο μπλε του δεν έχει μείνει ίχνος από… μπλε. Και έχει να ‘’διηγηθεί’’ ιστορίες, που όρεξη να έχεις  να τις ακούς.

Την βλέπεις αυτήν την τρύπα στη μέση ακριβώς του καβάλου; Όχι βρε συ, μην πάει το μυαλό σου σε πονηράδες, άντε χαμένε, έ, χαμένε. Έγινε τότε που προσπαθούσε έρποντας να περάσει κάτω από το συρματόπλεγμα στο γήπεδο, γιατί δε είχε εισιτήριο να εισέλθει σαν κύριος. Μπήκε λοιπόν, τα κατάφερε και έμεινε η τρύπα να του θυμίζει την ιστορική ημέρα που είδε την ομάδα του να νικάει τον προαιώνιο εχθρό της. Κάθε οπή και μια ιστορία φίλε μου.

Θα μου πεις… και τώρα που δεν έμεινε άλλος χώρος για τρύπημα σαν τι θα κάνει δηλαδή; Θα σταματήσει να… ’’γράφει’’ Ιστορία;

Όχι βέβαια.

Δεν μου λες; Έχεις δει πού βάζουν τα παράσημα στην κηδεία των ηρώων; Μπαίνουν ΟΛΑ σε ΕΝΑ μαξιλαράκι; ΚΑΙ δύο και τρία και δεκατρία μαξιλαράκια, που να χωρέσουν τις ένδοξες τρύπες, συγγνώμη, τα μετάλλια ήθελα να πω, που το καθένα έχει και κάτι το σπουδαίο να διηγηθεί.

Έτσι και η ντουλάπα του Μίλτου, έχει τρία-τέσσερα βρακιά  τζινάτα, για τα οποία είναι υπερήφανος και τρέμει μη και του σχιστούν περισσότερο και δεν μπορούν να φορεθούν πια. Να σκεφτείς ότι δεν τα πλένει στο πλυντήριο μα στη… σκάφη (!) με τα χεράκια του και το κάνει με ευλάβεια. Επειδή δε τυγχάνει να είναι και ένα αγόρι μαλλιαρό και  το θέαμα της καγκελωτής κατάμαυρης τρίχας είναι φρικτό through the holes, άπαξ εβδομαδιαίως πηγαίνει σε ένα ινστιτούτο Καλλονής που διατηρεί μία αγαπημένη του φίλη και του περιποιούνται την άγρια Φύση των κάτω του άκρων. Είναι κοκέτης ο Μίλτος και αυτές τις λεπτομέρειες τις προσέχει. Υποψιάζεται τα ειρωνικά χαμόγελα όπισθεν της πλάτης  του και δεν τα αντέχει.

Μα τις προάλλες έγινε έξαλλος απειλώντας Θεούς και δαίμονες, στον γάμο ενός φίλου του, όταν ο ιερέας ζήτησε ευγενικά να φύγει από τον ναό και να επανέλθει με πιο ευπρεπή εμφάνιση. Και ήταν τέτοιο το παρακάλι του φίλου γαμπρού και των άλλων κοινών τους φίλων, που αναγκάστηκε να συμμορφωθεί κα να φορέσει ένα δανεικό παντελόνι, που άγνωστον πώς εμφανίστηκε σαν από μηχανής Θεός μπροστά του. Να είχαν προνοήσει κάποιοι για τούτο το ενδεχόμενο; Μπορεί.

Και ο Μίλτος θα έχει να το λέει για την παπαδίστικη κακογουστιά! Τς… τς… τς πώς την κατάντησαν έτσι την εκκλησία τους!!!

Αυτά που λες φίλε με τα σχισμένα τα τζιν. Μα εσένα δεν σε είδα και ποτέ να φοράς ένα τέτοιο. Τι συμβαίνει; Να υποθέσω ότι είσαι εκτός τόπου και χρόνου; Εγώ ήξερα ότι σε όλες τις επιταγές της μόδας ήσουν πάντοτε παρών…

ΠΩΣ;

Μεγάλωσες λες;

Μα οι μεγάλοι είναι που κάνουν τις πιο μεγάλες μα…κίες, δεν το ξέρεις;