«Το τέλος», ένα κείμενο της Στεφανίας Ρουλάκη

Μπορώ να σκεφτώ πολλές φορές που η ζωή με έφερε μπροστά σε ένα τέλος. Το τέλος της παιδικής μου ηλικίας και της αθωότητάς μου, το τέλος της εφηβείας και της ανευθυνότητάς μου, το τέλος πολλών σχέσεων κι εργασιών, το τέλος ταξιδιών και διακοπών. Το τέλος της ζωής αγαπημένων προσώπων μου και της ζωής μου όπως την ήξερα μαζί τους.

Κανένα τέλος όμως, όσο πονερό και να ήταν, δεν ήταν ξέχωρο κι από μία αρχή. Το μικρό κορίτσι, έγινε μεγάλο, με μία αίσθηση σαν το φίδι που αλλάζει δέρμα. Κάθε σχέση που δεν προχώρησε, έβλεπε τη γυρισμένη πλάτη μου κι εγώ κοίταζα μπροστά. Κάθε δουλειά που δε μου ταίριαξε, με έσπρωξε σε ένα λειτούργημα μέσα από το οποίο γεννιέμαι κάθε μέρα που το εξασκώ και διευρύνω τους ορίζοντές μου. Κάθε θάνατος αγαπημένου, πήρε ένα κομμάτι μου μαζί του και στη θέση του, φύτεψα όμορφα λουλούδια να μου τους θυμίζουν.

Έμαθα στη ζωή μου πως κάθε τέλος είναι και μία νέα αρχή. Αρχή και τέλος στην ίδια ευθεία, διαφορετικοί σταθμοί. Μου αρέσουν οι αποχαιρετισμοί. Δεν τους φοβάμαι πια όπως άλλοι. Είμαι ένας ταξιδιώτης στο τρένο του χρόνου που κυλά. Απολαμβάνω τη συνεύρεση με τους συνταξιδιώτες μου, όσο κρατά η κοινή μας διαδρομή. Όποτε κουράζομαι, φχαριστιέμαι να βγαίνω στο παράθυρο όταν το τρένο σταματά ή ακόμη κι όταν τρέχει. Γνωρίζω ότι με κάθε αποχωρισμό υπάρχει μοναξιά, έχω συμβιβαστεί με αυτό. Μόνοι μας γεννιόμαστε και μόνοι μας πεθαίνουμε. Μονάχα στιγμές σμίγουμε.

Αυτό με φέρνει σε επαφή με την ευθύνη της δικής μου ύπαρξης κι είναι ελευθερία. Ελευθερία να κρατώ το χέρι όποιου θέλω και θέλει, ελευθερία να αγγίξω όποιον θέλει να αγγιχτεί. Να αφήσω να με σμιλέψει όποιος θέλει να ασχοληθεί μαζί μου. Μα μόνο στιγμές. Ξέρω πως όλα κάποτε θα τελειώσουν. Κι είναι αυτό ακριβώς που υπογραμμίζει τη μοναδικότητα των πάντων. Γι’ αυτό το λόγο ρουφώ την κάθε στιγμή με έξαψη κι ενθουσιασμό. Γι’ αυτό που δεν θα ξανάρθει.

Ξέρω πως το ταξίδι δε σταματά ποτέ. Μονάχα «αυτό» το ταξίδι τελειώνει. Μετά κάτι άλλο με περιμένει. Όμορφος ή δύσκολος προορισμός, δε γνωρίζω. Το αποτέλεσμα όμως θα είναι πάντα θετικό για μένα. Γιατί τα μπαγκάζια μου γεμίζουν σοφία και γνώση. Κι όταν γνωρίζω, ορίζω, δεν φοβάμαι.

Έχω μείνει σε σχέσεις από φόβο. Φόβο για τον εαυτό μου, για τη ζωή, την τύχη, την επιβίωση, φόβο για το αν με αγαπούν. Έχω πληρώσει πολλές φορές και πολύ ακριβά τα «τέλη» για το κάθε τέλος που δεν έδωσα ή που καθυστέρησα να δώσω ή που περίμενα να έρθει, να πάρει κάποιος άλλος την ευθύνη. Όχι εγώ. Αυτό το «τέλος» ήταν τέλμα. Ακινησία. Πιο «τέλος» από κάθε «τέλος».

Έτσι, τώρα πια γνωρίζω πώς να ξεκινάω και πώς να συνεχίζω. Από πού αρχίζω και πού τελειώνω. Και είναι πιο εύκολο έτσι. Απαλό σαν το κυματάκι της θάλασσας κάτω από το ελαφρύ αεράκι.


Πνευματικά δικαιώματα © 2021 Στεφανία Ρουλάκη


[Το κείμενο “Το τέλος” της Στεφανίας Ρουλάκη παρουσιάστηκε σε πρώτη δημοσίευση στο νεοσύστατο blog της συγγραφέα “Stephania’s page”. Ευχόμαστε στη φίλη συγγραφέα καλή πορεία στο νέο της διάβημα. ]

Ίσως σας αρέσει και

1 Σχόλιο

  • ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΡΟΥΛΑΚΗ
    30 Ιουνίου 2021 at 10:02

    Ευχαριστώ θερμά το Λόγω Γραφής για την υποστήριξή του!

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη