Τι μου γιομίζει τη ζωή

Τώρα που μένω μόνη;

Το γράψιμο, η μουσική,

Το internet, τ’ αφιόνι;

Και το κενό που γέννησε

Τη μοναξιά, τον πόνο,

Τελεία βάζει στης ζωής

Τον άγνωστο το δρόμο.

Δεν ήταν δα κι η ζήση μου

Στρωμένη ρόδα κι άνθη,

Ήταν γιομάτη σύννεφα

Μ’ αγκάθια και με λάθη.

ΟΜΩΣ

Θαρρώ δεν έβλαψα

Συνειδητά κανέναν

Κι είναι η σκέψη μου αυτή

ΣΤΕΜΜΑ στα πεπραγμένα.

Είν’ αρκετή η σκέψη αυτή

Νομίζω και ελπίζω

Την άδεια, την ακίνητη ζωή μου

Με τούτη να γιομίζω…