«Το σκουπίδι του ενός είναι ο θησαυρός του άλλου…», ένα διήγημα της Μαρίας Σκαμπαρδώνη

Υπήρχε κάποτε σε ένα μέρος απομακρυσμένο από τον υπόλοιπο κόσμο, ένας βασιλιάς περίεργος και άπληστος. Μεθυσμένος από τον πλούτο, η μοναδική του έγνοια ήταν καθημερινά σε ποιες ενέργειες θα μπορούσε να προβεί για να τον αυξήσει. Ζούσε σε ένα παλάτι φτιαγμένο από χρυσό, καθόταν σε έναν πολυτελή θρόνο και έτρωγε με χρυσά κουτάλια σε χρυσά πιάτα. Άνθρωποι τον υπηρετούσαν, ακόμα και αν τους ενοχλούσε ο στρυφνός και ιδιότροπος χαρακτήρας του.

Χρησιμοποιούσε όλα του τα πράγματα για λίγο, και μετά τα πετούσε. Η αίσθηση της εξουσίας τον είχε διαφθείρει τόσο πολύ, ώστε θεωρούσε τον εαυτό του άτρωτο και αθάνατο. Μη γνωρίζοντας πώς είναι το αίσθημα της φτώχειας και του να μην έχεις τα απαραίτητα για την επιβίωσή σου, δε σκεφτόταν ποτέ εκείνους που δεν είχαν τη χαρά να απολαμβάνουν τα αγαθά που εκείνος είχε σε αφθονία. Δε σκέφτηκε ποτέ να προσφέρει κάτι σε έναν φτωχό, να δώσει λίγα χρήματα σε μία χήρα γυναίκα ή να διαθέσει ένα ποσό για να στηρίξει ορφανά παιδιά ή οικογένειες με στερήσεις. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν η δική του κοιλιά, η δική του διασκέδαση, η ατελείωτη χλιδή και κατανάλωση φαγητών και κρασιού.

Ήθελε να κάνει τα πάντα για να δείχνει την εξουσία του στους ανθρώπους. Παρήγγειλε ακριβότερα ενδύματα, πιο πολυτελή παπούτσια και πιο πλούσια εδέσματα. Ήθελε να φέρει τεχνίτες από μία κοντινή πόλη στο βασίλειό του, ώστε να του φτιάξουν ένα καινούργιο στέμμα, το οποίο θα ήταν φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από χρυσό.

Μία μέρα, περπατούσε στον κήπο του, σκεπτόμενος το καινούργιο του στέμμα που σε λίγες ημέρες θα κρατούσε στα χέρια του και αναρωτιόταν με ποιους τρόπους θα έκανε όλους τους κατοίκους της πόλης να τον δουν για να τον θαυμάσουν. Ένα στέμμα ολόχρυσο, δικό του! Κράτησε στα χέρια του αυτό που φορούσε όλα αυτά τα χρόνια:

-Τώρα πια τι να σε κάνω; του είπε. Τώρα πια το κεφάλι μου θα κοσμεί ένα στέμμα που θα είναι φτιαγμένο μόνο από χρυσό. Σε εσένα είχα βάλει  πολύ λίγο χρυσό και περισσότερο ασήμι, επειδή δεν ήξερα για πόσο καιρό θα απολαμβάνω όλα αυτά τα πλούτη και δε θα άντεχα να σε χάσω αν γινόταν το οτιδήποτε. Τώρα όμως που ανδρώθηκα, χρειάζομαι ένα στέμμα αντάξιο της δόξας και του μεγαλείου μου. Άρα πια για εμένα είσαι άχρηστο και δεν ωφελείς  σε τίποτα.

Και λέγοντας αυτά, το πέταξε έξω στο δρόμο και συνέχισε την πορεία του.

Έτυχε να διαβαίνει εκείνο τον δρόμο ένας άνθρωπος φτωχός, με πληγές στα χέρια και τα πόδια που του είχε δημιουργήσει το κρύο. Αναζητούσε λίγη τροφή στα σκουπίδια του παλατιού, για να σιγάσει μέσα του εκείνο το σκληρό, ατίθασο και τόσο επίμονο αίσθημα της πείνας. Ξαφνικά, είδε κάτι να γυαλίζει πίσω από λίγα λουλούδια. Η περιέργειά του και το ένστικτό του, που του έλεγαν να μην προσπεράσει αδιάφορα, τον ώθησαν στο να θελήσει να ανακαλύψει  περί τίνος πρόκειται. Ξαφνικά, αντίκρισε το στέμμα και αναφώνησε γεμάτος χαρά:

-Η τύχη επιτέλους μου χαμογέλασε! Φαίνεται πως αυτό που βρήκα είναι κάτι καλό, λάμπει σαν πραγματικό χρυσάφι! Ας δοκιμάσω να το πάω σε έναν κοσμηματοπώλη, να το δει και να εκτιμήσει την πραγματική του αξία. Ποιος ξέρει πόσα χρήματα μπορεί να κερδίσω και για πόσες ημέρες να καλυφθούν οι ανάγκες μου!

Και έφυγε περιχαρής.

Αυτό που κάποιος θεωρεί άχρηστο, μπορεί για τον άλλο να είναι ο λόγος που θα χαμογελάσει σήμερα. Αυτό που κάποιος μπορεί να θεωρεί σκουπίδι, μπορεί για τον άλλο να είναι ολόκληρή του η περιουσία, όλος του ο κόσμος…

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη