Το πρώτο μου ταξίδι με αεροπλάνο το έκανα στα 25 μου. Ναι, στα 25. Βλέπω κάποιους εξ υμών, τους νεότερους σε ηλικία,  να μειδιάτε συγκαταβατικά ή και κάπως ειρωνικά – στα 25; Τόσο μεγάλη; Ναι, ξέρω ότι οι νέες γενιές έχετε ανέβει σ’ αεροπλάνο πολύ νωρίτερα – τα εγγόνια μου έκαναν το πρώτο τους ταξίδι σε ηλικία δύο μηνών.

Άλλες εποχές όμως τα τέλη της  δεκαετίας του ’70. Μπορεί η Ολυμπιακή Αεροπορία, η περίφημη «Ο.Α.» του Ωνάση με τους έξι διάσημους κύκλους στην ουρά των αεροπλάνων, να ήταν στο απόγειό της και τα υπερατλαντικά ταξίδια μια πραγματικότητα αλλά για τον μέσο Έλληνα όλα αυτά ήταν λιγάκι στη σφαίρα του μυθικού – το οικονομικό μετρούσε πολύ σε μια αναπτυσσόμενη αλλά όχι ακόμη ανεπτυγμένη οικονομία (δεν είχαν εφευρεθεί βλέπετε τα διακοποδάνεια, αυτά είναι μεταγενέστερο φρούτο μαζί με τα εορτοδάνεια και τα γαμοδάνεια!).

Αλλά ας επιστρέψουμε στο πρώτο της ζωής μου (αεροπορικόν) ταξίδιον. Σεπτέμβρης μήνας κι αποφασίσαμε με τη φίλη μου τη Βίκυ (δυο Βασιλικούλες) να πάμε στην έκθεση της Θεσσαλονίκης –  εγώ για να ξαναζήσω της μαγεία των παιδικών μου χρόνων (την επισκεπτόμασταν οικογενειακά ανελλιπώς κάθε χρόνο την εποχή της Βέροιας, μέχρι τα δώδεκά μου) κι η Βίκυ για να τη δει για πρώτη φορά. Στην ουσία, ωστόσο, αυτό που μας ενδιέφερε περισσότερο ήταν η μαγεία του αεροπορικού ταξιδιού.

Όλα ήταν πρωτόγνωρα σ’ αυτή τη βραδυνή πτήση. Ο έλεγχος των αποσκευών, το λεωφορείο που μας πήγε στο αεροπλάνο, η αίσθηση της απόδρασης από τη στιγμή που πατούσες το πρώτο σκαλί για να ανέβεις, η ζώνη ασφαλείας, οι οδηγίες για περίπτωση ανάγκης (μάσκες, σωσίβια, «αλεξίπτωτο δεν έχει;» με ρώτησε ψιθυριστά η Βίκυ, που είχε ελαφρώς φρικάρει, «γιατί μαρή, αν είχε ξέρεις να το χρησιμοποιήσεις;» της απάντησα το ίδιο ψιθυριστά, «σταμάτα γιατί θα γίνουμε ρεζίλι – απ’ το χωριό η Μαριώ!») και τέλος πάντων κάποια στιγμή βολευτήκαμε και περιμέναμε με έξαψη την απογείωση.

Η Βίκυ στο παράθυρο, εγώ στη μεσαία και, ευτυχώς, κανείς στην θέση του διαδρόμου. Έτσι δεν υπήρξε μάρτυρας της σκηνής απείρου κάλους που ακολούθησε, καθώς η φιλενάδα μου έριξε μια ματιά έξω κι είδε κάτι σαν χοντρό καραβόσχοινο, γυαλιστερό, να ξεκινά από κάπου στο σκοτάδι και να καταλήγει στο αεροπλάνο. «Τι είναι αυτό;» με ρώτησε ψιθυριστά. «Δεν έχω ιδέα», της απάντησα σον ίδιο τόνο. Εκείνη το επεξεργάστηκε για λίγο και αποφάνθηκε «πρέπει να είναι ο σωλήνας που βάζουν τα καύσιμα, φορτώνουν τώρα». Εξ ίσου ανίδεη, δέχτηκα την ερμηνεία του φαινομένου και δεν ασχοληθήκαμε άλλο – μέχρι τη στιγμή της απογείωσης, οπότε μου άρπαξε το χέρι πανικόβλητη και μου είπε με φωνή τρεμάμενη «έρχεται μαζί μας…» «Ποιος καλέ;» «ο σωλήνας, ξέχασαν να τον βγάλουν και φεύγουμε μαζί μ’ αυτόν, κοίτα, κοίτα!»

Πάει, τάπαιξε αυτή, σκέφτηκα. Πάντως έριξα μια ματιά από το παράθυρο και είδα πράγματι μέσα στο σκοτάδι το γυαλιστερό «καραβόσκοινο» να ακολουθεί το αεροπλάνο πειθαρχικά και συντονισμένα – κι επειδή ήταν άκρως εξωφρενική και αδύνατη μια τέτοια πιθανότητα, προσπάθησα να καταλάβω τι ήταν ακριβώς αυτό που θεωρούσαμε «σωλήνα», για να βάλω τα γέλια μια στιγμή αργότερα, γέλια νευρικά και ολίγον υστερικά, που μου έφεραν δάκρυα στα μάτια και πλήρη ανημπόρια να εξηγήσω στην κάτωχρη (όσο και συγχισμένη από την αντίδρασή μου) Βίκυ τι θεωρούσα τόσο αστείο σε κάτι που εκείνη την τρομοκρατούσε.

«Μαρή παλαβή», κατάφερα κάποια στιγμή να ψιθυρίσω κλαίγοντας ακόμη, «το φτερό είναι!!! Η κόχη του φτερού που φωτίζεται περίεργα και φαίνεται σα γραμμή, κοίτα και τα φωτάκια στην άκρη – κι αν προσέξεις καλύτερα, θα δεις και την τουρμπίνα από κάτω… τούρμπο, ε τούρμπο! Πάλι καλά που δεν φώναξες την αεροσυνοδό, ρεζίλι θα γινόμασταν!!!».

Η Βίκυ μαζεύτηκε στη θέση της ζεματισμένη και δεν ξαναμίλησε για το υπόλοιπο της διαδρομής – το μισάωρο δηλαδή που μας απέμενε. Όσο για μένα, ακόμα τη θυμάμαι και χαμογελώ κάθε που ταξιδεύω νύχτα και βλέπω τα φτερά να γυαλίζουν μέσα στο σκοτάδι!