Αφορμή για να γράψω αυτό το παραμύθι στάθηκε η τελετή λήξης του θεατρικού εργαστηρίου του Δημοτικού Θεάτρου Τρικάλων που λειτουργεί στο Μύλο Ματσόπουλου, όπου διδάσκω θεατρικό παιχνίδι ως ηθοποιός και θεατροπαιδαγωγός. Το θεατρικό παιχνίδι είναι μια διαδικασία δημιουργική και βαθύτατα εκπαιδευτική, που στόχο έχει να βοηθήσει τα παιδιά μέσα από τεχνικές του θεάτρου να εκφραστούν δημιουργικά και να αποδεσμεύσουν τη φαντασία τους – ένα πολύ σημαντικό εργαλείο για την ανάπτυξη των παιδιών.

Βίκυ Ιακωβάκη

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένα μικρό παιδί που το όνομά του ήταν Γουίλι. Ο Γουίλι είχε βρει ένα πανέμορφο σπιτικό για να στεγάσει τα όνειρά του. Το σπίτι αυτό το ονόμασε «Θέατρο». Είχε φτιάξει μια χρυσή αυλή που την ονόμασε «Σκηνή», το εσωτερικό του σπιτιού του το ονόμασε «Παρασκήνιο» και δίπλα υπήρχε ένας πανέμορφος κήπος που λεγόταν «Καμαρίνι». Στο σπίτι αυτό υπήρχε μια κατακόκκινη βελούδινη κουρτίνα που ο Γουίλι την είχε ονομάσει «Αυλαία» και κάθε φορά που την άγγιζε σκεφτόταν ότι από βελούδο θα πρέπει να είναι φτιαγμένα και τα όνειρά μας.

Με τον καιρό είχε μάθει να κατασκευάζει μάσκες, που άλλοτε ήταν χαρούμενες και άλλοτε λυπημένες, ανάλογα με τη διάθεση του Γουίλι. Μάλιστα είχε μεταφέρει στο καινούριο του σπιτικό και μερικά χρωματιστά πανιά από το σεντούκι της μητέρας του, η οποία τα χρησιμοποιούσε για να ράβει τα φορέματά της και κάποια υφάσματα της είχαν περισσέψει. Ο Γουίλι, λοιπόν, έπαιρνε στα χέρια του αυτά τα πανιά και άλλοτε τα μεταμόρφωνε σε μπέρτα και γινόταν ήρωας ενός παραμυθιού και άλλοτε πάλι γινόταν μάγος που εμφάνιζε μέσα από το μαγικό του καπέλο ένα μαντήλι.

Μια νύχτα που αποκοιμήθηκε στη σκηνή, εμφανίστηκε ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι ένας μαύρος δράκος που τον τρόμαξε. Ευτυχώς, για καλή του τύχη, έλαμψε από πάνω του ένας ολοστρόγγυλος χρυσός ήλιος που εξαφάνισε τον δράκο. Από εκείνη την ημέρα ο Γουίλι ήξερε ότι αυτός ο μαγικός ήλιος, που τον ονόμασε «Προβολέα», μπορούσε με τη φωτεινή δέσμη φωτός να εξαφανίζει όλους τους δράκους που θα συναντούσε στη ζωή του. Γιατί κατάλαβε ότι το φως εξαφανίζει όλες τις σκιές και ότι «στο φως φτάνουν μόνο εκείνοι που μπορείς να τους συγκινήσεις, να τους διασκεδάσεις, να τους αλλάξεις»[1]. Έτσι, λοιπόν, ο Γουίλι αποφάσισε να παρουσιάσει την πρώτη του θεατρική παράσταση και κάλεσε όλους τους φίλους του για να τους ξεναγήσει στο μαγικό κόσμο του θεάτρου. Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, βγήκε έξω και σε κάθε παιδί που συναντούσε έλεγε:

-Έλα να παίξουμε! Θα σου χαρίσω τον Ρωμαίο, την Ιουλιέτα, τον Άμλετ, την Αντιγόνη, τον Ορέστη, την Ηλέκτρα και τόσους άλλους!

Ο Γουίλι ήταν πολύ χαρούμενος που κατάφερε να μεταδώσει σε όλα τα παιδιά την αγάπη του για την τέχνη του θεάτρου και μάλιστα έξω από το θέατρο κρέμασε μια μεγάλη επιγραφή που έλεγε:

                                            «Όλος ο κόσμος, μια σκηνή»[2]

[1] Από το ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ με τίτλο «Θέατρο», που έγραψε το 1954.

[2] Επιγραφή στο Globe Theatre, που κατασκεύασε ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ στην Αγγλία το 1599.

Η Βίκυ Ιακωβάκη είναι ηθοποιός και θεατροπαιδαγωγός. Σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας-Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, αλλά σύντομα την κέρδισε ο χώρος του θεάτρου. Μετά τις σπουδές της στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης ξεκίνησε να εργάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Τρικάλων ως ηθοποιός. Παράλληλα, διδάσκει θεατρική αγωγή στο θεατρικό εργαστήρι του Δήμου Τρικκαίων και στα Εκπαιδευτήρια “Αθηνά” ως θεατροπαιδαγωγός. Έχει συμμετάσχει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις στην πόλη των Τρικάλων, καθώς και σε πολλές παρουσιάσεις βιβλίων.