Οι σκέψεις αρνούνται να μπούνε στον χορό,

οι λογισμοί απομακρύνουν με δόλο τον εξορθολογισμό

και εγώ προσδοκώ τι;

Την νεράιδα μου να με τυλίξει

με εκείνο το ονειρικό πέπλο των αστεριών

για να αντιστέκομαι στην ασχήμια των λόγων

που είναι μεταμφιεσμένοι σε Μέδουσες καλλονές.

Το ύφανε με τόση αγάπη για τη μικρή της…

σαν να ήξερε τις αδυναμίες της ,

σαν να ήξερε πως τα λαμπερά της μάτια

θα τα αποπλανούσαν τα άγρια ομορφιάς θηρία.

Και όταν ένιωσα το πέπλο μου να σχίζεται,

υπομονετικά και δεξιότεχνα άρχισα

να επουλώνω τις πληγές οδηγούμενη

από μια αλλότρια παρέμβαση, φωτεινή…

Τώρα πια αναγνώριζα την απειλή! Ή μήπως όχι;