-Πού είσαι άγγελε μου; Ρώτησε το μικρό Λάμπο και κοίταζε τα σύννεφα ανήσυχο.

Ένα ερωτευμένο ηλιοτρόπιο, που βρισκόταν σε ένα πανέμορφο λιβάδι, έψαχνε τον φίλο του για να ρωτήσει τι κάνει η αγαπημένη του Φωταχτίδα. Μέρες δε φαινόταν κι εκείνο ανήσυχο αναρωτιόταν πού να είχε κρυφτεί. Τα δάκρυά του σαν διαμαντάκια πέφτανε στο χώμα και λάμπανε στη γη.

-Πού είσαι άγγελε μου, ξανάπε.

Δεν πρόλαβε να τελειώσει την ερώτηση και εμφανίστηκε μπροστά του ο μικρός άγγελος χαμογελώντας.

-Τι κάνεις; Του λέει.

-Σου έλειψε η Φωταχτίδα, ε; Τον ρώτησε.

-Ε, ναι! Του είπε το μικρό ηλιοτρόπιο.

-Είναι κάποιες μέρες που τα σύννεφα είναι πυκνά και ρίχνουν βροχή. Μην κλαις που δεν μπορείς να τη δεις. Είναι κρυμμένη πίσω από αυτά και σου στέλνει την αγάπη της. Κι εσύ της έχεις λείψει, του είπε ο μικρός άγγελος.

-Έτσι, ε; Είπε το μικρό Λάμπο με ανακούφιση και πήρε λίγο τα πάνω του. Τίναξε τα φύλλα του και ευχαρίστησε τον φίλο του άγγελο για τα νέα αυτά.

Το μικρό ηλιοτρόπιο έστειλε ένα μήνυμα με τον άγγελο στη Φωταχτίδα του και της ζήτησε να κατέβει στη γη για να μείνει μαζί του.

Η Φωταχτίδα έλαμπε τόσο πολύ από τη χαρά της σαν το έμαθε, που μια νύχτα έγινε αστερόσκονη και έπεσε στην αγκαλιά του ηλιοτρόπιου.

Από τότε έσμιξαν και έγιναν ένα. Γι’ αυτό λάμπουν πάντα τα ηλιοτρόπια.

Από τη Φωταχτίδα που ερωτεύτηκε το μικρό Λάμπο.

[Πόσο απέχει η γη από τον ήλιο; 

Όσο το μικρό Λάμπο από τη Φωταχτίδα του. 

Μία τρυφερή ιστορία για ένα μικρό ηλιοτρόπιο που ερωτεύτηκε μια Φωταχτίδα.]