[Αφιερωμένο στη φίλη μου τη Νεφέλη]

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα πανέμορφο δάσος από έλατα, Εθνικό Δρυμό τον έλεγαν. Έπιανε όλη την πλαγιά του μικρού, σχετικά, βουνού. Τέτοιας ομορφιάς δέντρα δεν έβλεπες αλλού πουθενά στη Χώρα, αν και αυτή ήταν γεμάτη από  δάση.

Ανάμεσα στα πανώρια λοιπόν έλατα, ήταν και  ένα λυγερό δεντρί που δεν το χωρούσε ο τόπος, παρά την καταπληκτική ομορφιά του τοπίου, αλλά και την ασφάλεια που του παρείχε κατά των πυρκαγιών ο καλά προστατευόμενος Δρυμός. Αυτό, να φύγει ήθελε, μα τέτοιο πράγμα γινόταν; Το δεντράκι χαζό δεν ήταν, ήξερε ότι η μοίρα του ήταν να μείνει για πάντα ριζωμένο σε εκείνη την πλαγιά, εκεί θα μεγάλωνε, εκεί θα γερνούσε και εκεί θα πέθαινε μετά από πάρα πολλά χρόνια. Μα αυτό ήταν άδικο, όπως και αν το κάνουμε. Ζήλευε κάτι μακρινά του ξαδέρφια που, από τις διηγήσεις που άκουγε των μεγάλων, κάθε τέτοια Εποχή Χριστουγεννιάτικη, στόλιζαν την πιο όμορφη γωνιά του σαλονιού των σπιτιών των ανθρώπων. Τα κανάκευαν κατά κάποιον τρόπο, στολίζοντάς τα με πολύχρωμες γυάλινες μπάλες και λαμπιόνια που αναβόσβηναν στους ρυθμούς μιας υπέροχης μουσικής και για λίγο περισσότερο από έναν μήνα, ζούσαν ζωή παραμυθένια. Μπορεί τα παραμύθια να μην κρατούν πολύ, όπως και το κάθε τι ωραίο, μα αυτός ο μήνας ήταν τόσο γεμάτος από ουράνια ομορφιά που δεν τα πείραζε που μετά οι άπονοι άνθρωποι θα τα πετούσαν στις χωματερές αφού πια δεν θα τα χρειάζονταν.

Αχ πώς θα ήθελε και τούτο το μικρούλι να ζήσει μια τέτοια όμορφη μαγική σύντομη ζωή σαν αυτή των ξαδέρφων του! Μα κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν ποτέ, αφού η προστασία του, ήταν γι’ αυτό κατάρα, μιας και δεν επιτρεπόταν να το ακουμπήσει ανθρώπου χέρι. Έλα όμως που όσο πήγαινε, η επιθυμία του να φύγει γινόταν και μεγαλύτερη όσο και η δυστυχία του; Σκεπτόταν τρόπους, αλλά κάθε φορά προσέκρουε στον τοίχο της πικρής αλήθειας ότι θα έμενε εκεί πάντα ριζωμένο στην όμορφη πλαγιά.

-Μα έχεις εμάς, τους φίλους σου, την οικογένειά σου, τα σκιουράκια τα παιχνιδιάρικα, τη μικρή χελωνίτσα, τα ελάφια και τα άλλα ζώα που σε αγαπούν, λίγα είναι όλα αυτά; Θα τα θυσίαζες όλα τούτα για έναν μόνο Χριστουγεννιάτικο μήνα, πας καλά; του έλεγαν για να το συνετίσουν, μα το μικρό έλατο δεν τους άκουγε και ήταν δυστυχισμένο.

Η φίλη του η Νεράιδα που το αγαπούσε αληθινά και στενοχωριόταν σαν το άκουγε να τραγουδά λυπητερούς σκοπούς με το φύσημα τ’ αγέρα μέσα από τα κλαδιά του, αποφάσισε να το βοηθήσει. Σκέφτηκε έναν τρόπο που μόνο μία Νεράιδα μπορούσε να σκεφτεί. Θα έστελνε το μικρό δεντρί σε όνειρο, στο σπίτι ενός Αρχοντόπουλου. Για έναν και μοναδικό μήνα, ναι μεν θα παρέμενε ριζωμένο στην γη που το έτρεφε, αλλά σαν ιδέα θα στόλιζε το σπίτι  του μικρού Αρχοντόπουλου, που ήταν κτισμένο στο δάσος της άλλης πλαγιάς του ίδιου βουνού.

Έτσι, ο πατέρας του πολυχαϊδεμένου μικρού, έστειλε τους ανθρώπους του να βρουν κρυφά και να του φέρουν το ωραιότερο δεντράκι του Δρυμού. Ήθελε, το δέντρο να είναι το ίδιο όμορφο σαν τα παιδί του,  το ίδιο δροσερό και πρωτόφαντο και επιπλέον γέννημα και θρέμμα ενός νεραϊδοονείρου.

Και ένα πρωινό των τελευταίων ημερών του Νοέμβρη, το μικρό έλατο  βρέθηκε εντελώς αναπάντεχα και ανέλπιστα στο φιλόξενο σπίτι του άρχοντα του Τόπου. Το τοποθέτησαν στο δωμάτιο του μικρού αγοριού, που το ήθελε αποκλειστικά δικό του. Αν ήθελαν οι μεγάλοι, ας έπαιρναν ένα άλλο, για να στολίσουν το τεράστιο σαλόνι.

Οι υπηρέτες έφεραν τα στολίδια που αγόρασαν από τα μεγάλα καταστήματα της πόλης και ο μικρός άρχισε να τα κρεμάει στο μικρό του έλατο. Να πούμε την αλήθεια, λίγο πόνεσαν τα λυγερά κλαδάκια του από το τόσο βάρος, έτσι αμάθητο που ήταν να σηκώνει φορτίο, αλλά δεν παραπονέθηκε. Μήπως και με το χιόνι που συνήθως τέτοια εποχή καθόταν πάνω του για μέρες και μέρες και το έκανε να τρέμει από την παγωνιά ήταν καλύτερα; Παρηγορήθηκε. Εκεί μέσα ήταν ζεστά και τόση η αγάπη, που ξεχνούσε την κούραση. Ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. «Μα και συ βρε αγόρι μου», θα ήθελε να μπορούσε να πει του αγοριού, «τι τον θέλεις τον άγιο Βασίλη με το τόσο βάρος που κουβαλά στην πλάτη του, να τον κρεμάς από τα κλαδιά μου; Χάθηκε να τον βάλεις στη ρίζα μου; Πόσο πιο άνετα θα αισθανόταν τόσο εκείνος όσο κι  εγώ!» Πώς μπορούσε όμως να του πει ένα τέτοιο πράγμα αφού δεν είχε ανθρώπινη λαλιά;

Η καλή του η Νεράιδα όμως, αυτή που υλοποίησε την επιθυμία του έλατου και το έφερε σε τούτο το σπίτι, άκουσε με τα βιονικά αυτιά της την  επιθυμία του μικρού δέντρου και έκανε το παιδί να κατεβάσει τον Άγιο από τα κλαδιά και στη θέση του να κρεμάσει δύο μπάλες, που πάνω τους ήταν ο άγιος ζωγραφισμένος. Και έτσι όλοι έμειναν ευχαριστημένοι, μηδέ του Άγιου εξαιρουμένου.

Και οι μέρες περνούσαν, με χριστουγεννιάτικα τραγούδια και γλυκά, με τα οποία ο μικρούλης κερνούσε  τους μικρούς του φίλους, που ερχόντουσαν στο σπίτι του να θαυμάσουν το δεντράκι του Δρυμού, γιατί κανένα από τα δικά τους δέντρα δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί του σε ομορφιά και φρεσκάδα. Τραγουδούσαν όλα τους ευτυχισμένα, όπως και το έλατο, αν και το δικό του τραγούδι το άκουγε μόνον το ίδιο και άλλος κανείς.

Ποία όμως η έκπληξή του όταν είδε να συσσωρεύονται στα πόδια του πακέτα μικρά και μεγάλα που σχημάτιζαν λοφίσκους… Τι  να ήταν όλα τούτα και αν τα έφερναν για εκείνο, γιατί ήταν όλα κλειστά; Πώς θα μπορούσε να δει τι είχαν μέσα τους; Μα καθώς οι μέρες κυλούσαν κατάλαβε επιτέλους ότι επρόκειτο για δώρα που ο μικρούλης προόριζε για τους φίλους σαν έφτανε ή Άγια Νύχτα των Χριστουγέννων.

Για να είναι απόλυτα ειλικρινής, λίγο πικράθηκε. Ήταν σαν να είχε πάει μέχρι τη βρύση να πιει νερό και η βρύση μόλις στέρεψε. Την απογοήτευσή του όμως την απάλυνε η Μεγάλη Βραδιά.

Όλοι οι ένοικοι όταν γύρισαν από την εκκλησιά, υποδέχτηκαν τους μικρούς φίλους του παιδιού με τους γονείς τους, που είχαν προσκαλέσει να περάσουν μαζί την Άγια Νύχτα.

Η οικοδέσποινα κέρασε γλυκιά, καυτή σοκολάτα τα παιδάκια και άλλα ποτά τους μεγάλους, κέικ και κουλουράκια και διάφορους μεζέδες, πράγματα που ούτε μπορούσε ποτέ το δεντράκι να φανταστεί πως έτρωγαν οι άνθρωποι. Πόσο διαφορετική η τροφή τους από την δική του. Δεν  μπορούσε να το καταλάβει . Εκείνο όμως που καταλάβαινε, ήταν η μουσική. Δεν χόρταινε να ακούει ξανά και ξανά τον ύμνο, την προσευχή, την ΑΓΙΑ ΝΥΧΤΑ, που ήταν το ίδιο μαγευτική με αυτή που γνώριζε το ίδιο, τη μουσική της φύσης δηλαδή, που τραγουδούσαν τα πουλιά, η βροχή, το θρόισμα των φύλλων, ο άνεμος η βροντή. Τι τα θες. Μουσική είναι μία, όπως και να το κάνουμε.

Οι καλεσμένοι κάθισαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, μέχρι που τα μάτια των παιδιών άρχισαν να βλέπουν αστράκια από τη νύστα. Και όταν πια όλοι έφυγαν, και το έλατο έμεινε μόνο του με το μικρό του φίλο, ευχήθηκε να ήταν λέει κάθε μέρα Χριστούγεννα.

Δυστυχώς όμως όπως και κάθε τι το ωραίο δεν κρατά για πολύ και όταν ήρθε η στιγμή που άρχισαν να ξεκρεμούν από τα κλαδιά του τις πρώτες μπάλες, κατάλαβε ότι πάει,  μέχρι εδώ ήταν η ευτυχία του. Ευτυχώς όμως που η φίλη του η Νεράιδα σε αυτό ακριβώς το σημείο το ξύπνησε από το όνειρο και το επανέφερε στον Εθνικό Δρυμό, για να μη δει ποια θα ήταν η συνέχεια. Θα περνούσε εκείνο το απαίσιο  φορτηγό του Δήμου και θα μάζευε και τούτο, μαζί με τα άλλα δέντρα των ανθρώπων, που δεν έβλεπαν την ώρα να απαλλαγούν από δαύτα, έτσι άχρηστα που τους ήταν πια.

Έτσι, απ’ όλα τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα μόνο το μικρό έλατο την γλύτωσε. Πόνεσε για την τύχη που είχαν οι συγγενείς και φίλοι του, όπως του είπε η καλή του Νεράιδα. Και της υποσχέθηκε, ότι ναι μεν θα θυμόταν πάντα τις όμορφες ημέρες του ονείρου του, αλλά που ποτέ ξανά δεν θα ήθελε να τις ζήσει στην πραγματικότητα.

«Κάθε άνθρωπος», σκέφτηκε, «κάθε δέντρο και φυτό, κάθε ζωντανό, είναι ευτυχισμένο ΜΟΝΟ σαν ζει στο περιβάλλον το φυσικό του».

Και το ελατάκι ήταν ιδιαίτερα τυχερό, γιατί έτσι προστατευμένος που ήταν ο Δρυμός, δεν γνώριζε τους κινδύνους που ζώνουν τα άλλα δάση από τις πυρκαγιές.

Και δόξαζε τον Θεό για την πραγματικά εξαιρετική του τύχη.