Καθόμουν στο αυτοκίνητο σαν υπνωτισμένη και έβλεπα απέναντι τις αυτόματες τζαμένιες πόρτες της αίθουσας αναχωρήσεων του αεροδρομίου να ανοιγοκλείνουν και να καταπίνουν σε κάθε τους κίνηση επιβάτες κι αποσκευές.

Άνοιγμα-επιβάτης-κλείσιμο… Άνοιγμα-επιβάτης-κλείσιμο…

Λίγο πριν είχαν εξαφανίσει και σένα πίσω από την γυάλινη ψυχρή τους επιφάνεια. Σε είχα παρακολουθήσει καθώς προχωρούσες προς το μέρος τους με το σακίδιο στον ώμο και το μικρό σου βαλιτσάκι στο χέρι. Φτάνοντας σταμάτησες, έστρεψες πίσω, μας κοίταξες και μας έστειλες ένα τελευταίο χαιρετισμό κι ένα χαμόγελο. Βιάστηκα να στ’ ανταποδώσω καθώς οι πόρτες άνοιξαν, εσύ πέρασες, εκείνες έκλεισαν, για κάποια δευτερόλεπτα σε διέκρινα πίσω από την γυαλάδα τους και μετά σε έχασα. Οριακά κρατήθηκα να μην τρέξω να περάσω κι εγώ τις συμπληγάδες, να σε βρω , να σε κάνω μια ακόμη τελευταία αγκαλιά και μετά να σ’ αφήσω να περάσεις ελέγχους και διαβατήρια. Αντίθετα μαζεύτηκα κουβάρι στην θέση του συνοδηγού καθώς ο πατέρας σου έβαζε μπρος και παίρναμε τον δρόμο της επιστροφής στο (για μια ακόμη φορά άδειο) σπίτι.

Άνοιξα τον υπολογιστή, αναζήτησα και βρήκα την πτήση σου και βάλθηκα να παρακολουθώ το μικρό κίτρινο αεροπλανάκι στο ραντάρ. Απογειώθηκες στην ώρα σου και σου ’στειλα ένα ακόμη νοερό «καλό ταξίδι γιόκα μου». Κι ύστερα άρχισα να ταξιδεύω μαζί σου. Είμαι κι εγώ μέσα στο αεροπλανάκι. Τώρα είμαστε πάνω από την λίμνη Πλαστήρα. Τώρα αφήνουμε αριστερά μας την Κέρκυρα. Δαλματικές ακτές, πιάσαμε Άλπεις. Γερμανία, Βέλγιο, μπήκαμε στη Μάγχη. Μια βόλτα κυκλικά πάνω από το Λονδίνο και η προσγείωση στην ώρα της κι αυτή. Και κάπου εκεί το κίτρινο αεροπλανάκι χάνεται από τα ραντάρ, σε χάνω κι εγώ. Άλλη μια κοινή μας πτήση, εσένα πραγματική και μένα νοερή, έφτασε στο τέλος της. Άλλο ένα γράμμα που συνόδεψε το ταξίδι σου και που θα μείνει κι αυτό στο συρτάρι, ανεπίδοτο…

Καλή συνέχεια στην όμορφη ζωή σου, γιε μου.

Καλή αναμονή και υπομονή, εαυτέ μου – μέχρι την επόμενη φορά που θα ξανανταμώσετε…