Χριστούγεννα στην Κέα 2020

Είναι τα έκτα Χριστούγεννα που περνάω  στην Κέα. Αν και έρχομαι και μένω  στο νησί από το 2000 μεγάλα διαστήματα  και κάποιες εποχές ολόκληρο το χρόνο, τα  Χριστούγεννα  στην Κέα   είναι μετρημένα  στα δάκτυλα των δυο μου  χεριών.

Θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα,  πολλά χρόνια πριν,  βρεθήκαμε με την οικογένεια, ήταν και ο γιος μου  που είχε έρθει  στην  Ελλάδα και είπαμε να περάσουμε στην Κέα τις γιορτές  εκείνες. Τι παράξενα που ήταν.  Πολλοί  Τζιώτες  τα Χριστούγεννα τα περνάνε στην Αθήνα. Βρεθήκαμε λοιπόν στην Κέα  ανάψαμε την σόμπα – τότε δούλευε- και  ετοιμαστήκαμε για τις ζεστές  οικογενειακές μας γιορτές. Η  Χώρα τα Χριστούγεννα αδειάζει και τότε γίνεται ένα τοπίο μαγικό. Μοιάζει με ένα τεράστιο θέατρο που περιμένει  του  θεατές και τους ηθοποιούς. Οι άνθρωποι  του νησιού στην Αθήνα ή στα σπίτια μέσα γιορτάζουν και η Χώρα επιβλητική, σιωπηλή, ξεκουράζεται και περιμένει την ώρα της,  που θα έρθει  πολύ  αργότερα με την άνοιξη.

Την χρονιά εκείνη χιόνισε. Ένα βράδυ,  λοιπόν, η Ιουλίδα σκοτεινή και παγωμένη, σιωπηλή πιο πολύ από ποτέ και εγώ  σκέφτηκα να ανοίξω τις πόρτες του γραφείου μου,  να βάλουμε  μουσική  που αγαπάμε  και μας αρέσει,  να δυναμώσω την ένταση  και με ανοιχτές τις  πόρτες   στον χιονιά  να  πάρουμε τις ανάσες που μόνο  κάτω  από αυτές τις  συνθήκες  παίρνεις.
Μια εικόνα που  χαράχτηκε μέσα μου για πάντα. Είχαμε καθίσει στα σκαλάκια που είναι έξω από το γραφείο μου και κοιτούσαμε μαγεμένοι, ενώ ακούγαμε τις συνθέσεις του Μπαχ και βλέπαμε  την Χώρα και νοιώθαμε τις  νιφάδες του χιονιού που την έρεαν. Τα Χριστούγεννα, η  επιστροφή  στο νησί με τον αέρα, το κρύο, καμιά φορά και το χιόνι μέσα στη μοναξιά του τοπίου, στην συνύπαρξη του χρόνου και τόπου,  εκεί  που  όλα ενώνονται, να αγαπώ  ξανά και ξανά  τον τόπο αυτό, τον διαλεχτό, την επιλογή της καρδιάς μου.

Φέτος  είμαστε εδώ  λόγω της καραντίνας, διαφορετικά θα ήμασταν με την οικογένεια στην Αθήνα.  Εποχή για τα απαραίτητα,  τα πιο αναγκαία,   την επιστροφή στο κέντρο μας, στις  υποχρεώσεις  που επιβάλλονται μα και που επιβάλλουμε εμείς από επιλογή στον εαυτόν μας. Η σόμπα  δεν δουλεύει,  το  σπίτι έχει ελλείψεις, τα χειμωνιάτικα  ρούχα  που δεν έχουμε,  οι φόβοι, οι ανασφάλειες,  η απουσία των δικών μας,  μα όμως  νοιώθω καλά  που βρίσκομαι εδώ αυτήν την δύσκολη ώρα που περνάμε, πλαισιωμένη από την Χώρα και χαίρομαι που βρίσκομαι  με τον σύντροφό μου,  τον σύντροφο  τόσων χρόνων, της νεότητας και της ωριμότητας,  εδώ, τώρα.  Σκέφτομαι  διάφορα. Και λέω στον εαυτόν μου… σαν να μιλάω σε έναν άλλον:

«Χριστούγεννα, εποχή για ανανέωση, για το νέο που φέρνει μια γέννηση. Για μένα το ζητούμενο πάντα ήταν το σωστό.  Πώς να το βρω, πώς να το κατακτήσω.  Αν και δεν το κατόρθωνα πάντα, αυτό ήταν και είναι το ζητούμενο».

ΚΑΛΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!