Εκτός  απ΄ το  ότι  ήταν  Διαμάντη  το όνομά  της, ξεχώριζε σε χάρες και ομορφιά. Μεράκι και  νοικοκυροσύνη. Το διαμάντι  του χωριού.  Την φώναζαν και αηδόνι, γιατί  η γειτονιά έλεγε  πως έχει εφτά φωνές όταν τραγουδά. Ετών δεκαεπτά. Έτοιμη για γάμο.

Ήρθαν τα σόγια του μεγαλοεπιχειρηματία να τη ζητήσουνε. Αυτός  μαγαζιά με γυαλικά  είχε μέσα  στο Γκιμέτς,  αρκετά  μεγαλύτερός  της. Αφού τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε  για την προίκα (προίκα ή  «καπάρο» = προκαταβολή), βγήκε  η νύφη να κεράσει. Πιάνει το ποτήρι του ούζου ο θείος του και εύχεται:  «εις υγείαν και  60 λίρες». Σηκώνει το ποτήρι  ο  αδερφός του και εύχεται:  «εις  υγείαν  και οι  μοίρες της πεθαμένης  μάνας». Ο πατέρας της συγκατανεύει: «εις  υγείαν».

Η Ασπασία, που κρυφάκουγε πίσω στην κουζίνα, ούσα ακόμα στα  δέκα, οργίζεται.

«Καμιά φοράδα που την παζαρεύουν είσαι;  Γύρνα ανάποδα  το δίσκο και  διώξ’ τους  όλους!»

Ακολούθησε σιωπή. Ο γάμος σώθηκε όταν κάποιος από την ομήγυρη σχολίασε:

 «Ποιο είναι το παιδί που μουρμουράει;»

Ο πεθερός κράτησε το λόγο του  και γίνανε  όλα σύμφωνα με την πρόποση. Από ανδρικό χέρι  σε ανδρικό  χέρι  πήγε  η  Διαμάντη. Σύμφωνα με το  Levi Strauss: «Tο δόσιμο της  γυναίκας  από πατέρα σε γιο ή από αδερφό σε γιο είναι κανάλι κοινωνικής κινητικότητας» – έγραφε για τις κοινωνίες του 20ου αιώνα. Και ότι ο γάμος είναι στρατηγική κοινωνικής ανέλιξης,  έγραφε γι΄ αυτές τις  κοινωνίες ο Levi Strauss.

H  Διαμάντη -που πέθανε πάνω στη γέννα- και η κόρη της -που πέθανε από έρωτα- είναι αντικείμενα συναλλαγής,  όπως  ακριβώς  αντικείμενα συναλλαγής είναι και τα προϊόντα στην αγορά.