«Το αεροπλάνο», γράφει η Λένα Μαυρουδή-Μούλιου

Αν είναι να πάρεις μολύβι και χαρτί και να γράφεις έτσι από συνήθεια, από ανάγκη ή από φυγή, καλύτερα καλή μου να το αποφύγεις. Σου το λέω ΕΓΩ, η Έμπνευσή σου, υπερτονίζοντας το γεγονός, για να μη γίνεις αντικείμενο χλευασμού καταφεύγοντας στα απολύτως προσωπικά σου, τα οποία και στη  τελική ποιον να ενδιαφέρουν ιδιαίτερα. Καθένας έχει τα προβλήματά του μικρά ή μεγάλα που αναμένουν τη λύση τους, μα τα δικά σου αφορούν εσένα ακόμη και αν άπτονται κοινού θέματος. Δε με συγκινεί ιδιαίτερα να σε δω μπροστάρισσα η και πικετοφορούσα υπεραμυνόμενη των δικαίων σου τε και αδίκων. Επειδή λοιπόν είναι και ώρα γραφής, η οποία και ειρήσθω εν παρόδω δεν είναι συγκεκριμένη, σε βλέπω με το μολύβι ανά χείρας αποφασισμένη να εφορμάς επί του τετραδίου σου και όπου σε βγάλει, κάνω κι’ εγώ το σταυρό μου και γαία πυρί μειχθήτω. Όπου λοιπόν σε οδηγήσει η Πένα σου, το κέφι και ο χρόνος σου, άντε να βοηθήσω κι εγώ… βάζοντας ένα χεράκι…

Λοιπόν φίλες και φίλοι παραδεχτείτε ότι ο καφές τού πρωινού Σαββάτου έχει μια περίεργη γλύκα, πολύ διαφορετική αυτής των υπόλοιπων ημερών. Δεν το καταλαβαίνω πώς γίνεται αυτό, τη στιγμή που πρόκειται για το  ίδιο πακέτο καφέ, την ίδια δόση σε ζάχαρη, την ίδια ποσότητα νερού. Μα η γεύση άλλη. Άρα είναι η ημέρα, που μεταφυσικά φερόμενη, τού προσδίδει κάτι από την ξεγνοιασιά, την ελευθερία και την έλλειψη καθηκόντων από αυτά που κάνουν ασήκωτες τις άλλες ημέρες της εβδομάδας… πράγμα που εγώ σαν ειδική γευσιγνώστρια τού προσδίδω.

Και προχωρώ…

Τον απολάμβανα λοιπόν παρέα με ένα μεγάλο τσιγάρο, που ακόμη δεν τελούσε υπό απαγόρευση και σκεπτόμουνα ότι η ζωή είναι ωραία όταν υπάρχουν τέτοιες απολαυστικές μικρές στιγμές και ας μη ζητάμε τα πολλά και τα μεγάλα. ’’Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες’’ έλεγε η γιαγιάκα μου και ‘’μακάριος ο φτωχός βαρκάρης που βλέπει τον πλούσιο πλοιοκτήτη να χάνει το βιος του σε μια τρικυμία χωρίς να έχει πιθανόν και πλήρη ασφάλεια να αντικαταστήσει το απολεσθέν μεγαθήριό του. Αν μάλιστα υπάρχουν και απολεσθείσες ανθρώπινες ζωές τότε η καταστροφή πλησιάζει  το απόλυτο κακό’’. Και βέβαια αυτά τα λέμε στον εαυτό μας σαν ένα είδος ανακούφισης για την ένδεια του βαρκάρη που τον μακαρίζουμε για όσον χρόνο κρατά η ενημέρωση για την τραγική είδηση του ναυαγίου. Γιατί όταν ο καιρός περάσει και το ναυάγιο ξεχαστεί, ο βαρκάρης μακαρίζει τον έχοντα και κατέχοντα ένα πλοίο μεγάλο σαν την πολυκατοικία που μένει, ταγμένο για μεγάλα ταξίδια και αχανείς απλωσιές  ωκεανών.

Είναι λοιπόν όλα σχετικά, όπως θα έλεγε ο  Αϊνστάιν, τον οποίο ας μου συγχωρεθεί, δεν θαυμάζω και τόσο σαν άνθρωπο. Μισογύνης και μισάνθρωπος αλαζόνας, που είχε επιβάλλει, λέει, στο σπιτικό του ειδικές απαγορεύσεις στη σύζυγό του, με αποτέλεσμα εκείνη να του δώσει μια μούντζα και να βρει άλλη πορτοκαλιά να κάνει πορτοκάλια. Σιγά που θα καθόταν. Αυτό, πώς εν τη μεγαλοφυΐα του δεν το προέβλεψε ο επιστήμων; Άλλη μία εκδοχή της σχετικότητας. Μεγαλοφυής δεν σημαίνει ντε και καλά τέλειος άνθρωπος. Απλά, ΤΑ ΚΟΥΣΟΥΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΑΤΙΜΩΡΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΒΛΕΠΟΝΤΑΙ. Και επειδή ελόγου μας πολύ απέχουμε από το να χαρακτηριστούμε μεγαλοφυείς και με κουσούρια ας αρκεστούμε στον καθημερινό τετριμμένο μας στον εύκολα διαχειρίσιμο  οργανισμό μας.

Καθόμουνα λοιπόν και απολάμβανα το καφεδάκι μου, παρακολουθώντας με ενδιαφέρον ένα αεροπλάνο σε μέγεθος τελείας, που διέσχιζε την γαλάζια απλωσιά του ουρανού, αφήνοντας πίσω του τη χαρακτηριστική λευκή γραμμή, που διαλύεται πολύ αργά για να, καταλήξει να γίνει ένα μεγάλο αχνό σύννεφο. Μα να μας ψεκάζει λες; Να μας φωτογραφίζει; Τελείες και μείς, μυρμηγκάκια, πάνω στο φλοιό της γης. Πολλές οι εκδοχές, οι θεωρίες και οι απόψεις γι΄ αυτόν τον περίεργο καπνό. Άλλοι πάλι ισχυρίζονται, ότι δεν είναι παρά παγωμένα αέρια του αεροσκάφους που σε τούτα τα τρελά ύψη στερεοποιούνται παγωμένα από τους δεκάδες βαθμούς θερμοκρασίας υπό το μηδέν που επικρατεί εκεί πάνω. Ποιος ξέρει;

Και ποιος καλύτερα από τον πιλότο μπορεί την ίδια στιγμή να νιώσει την μεγαλοσύνη αυτού του ‘’μυρμηγκιού’’ που ανέβασε και τον ίδιο, τόσο ψηλά. Αν και μπροστά στα θαυμαστά της ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΙΚΡΑ ΚΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ. Αυτή είναι η ανυπέρβλητη μαστόρισσα κι εμείς τα ανθρωπάκια του χεριού της με όποιον καιρό και όποια εποχή.

Δεν ξεκολλούσα από πάνω του τα μάτια μου θαρρείς και με είχε μαγνητίσει. Παίρνω τα κιάλια και προσπαθώ με το δυνατότερο ζουμ να το  μεγαλώσω, χωρίς να το καταφέρνω

Ξάφνου διακρίνω ένα ανεπαίσθητα μικρό σημάδι στο πλάι του αεροσκάφους το οποίο και απομακρύνονταν γρήγορα κερδίζοντας με τα δευτερόλεπτα που κυλούσαν και σε μέγεθος. Κάποιοι είχαν πετάξει από το αεροσκάφος κάτι. Αλλά τι να ήταν αυτό; Ταινίες τρόμου Χιτσκοκικές, έφερναν στο μυαλό άγριες δολοφονίες και εγκλήματα εκπαραθύρωσης ατόμων από αεροπλάνα που έφταναν στην γη κιμάς. Βάζω το ραδιόφωνο μπας κα ακούσω καμιά είδηση αλλά αυτό περί άλλων τύρβαζε. Βάζω τη tv, τα ίδια. ΟΙ ευφάνταστοι δημοσιογράφοι που ψάχνουν για την είδηση, εγώ τη είχα μπροστά μου και εκείνοι όχι. Γούστο είχε. Παίρνω τα κανάλια, αρχίζοντας από το μεγαλύτερο και εγκυρότερο και ‘’ευχαριστούμε για την ενημέρωση θα ερευνηθεί το θέμα’’. Έστω, κάτι είναι και αυτό, ό, τι και να συμβαίνει εγώ δεν το κράτησα για τον εαυτό μου, το καθήκον μου σαν άνθρωπος το είχα κάνει.

Εντωμεταξύ, το αντικείμενο πολύ μακριά από την στήλη καπνού, και δεν λέω αεροπλάνο, γιατί αυτό είχε ως δια μαγείας εξαφανιστεί ή εγώ τουλάχιστον δεν το έβλεπα με τα βιονικά μου μάτια και με τα κιάλια μου ακόμη, εν αντιθέσει με το ‘’πράγμα’’ που κατέβαινε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. ‘Ομως λίγο πριν φτάσει στα πρώτα σύννεφα που κεντούσαν τον ουρανό, ξάφνου κόβει ταχύτητα. Τι να σήμαινε αυτό; Σαν μόνη εξήγηση έδινα την χρήση αλεξιπτώτου που θα επιβράδυνε την κάθοδό του.

Κάποια στιγμή το έχασα από τα μάτια μου μα με την προσοχή  μου στραμμένη στο σημείο περίμενα την επανεμφάνισή του. Και πράγματι έτσι έγινε. Ήταν πλέον ευδιάκριτο και το αλεξίπτωτο μα και ο άνθρωπος που κρεμόταν από την ομπρέλα του.

Απόρησα και με το δίκιο μου.

Όταν ο άνθρωπος πέταξε ή ‘’πετάχτηκε’’ από το αεροσκάφος σε εκείνο το   εφιαλτικό ύψος, είναι δυνατόν να επέζησε με την έλλειψη οξυγόνου και  με 50ο βαθμούς υπό το  μηδέν και λίγο λέω; Δεν ήμουνα εγώ βέβαια εκείνη που θα έδινε τις απαντήσεις. Ξανά μανά παίρνω τα κανάλια. Κάποιο από δαύτα φάνηκε κάποια στιγμή να έχει  πάρει είδηση του φαινομένου που είχα εγώ γίνει κοινωνός και το λιγότερο που ανέμενα να ακούσω από το στόμα τους ήταν ότι ναι μεν ο  πιλότος διεσώθη, αλλά το αεροπλάνο πουθενά της γης. Και τι έγινε ολόκληρο θηρίο το κατάπιε ο  ουρανός, τα σύννεφα, ο ήλιος;

Βρε και τούτο το μυστήριο.

Πες πες και ξαναπές με τους δημοσιογράφους κατάφερα να εξάψω το ενδιαφέρον τους και άρχισαν μαζί με εμένα και αυτοί να ερευνούν το θέμα.

Δηλώθηκε εξαφάνιση αεροσκάφους από αυτά που μας ‘’ψεκάζουν’’;

ΟΧΙ.

Τότε;

Τι έγινε  ρε παιδιά το  αερόπλανο; Για να έπεσε στο βουνό αποκλείεται, για τον απλό λόγο ότι δεν υπάρχουν βουνά μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Για να διαλύθηκε εξ’ ων συνετέθη θα βλέπαμε και κανένα ‘’κτέρισμά’’ του στη γη. Για να εξαερώθηκε ή να έγινε μεταλλαγμένο σύννεφο, κομματάκι δύσκολο, δεν είχε ματακουστεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Να έτσι γράφονται ο θρύλοι για τα τρίγωνα των Βερμούδων και  τα μαγνητικά κύματα και τις ουράνιες τρύπες και ρουφήχτρες. ΜΑ οι Βερμούδες  είναι μακριά και η Ελλάδα δεν κρύβει μυστικές τρύπες. Αν είχε, δεν θα το ήξερε ο Όμηρος πρώτος από όλους  έκανε ποτέ κανέναν υπαινιγμό έστω;

Και πήραν φωτιά οι ειδήσεις. Και να ο υποθέσεις και να ιστορίες για αγρίους, ακόμη και για απαγωγή από εξωγήινους ακούστηκε να λέγεται και ιστορίες τύπου Όργουελ σε πρώτο πλάνο από τούς ρέκτες του είδους. Άλλοι πιο υποψιασμένοι ισχυρίζονταν ότι θα παρουσίασε βλάβη ανήκεστο και αυτοκαταστράφηκε μην αφήνοντας ίχνη, γιατί και το να βρισκόταν, ποιο το όφελος,  ποιο το κέρδος; Η καταστροφή του συντελέστηκε. Άρα ίσως βρισκόμασταν μπροστά σε ένα όπλο καινούριας γενιάς. Και όλο το πρωί που το παρακολουθούσα, τελούσε εν αποστολή. Τι ψεκασμοί και πράσινα άλογα λοιπόν; Νέο όπλο λοιπόν και η δοκιμή του άνωθεν των κεφαλών μας οι οποίες κεφαλές μας  όμως δεν κινδύνευαν από σιδερικά πυρακτωμένα που θα ξέρναγε ο ουρανός, το διανοείστε; Επιτέλους, να πει η ανθρωπότητα, που οι αρμόδιοι νοιάστηκαν γι’ αυτήν, καιρός ήταν πια. Κι όπως όλοι το περίμεναν ο αλεξιπτωτιστής ο οποίος εξαφανίστηκε στα ενδότερα του Νοσοκομείου δεν ήταν σε θέση να δώσει λεπτομέρειες για το πως και το γιατί, εξ αιτίας της κατάστασης του που όμως ήταν παραδόξως εκτός κινδύνου. Αυτό από μόνο του χρίζει ιδιαίτερης έρευνας.

Επόμενο ήταν η φαντασία μου να πάρει μυθιστορηματικές διαστάσεις και κοιμόμουνα ξυπνούσα βλέποντας να πετούν από ένα μοντέρνο αεροπλάνο στην ατμόσφαιρα, έναν συνάνθρωπο, που αντί να γίνει αλοιφή νοσηλεύεται εκτός κινδύνου σε νοσηλευτικό μας ίδρυμα. Τέτοιες έμμονες ιδέες όμως σαν τις δικές μου μπορούν να γίνουν και ολίγον έως πολύ, επικίνδυνες για την σωματική μα κυρίως την ψυχική μου υγεία. Κάθε ημέρα 2-3  τύποι μόνιμα και απροκάλυπτα περιδιάβαιναν το πεζοδρόμιο της μονοκατοικίας μου κάνοντας τα νεύρα μου τσατάλια, φανερό, βρισκόμουν υπό παρακολούθηση! Εγώ; Γιατί; Πέρα Από το να έλεγα αυτό που σαν απλή πολίτις είδα τι επικινδυνότητα υπήρχε για την  δημόσια ασφάλεια εκ μέρους μου; Ή μήπως νόμιζαν ότι κάτι περισσότερο ξέρω εγώ;

Όπως και να έχει, έχασα την ξεγνοιασιά και την ελευθερία μου.

Αφού μου άρεσαν τα μυστήρια και η δημοσιοποίησή τους, καλά να πάθω. Έφθασαν αρμόδιοι και αναρμόδιοι, να βλέπουν στο πρόσωπό μου μια νέα Μάτα Χάρη σε ρόλο διπλό.

Εγώωω;

Κατάσκοπος……

Ανοίξτε Δρομοκαΐτεια να τους χωρέσετε όλους.

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη