Τικ – τακ, ο χρόνος κυλά κι έχουμε φτάσει στο 2021 κι ούτε που το καταλάβαμε! Μα πού να το πάρουμε πρέφα, με δύο καραντίνες στην πλάτη; Να πω την αλήθεια, τούτο ‘δω το μπουζούριασμα δεν το περίμενα! Θυμάμαι τον εαυτό μου το καλοκαίρι στην παραλία, στο «λα σου σου ρελα – λα σου σου ρε λα» -με εκείνο το ωραίο παρεό και το ψάθινο καπέλο- να συζητάω με σιγουριά, πως αποκλείεται να μας ξανακλείσουν μέσα. Α πα πα, είναι κακό για την οικονομία, την ψυχολογία κι άλλα τέτοια αθώα.

Να τώρα, που πάμε για τον τρίτο μήνα του δις εγκλεισμού και φως στο τούνελ μόνο στις εκπομπές της Νικολούλη υπάρχει. Κάθομαι στο μπαλκόνι μου και παφαπουφίζω και κοιτώ τις κορφές των δέντρων, τον ουρανό, σα φυλακισμένος στο κελί του. Αχ, δε μπορώ πια άλλο! Έγκωσα η γυναίκα. Ποιά, εγώ, που οι φίλοι μου με φωνάζουν “ρόδα, τσάντα και κοπάνα”, να έχω περιοριστεί εντός λεκανοπεδίου, να καταστρώνω επικίνδυνες αποστολές για να πάρω λίγο αέρα! Το τι “6” έχω στείλει για να σουλατσάρω στον Υμηττό, στο δάσος Φασίδερι -που ούτε και είχα ξαναπατήσει το πόδι μου εκεί- και στο Νιάρχο παρέα με φίλους, δεν περιγράφεται.

Τις προάλλες «όσοι πιστοί προσέλθετε» – καβατζώσαμε τρία παγκάκια στην πλατεία της περιοχής μας, δεν πα’ να έκανε ψόφο, πάντα τηρώντας τα μέτρα ασφαλείας, πήραμε σουβλάκια και μπύρες στο χέρι -για να βοηθήσουμε και τις επιχειρήσεις της γειτονιάς- και νομίζαμε πως κάναμε κι εγώ δεν ξέρω τι! Λες και πήγαμε ταξίδι στο Σάλτσμπουργκ… Μόνο το κόκκινο ζεστό Gluhwine έλειπε. Ιδέα για την επόμενη φορά!

Ζω για την ώρα και τη στιγμή που θα μας ξαμολήσουν. Εντελώς ελεύθερους όμως. Χωρίς μηνύματα και μάσκες. Χωρίς απαγόρευση κυκλοφορίας κι απαραίτητα επιστροφή στο σπίτι πριν γίνουμε «κολοκύθες». Να τρέχουμε στους αγρούς και τα λιβάδια, με ξέμπλεκα μαλλιά στους ώμους, στυλ “κοπελιά, στάσου, μύγδαλα”!

Ήδη έχω στο μυαλό μου τι θα κάνω. Θα οργανώσω ένα πάρτι. Τι πάρτι, πανηγύρι δηλαδή! Με πενταμελή ορχήστρα, πάνω σε εξέδρα, με κάτι ηχεία να, νταούλια και βιολιά. Κανονικά και με το νόμο! Τώρα, σχετικά με το νόμο, ποιος θα με κατηγορήσει; Όλοι καλεσμένοι θα είναι. Φίλοι και γνωστοί. Και οι άγνωστοι, γιατί όχι;

Μπροστά στο σπίτι μου, το στενό μας, καταλήγει σε πεζόδρομο. Θα ξαπλάρουμε δέκα αρνιά να ψήνονται από το πρωί. Ας γεμίσει η γειτονιά ντουμάνια! Σκασίλα μου αν δεν είναι Πάσχα. Ακόμα καλύτερα. Ελπίζω δηλαδή να μην είναι Πάσχα, γιατί μέχρι τότε δε θα το αντέξω.

Περιμένετε. Έχει και συνέχεια. Θα φέρει ο καθένας ό,τι τραπεζοκάθισμα του βρίσκεται. Το πιοτό ρεφενέ. Μην ξεπαραδιαστούμε κιόλας! Το χαρτονόμισμα θα το έχουμε για να το κολλάμε στο κούτελο των οργανοπαικτών. Αμ τι. Παραδοσιακά πράγματα. Ξέρω και την παραγγελιά μου: «θα ζήσω ελεύθερο πουλί» – για ευνόητους λόγους.

Εγώ, πρώτη θα σέρνω το χορό, ξυπόλυτη, με βερμούδα, ό,τι καιρό κι αν κάνει, μέχρι τελικής πτώσης. Θα τσιμπάω την πετσούλα από το αρνί και θα πηλαλάω σαν το κατσίκι. Θα τρώγουμε και θα πίνουμε, σαν τους Βίκινγκς, με τα χέρια και τα κρασά να ρέουν άφθονα, μέχρι τα μούσια μας – γιατί μέχρι τότε, όλοι μούσια θα έχουμε, να μου το θυμηθείτε.

Θα χοροπηδάμε, θα αγγιζόμαστε, θα αγκαλιαζόμαστε, θα φιλιόμαστε. Μην πάει ο νους σας όμως σε Διονυσιακό γλέντι. Όχι. Πλατωνικό! Μου έχουν λείψει τόσο πολύ ο αυθορμητισμός, οι φίλοι μου, η δυνατή μουσική, τα γλέντια μέχρι πρωίας, το κέφι, η ξενοιασιά, οι αγκαλιές, τα δυνατά γέλια! Α! Τα πιάτα ξέχασα! Θα τα σπάσουμε κι αυτά. Και το σαμπανικό θα ρέει άφθονο.

Γι’ αυτό σου λέω! Θα καεί το πελεκούδι! Ε ρε τι έχει να γίνει! Του Κουτρούλη ο γάμος!