Τον είπαμε κι αυτόν Απρίλη,
έχει όλα τα διαδήματά του φανερά,
φως, βιολέτας άρωμα και
Εσταυρωμένο Αναστάντα.
Κι όμως είναι Απρίλης μοναχός,
απ’ τ’ άγγιγμά μας στερημένος
με τα χαρίσματά του αξόδευτα,
γεμάτος χωριά αφιλόξενα και Επιτάφιο μόνο,
με πληγιασμένες τις ψυχές και την αρματωσιά
-την τόσο ακριβή μας- αδύναμη, καταργημένη.
Είναι ο Απρίλης που θυμίζει τις φορές
που τον ξοδέψαμε ασυλλόγιστα -τόσες φορές-
αγνώμονες στο χάιδεμά του, συχνά βαριεστημένοι
από όλα τα «συνηθισμένα» του και πάντα βέβαιοι
πως μας ανήκει…