Τη νύχτα αφήνω τα στόρια
ανοικτά,
έχω για προστασία
της πανσελήνου το χάδι,
νιώθω μια λάμψη
να με ζεσταίνει
αισθάνομαι την ανάσα
της ανθρωπότητας όλης –

συλλαβίζω ελπίδες,

προσευχές του αέρα

ακούω

το περιεχόμενο της σιωπής,

δεν βρίσκω μάτια

να καθρεφτιστώ

χωρίς βακτηρίες προχωρώ

σε ομίχλη.

Πονώ.

Ζούμε και παλεύουμε
κάτω από το ίδιο φως
όλοι
μια κοινή εμπειρία
μοιραζόμαστε.

Και ύστερα
ακολουθούμε το μονοπάτι μας
ο καθένας τη μοναδική του
πορεία.