«Τζίμη, ο Κυνικός or Grumble days», γράφει η Μαρία Πανούτσου

Ήθελα να γράψω, ένα μικρό κείμενο για τον Τζίμη. Τον είχα δει σε παράσταση  στις αρχές της  καριέρας του. Ο άνδρας μου τον παρακολούθησε, τον άκουγε,  τον διάβαζε, μου μιλούσε γι’ αυτόν. Εγώ είχα σχηματίσει την εικόνα μέσα μου, του ανθρώπου και καλλιτέχνη, σταθερή και ακλόνητη. Μου αρκούσε που υπήρχε. Ένα θα πω, ήταν σταθμός ο Τζίμης για τον τόπο του και είναι απώλεια μεγάλη ο θάνατος του. Σκέφτηκα όμως πως όλα έχουν ένα τέλος και ότι ο Τζίμης καταναλώθηκε, έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε για τον τόπο του, μέσα από την τέχνη του. Ήταν ένας ειρηνικός δημόσιος κατήγορος, ένας  σχολιαστής  κύρους, ένας γελωτοποιός  σαιξπηρικός, ένας κλόουν σύγχρονος,  μελαγχολικός, κυνικός και  ωραίος. Ευαίσθητος, ευφυής, καλλιεργημένος, γνήσιος, με μια αισθητική-ηθική αρχαιοελληνική και σπάνια συνυπάρχουν περιεχόμενο και φόρμα τόσο καλά  δεμένα μεταξύ τους σε έναν  άνθρωπο-καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης όταν φεύγει αφήνει παρακαταθήκη το έργο του. Ας θυμόμαστε  λοιπόν  τον τρόπο που έβλεπε τη ζωή, τους ανθρώπους,  την πολιτική και την κοινωνία.  Αν ζούσε σήμερα παραμονές  τόσων και τόσων εκλογών,  θα μας  δυνάμωνε με το χιούμορ του, θα έπαιρνε την λύπη  από το βλέμμα  μας και θα τοποθετούσε στην καρδιά μας,  ένα τριαντάφυλλο μυρωδάτο. Δεν είναι τυχαίο που τον θυμήθηκα αυτές τις μέρες. Ο ‘Τζίμης ο Πανούσης ο κυνικός’ απουσιάζει και θα απουσιάζει.

Unspoken words…

“No intelligent idea can gain general acceptance

unless some stupidity is mixed in with it”
Fernando Pessoa

Δεν καταλαβαίνω καθόλου κάποιους από τους ανθρώπους της ποίησης -νόμιζα ότι αυτό συνέβαινε μόνο στο χώρο του θεάτρου, που είναι πιο ευάλωτος λόγω άμεσης έκθεσης- να επιτίθενται στην ποίηση και στους  ποιητές  και να την καταδικάζουν επειδή υπάρχει πολύ ποίηση στις μέρες μας (ο ελληνικός λαός είναι ποιητικός λαός ανέκαθεν). Το ‘’καλό’’ κατοχυρώνεται μέσα στο χρόνο. Ας μην ανησυχούν λοιπόν και ας ασχοληθούν με την ποίηση που τους αντιπροσωπεύει. Και ας αφήσουν τη γεμάτη χολή  έκφρασή τους  για τους κατώτερους ποιητές  ή  μήπως θέλουν να συνεχίσουν  μια παράδοση που έχουμε στην Ελλάδα  από τους ποιητές και  υποστηρικτές τους, τη γένια του  ‘30 κυρίως,  να κάνουμε όλοι τούς κριτές για όλα και όλους και να ανοιγοκλείνουν πόρτες στην ποίηση, ανάλογα  τις επιθυμίες τους. Ανθρώπινες αδυναμίες  ακόμη και για τους ποιητές. Ας  αφήσουν τους ανθρώπους να εκφράζονται και να πειραματίζονται  και ας αφήσουν τις μεσαιωνικές αντλήσεις που  μαστίζουν τον τόπο μας. Ας διαβάζουμε και χειροκροτούμε ό,τι μας εκφράζει  και μας συγκινεί και ό,τι  δεν μας εκφράζει ας το αφήνουμε στη τύχη του.  Αυτά το ολίγα, γιατί  είναι λυπηρό να διαβάζεις από ανθρώπους της τέχνης γενικότερα,  κείμενα  που αν αλλάξεις τον τρόπο γραφής και  το λεξιλόγιο,  θα ανήκαν   σε ανάρμοστες κοινωνικές  συμπεριφορές. Unspoken words… Φαινόμενο διαχρονικό. Τώρα το γιατί ας το εξηγήσουν οι κοινωνιολόγοι, εγώ κάνω απλή διαπίστωση.

Αθήνα  2019

 


[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη