Αγαπημένε μου,

Ξημερώνει σε λίγο, μα οι δείχτες του ρολογιού σαν να ‘χουνε κολλήσει. Κι είναι καιρός τώρα που μιλώ μοναχά με τη σιωπή σου. Όσο κι αν προσπαθώ, είναι σαν να πέφτω επάνω σε τοίχο.

Άκου πόσο δυνατά βουίζει ο άνεμος απόψε!

Κρατώ στο χέρι μου  ένα κομμάτι χαρτί, ζαρωμένο… γεμάτο μ’ εκείνες τις λέξεις που ποτέ δεν  θα διαβάσεις. Ποιος ο λόγος; Πολλές φορές ήρθε η αγάπη μου να σου χτυπήσει το παραθύρι! Απόκριση καμιά! Κι εγώ παλεύω να σφαλίσω την ψυχή μου και να μαζέψω τα κομμάτια… μήπως και λυτρωθώ από την ανάμνηση ενός ονείρου που κράτησε τόσο λίγο… από την ανάμνηση ενός ονείρου που ίσως δεν το είχα ποτέ. 

Σήμανε μεσάνυχτα! Σχίζεται το πέπλο που χωρίζει το σήμερα απ’ το αύριο. Στέκομαι στη γωνία, στο σκοτάδι. Μου είναι γνώριμες οι σκιές… η σκιά η δική σου. Μια ματιά σου περίμενα, ένα τόσο δα χαμόγελό σου να με αναστήσει… μια συγνώμη που θα μου έδινες για να με λυτρώσει.

Μια σταγόνα… πολλές σταγόνες βροχής αρχίζουν να πέφτουν.

«Μη φύγεις, μη μ’ αφήσεις!» σε ικέτευα τότε… Μα…

Στείλε μου μοναχά ένα φιλί τελευταίο για συγχώρεση… κι η ψυχή μου θα το νιώθει, καθώς σαν γλάρος πάνω απ’ τις θάλασσές μας θα ταξιδεύει.

Και πάλι, νοερά, πάλι σε σένα θα επιστρέφω..

Πόσο σ’ αγάπησα, μονάχα οι θεοί γνωρίζουν… και πόσο σ’ αγαπώ και θα σ’ αγαπώ πέρα απ’ το χώρο και το χρόνο… ακόμα κι όταν πια δεν θα υπάρχει ουρανός.

Ζωή μου, καληνύχτα!