Η φαντεζί, γυαλιστερή, μικρή γιρλάντα

Η μπάλα με τα γιορτινά της χρώματα

Το ασημί το  κουδουνάκι με τον μπλε του φιόγκο

Το χρυσαφί κουκουναράκι…

Αυτά τα τέσσερα μικρά στολίδια…

Στάλες ανάμνησης να φέρνουνε στα μάτια

Έτσι στα ξαφνικά…

Από αφράτες, μελωμένες λιχουδιές,

Από ξυπνήματα πρωινά χριστουγεννιάτικα

Για το κρυμμένο δώρο του Άη Βασίλη.

Αυτά τα τέσσερα μικρά στολίδια

Πάνω στο δέντρο κάθε χρόνο.

Να σκαρφαλώνουν όλο και πιο ψηλά

Με την αξία τους…

Όλο και πιο κοντά στης κορυφής  τ’ αστέρι

Που στέκει να θυμίζει

Πως κάποια κρύα νύχτα του χειμώνα

Σε πόλη ταπεινή

Κάπου όχι πολύ μακριά

Ένα άλλο αγιασμένο αστέρι

Έστρωνε δρόμο στην ελπίδα…

Τα τέσσερα μικρά στολίδια

Κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα

Με παίρνουν απ’ το χέρι

Για το ταξίδι μας στο χρόνο…

Τότε που ολοκαίνουργια καμάρωναν

Στο δέντρο των παιδικών μου χρόνων

Και τώρα, αν και λίγο πιο θαμπά

Και λίγο κουρασμένα

Δεν σταματούν στα μάτια μου

Ν’ αστράφτουνε, καινούργια, γυαλισμένα…

Τα τέσσερα μικρά στολίδια

Των παιδικών μου χρόνων…

Που βάσταξαν μέχρις εδώ

Να μου θυμίζουν το φτερούγισμά μου

Ως τα τώρα…

Και με τη δύναμη των χρόνων τους

Κουράγιο να φεγγοβολούν

Κάθε Χριστούγεννα

Και για το παραπέρα…

Αυτά τα τέσσερα μικρά σοφά στολίδια…

[Χειμώνας του 2006… και σε  μια επίσκεψή μου στο πατρικό μου σπίτι, μια παλιά πολύχρωμη τσάντα γεμάτη χριστουγεννιάτικα στολίδια ήταν για μένα το εισιτήριο για το ταξίδι μου στα Χριστούγεννα των παιδικών  μου χρόνων…

-Πάρε όσα θέλεις… Μπορείς να τα πάρεις και όλα… μου είχε πει ο πατέρας μου.

-Εγώ δεν στολίζω πια…

Η αγαπημένη μου μητέρα είχε φύγει ξαφνικά για το ταξίδι της στον ουρανό την Άνοιξη της ίδιας χρονιάς…

Έτσι λοιπόν από τότε τα τέσσερα μικρά στολίδια έγιναν πολύ σπουδαία.

Έγιναν σύντροφοι, ταξιδευτές, έγιναν δάσκαλοι…

Και φέτος τον χειμώνα, έντεκα χρόνια μετά, έμελλε να γίνουν και έμπνευση…

Τα τέσσερα μικρά, σοφά στολίδια των παιδικών μου χρόνων…

Λυγερή Ζωχιού, Δεκέμβριος 2017]