«Ταινία ‘We Need to Talk About Kevin – Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν’, της Λιν Ράμσεϋ», γράφει η Ρόρη Μάτη

Η ταινία της Λιν Ράμσει “Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν”,  που ατυχώς χαρακτηρίζεται από ορισμένα μέσα ενημέρωσης ως θρίλερ, είναι παραγωγή του 2011.

Κάπου εκεί χρονικά, την είχα δει κι εγώ πρώτη φορά, στον Δημοτικό Κινηματογράφο Τρικάλων.

Αν και δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα με τα παιδιά μου και τον τρόπο που επικοινωνούσαμε, ο Κέβιν στην κυριολεξία με τρέλανε. Με προβλημάτισε έως με αρρώστησε, προσπαθώντας να εξηγήσω αν η παραβατικότητα ενός παιδιού είναι γονιδιακή, αν φταίει ο τρόπος που ένα παιδί μεγαλώνει ή είναι απλά έτσι “να μη σου τύχει”.

Ο Κέβιν γεννιέται από απόλυτα φυσιολογικούς γονείς που παντρεύονται με σκοπό να αποκτήσουν παιδιά, να κάνουν οικογένεια. Είναι δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν, όπως εκατομμύρια ζευγάρια στον πλανήτη. Η μητέρα σταμάτησε την επαγγελματική της καριέρα για να έχει μια ήρεμη εγκυμοσύνη και για να μεγαλώσει το παιδί που έφερε στη ζωή.

Αλλά τι παιδί θα είναι αυτό! Δεν γνωρίζω αν το παιδί αντιλαμβάνεται από έμβρυο τις ψυχοσωματικές μεταβολές της γυναίκας που το κυοφορεί. Ελάχιστα αντιλαμβάνεται ο θεατής τη μικρή δυσαρέσκεια της μητέρας που εγκαταλείπει την καριέρα της για να αφοσιωθεί στο παιδί.

Ο Κέβιν γεννιέται κακός. Πάρα πολύ κακός! Γεννιέται λες, για να τιμωρήσει τους ανθρώπους που τον φέρνουν στον κόσμο. Σαν μωρό κλαίει ασταμάτητα με τσιρίγματα που ξεπερνούν σε ντεσιμπέλ και το κομπρεσέρ που σπάει τσιμέντο στη γειτονιά.

Όταν πρέπει να αρχίσει να κάνει τα απλά πράγματα που αντιστοιχούν στην ηλικία του, αρνείται να το κάνει. Δεν μιλά, αρνείται να πάει ένα τόπι πίσω-μπρος, έχει γενικά συμπεριφορά προβληματικού διανοητικά παιδιού, χωρίς καθόλου να είναι. Έχει ένα βλέμμα “δολοφονικό” μόνιμα, στυλωμένο στην μητέρα που κάνει ότι μπορεί και μόνη της αλλά και ακολουθώντας οδηγίες γιατρών και ψυχολόγων. Παίρνει σπάνια ανάσες όταν ο Κέβιν δείχνει την παραμικρή αλλαγή στη συμπεριφορά του. Του διαβάζει ατέλειωτα μέχρι που βρίσκει επιτέλους κάποιον ήρωα να τον συγκινεί. Είναι ο Ρομπέν των Δασών που με το τόξο του σημαδεύει και σκοτώνει τους κακούς.

Ο Κέβιν σιγά και βασανιστικά για τους γύρω του, μεγαλώνει με το ίδιο δολοφονικό βλέμμα πάντα.

Ο Ρομπέν παραμένει ο ήρωας του, τρώει ξερνάει και αποπατεί όπου να ‘ναι μέσα στο σπίτι, μουτζουρώνει φρεσκοβαμμένους τοίχους, μισεί θανάσιμα τους πάντες, μα ο κύριος στόχος είναι η μητέρα του.

Όταν η οικογένεια μεγαλώνει με την απόκτηση μιας κόρης,  γίνεται ακόμα πιο κακός και καταστροφικός. Όταν ο πατέρας του τού αγοράζει το πρώτο παιδικό ταμπλό στόχων με μικρά βέλη, βρίσκει αμέσως το χόμπι που τον κάνει χαρούμενο. Σιγά-σιγά τα ταμπλό μεγαλώνουν όπως και οι μικρές σαΐτες, γίνονται κανονικό τόξο και οι σαΐτες αποκτούν κανονική απόληξη.

Γίνεται άσσος στην τοξοβολία. Στην αρχή σημαδεύει την μάνα του, από την αυλή στο τζάμι της κουζίνας ή όπου αυτή βρίσκεται. Μετά από… ατύχημα η μικρή αδερφή του χάνει το ένα της μάτι. Το μεταβατικό στάδιο από την επούλωση της πληγής μέχρι την τοποθέτηση γυάλινου ματιού, ο Κέβιν ατάραχος συνεχίζει να προκαλεί και να δοκιμάζει τις αντοχές των γονιών του, συνεχίζει με μανία να σημαδεύει και να βρίσκει κέντρο σε όποιον βρεθεί στο στόχαστρό του. Βρίσκει κινούμενους στόχους, όπως το αγαπημένο ζωάκι της αδερφής του, που καταλήγει στον σκουπιδοφάγο.

Η αποκορύφωση  του μαρτυρίου έρχεται στα δέκατα πέμπτα γενέθλιά του. Μέσω διαδικτύου προμηθεύεται κλειδαριές ασφαλείας, μεγάλο αριθμό βελών και ένα “παντοδύναμο” τόξο.

Σημαδεύει και σκοτώνει, στην αυλή, τον πατέρα και την αδερφή του. Μετά κλειδώνει όλες τις εξόδους του σχολείου του, ανεβαίνει στο ψηλότερο σημείο του κτιρίου και στο πρώτο διάλειμμα, σημαδεύει και στοχεύει με ταχύτητα πολυβόλου όσους περισσότερους μαθητές μπορεί, μέχρι που τα βέλη εξαντλούνται. Ο απολογισμός τραγικός. Νεκροί και σοβαρά τραυματίες πολλοί. Όλοι τους παιδιά-μαθητές ή συμμαθητές του. Όταν οι κλειδαριές σπάνε ο Κέβιν βγαίνει με τα χέρια σε θριαμβικό χαιρετισμό προς τους ανθρώπους που… παραληρούν από τον απόλυτο τρόμο, το λουτρό αίματος και την αγωνιώδη αναζήτηση των παιδιών τους.

Αλλά η μάνα που είναι; Παραμένει ζωντανή έξω από τους κινούμενους στόχους του Κέβιν. Μένει πίσω σαν εξιλαστήριο θύμα, ρόλο που πάλι ο Κέβιν, της ανέθεσε. Η ύψιστη εκδίκησή του είναι αυτή και ταυτόχρονα η κορύφωση του δράματος.

Η Τίλντα Σουίντον, στο ρόλο της μητέρας, δείχνει πάλι την τεράστια υποκριτική της γκάμα. Η Εύα ή Ίβα πληρώνει, λες, το προπατορικό αμάρτημα. Χωρίς να έχει δοκιμάσει ποτέ τον απαγορευμένο καρπό. Μένει πίσω να δέχεται ομοφοβικές επιθέσεις από μητέρες θυμάτων, από κατοίκους της μικρής κοινωνίας της, από ανώνυμους τιμωρούς που χτυπούν και φεύγουν.

Μόνη να διαχειριστεί την απώλεια των δικών της ανθρώπων αλλά και την κοινωνική κατακραυγή για τις ομαδικές δολοφονίες του Κέβιν. Θα τα καταφέρει;

Η Λιν Ράμσει σκηνοθετεί σε ένα τεντωμένο σκοινί. Συνυπογράφει και το σενάριο που βασίζεται στο ομώνυμο best seller της Λάιονελ  Σράιβερ. Κατά μερικούς κριτικούς το σενάριο είναι αδύναμο συγκριτικά με την καταιγιστική δράση της ταινίας.

Για μένα η ταινία ήταν σπαρακτική. Για την Τίλντα Σουίντον έγραψα πιο πάνω. Ο ρόλος ήθελε μεγάλο υποκριτικό ταλέντο και η Σουίντον εδώ πραγματικά ξεπέρασε τον εαυτό της.

Ο Τζόν Ράιλι στο ρόλο του στωικού πατέρα και θύματος εν τέλει, εξαιρετικός επίσης.

Όσο για τον Έζρα Μίλερ, στο ρόλο του έφηβου Κέβιν, θα ομολογήσω πως ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτό το βλέμμα. Διεισδυτικό στο έπακρο, ακόμα και από τον μικρό Κέβιν, το νοιώθεις σε όλη την ταινία απειλητικό πάνω σου. Σε σημαδεύει και σε καδράρει με απίστευτη ένταση. Νοιώθεις πραγματικά πως κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή.

Όσο για την παραβατικότητα, την ακραία εν προκειμένω παραβατικότητα, προσωπικά ακόμα ψάχνω τι την εξέθρεψε.


Επιλέγοντας τον ακόλουθο σύνδεσμο, μπορείτε να δείτε το επίσημο τρέιλερ της ταινίας:

We neend to talk about Kevin – Official Trailer

 

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη