Αν και σε περίπου πέντε διηγήματα οι περιπέτειες της Πέρσας Βουδούρη θα λάβουν τουλάχιστον ένα προσωρινό τέλος, γιατί η αλήθεια είναι πως μια τέτοια δαιμόνια ντετέκτιβ πάντα θα είναι εν ενεργεία, απόψε στη Λόγω Γραφής η Πέρσα κλείνει ένα χρόνο αφηγήσεων. Την αγαπήσαμε όλοι, θα μας λείψει πολύ όταν έρθει η ώρα του αποχωρισμού, όμως με όλη μας την καρδιά και την αγάπη ευχόμαστε χρόνια πολλά στην Πέρσα αλλά και σε όλες τις ιστορίες που μοιράζεται μαζί μας η ακάματη εργάτρια της λογοτεχνίας, η πολύ αγαπημένη μας Λένα Μαυρουδή Μούλιου!

Για τη Λόγω Γραφής,

Κατερίνα Ευαγγέλου Κίσσα

Μπήκαν στο σπίτι της, χωρίς να αντιληφθεί το από πού και το πώς. Μα από την μπαλκονόπορτα; Μα από το φωταγωγό; Μα από την κεντρική είσοδο σαν κύριοι; Ποιος ξέρει και δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Αυτοί, απόρθητα κάστρα αλώνουν και δεν θα μπορούσαν να εισβάλουν  σε ένα μικρό ασήμαντο δυαράκι; Επαγγελματίες διαρρήκτες, experts του είδους, με πτυχία από doctora και πάνω.

Της πήραν τα τηλέφωνα, κινητά και σταθερά, της απέσπασαν το ποντίκι από τον υπολογιστή της παλιάς τεχνολογίας, αποκόβοντάς την από τον έξω κόσμο. Την έδεσαν και στο πολυθρονάκι του γραφείου της, αφήνοντας ελεύθερα τα χέρια και βέβαια έκαναν το σπίτι της φύλλο και φτερό για να βρουν τον θησαυρό του… Αλή Πασά του Τεπελενλή, όπως πιθανόν τους είχαν -εσφαλμένα βέβαια- πληροφορήσει.

Έψαξαν φιλότιμα και επιστημονικά, ξεκοιλιάζοντας στρώματα και στόφες καναπέδων και μη βρίσκοντας Χριστό, τους έπιασε το παράπονο.

«Μα, τι τον έκανες κυρούλα μας;»

«Τον ποιον;»

«Τον θησαυρό του Αβραάμ και του Ισαάκ. Τι τον κρύβεις γριά γυναίκα; Δώσε τον σε μας που είμαστε με τη ζωή μπροστά μας και όχι σαν εσένα με το ένα πόδι στον τάφο… Τι περιμένεις λοιπόν; Να μπουν και τα δύο σου πόδια στο λάκκο; Αμ τότε πώς να τον πάρεις μαζί σου τον θησαυρό, έκανε ποτέ κανείς κάτι τέτοιο για να το κάνεις εσύ; Μόνον κάτι μεγαλοφαραώ στην Αίγυπτο  την Αρχαία, αλλά εκείνοι ήταν Βασιλιάδες  και ίσως να τους ήταν χρήσιμοι στον άλλο κόσμο που πήγαν και δεν έγιναν σύννεφο(!), κατά τον Θεοδωράκη… Τόσες ώρες είναι που ψάχνουμε, δεν λυπάσαι που το σπίτι σου θα γίνει λαμπόγυαλο και για να το φέρεις στα ίσα του ξανά, θα πρέπει να επιστρατεύσεις, αν όχι τον ελληνικό στρατό, το σόι σου σίγουρα; Μη μας πιλατεύεις άλλο, καλέ κυρά…»

Μα η ‘’καλέ κυρά,’’ η κατά κόσμον Πέρσα Βουδούρη, κουνούσε το κεφάλι της όχι γατί αρνιόταν την δωρεά, αλλά τι να δώσει η μη έχουσα; Εδώ δεν της είχε απομείνει μήτε ευρώ από την τιμητική σύνταξη τού μήνα  που της έδινε το ελληνικό Δημόσιο. Και τα σαΐνια, ευγενώς φερόμενα, μόνο που δεν ξήλωσαν και τα πατώματα και τους σουβάδες από τους τοίχους προς ανεύρεση του Πασαδόρικου θησαυρού!

Έκανε όμως και την εξής τολμηρή σκέψη. Όσο αυτοί προσδοκούσαν σε μια της ομολογία, μπορεί και να μην κινδύνευε να την ξεπαστρέψουν και να ησυχάσουν κι εκείνοι και αυτή. Και φαίνεται ότι αυτό τελικά την έσωζε από τα πυρά τους. Εκείνοι λοιπόν στο καταστροφικό έργο τους και εκείνη στο να ακονίζει το μυαλό της να βρει  τρόπο να στείλει μήνυμα στον ελεύθερο κόσμο για την ιδιότυπη κατοχή που βασίλευε στο φτωχικό της. Και το βρήκε.

Είπαμε, την είχαν μεν δεμένη, μα με χέρια λυτά και στόμα χωρίς φίμωτρο και αυτό ήταν κάτι το πολύ σπουδαίο για τη οργάνωση τού σχεδίου της, που ρέει ως ακολούθως;

Της επιτρεπόταν παραδόξως να κινείται πάνω στην τροχοφόρο πολυθρόνα του γραφείου της. Έτσι, πήγε στην προσωπική της βιβλιοθήκη και πήρε πέντε έξη βιβλία της να διαβάσει δήθεν, ή να κρατήσει σημειώσεις.  Δικό της θέμα. Ήξεραν οι κακοποιοί την ενασχόλησή της με μια κυρία που την έλεγαν Λογοτεχνία και την είχαν σε υπόληψη ως και αυτά τα αποβράσματα τής Κοινωνίας.

Κάθισε μπροστά στον υπολογιστή θαρρετά και με το αυτόματο ποντίκι βρήκε το skype και έστειλε στην κόρη της την φωτογραφία τριών βιβλίων της, χωρίς μήνυμα, χωρίς σημείωση, για να αντέχουν στην όποια λογοκρισία και ήξερε, ήλπιζε τουλάχιστον, τους τίτλους των βιβλίων της εκείνη, που φαίνονταν αμυδρά στα εξώφυλλα:

‘’ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟ ΣΠΙΤΙ’’

‘’ΥΠΟ ΚΑΤΑΛΗΨΗ’’

‘’SOS ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ’’

Τρία βραβευμένα και πολύ γνωστά της μυθιστορήματα δηλαδή.

«Τι κάνεις εκεί με τον υπολογιστή κερά Πέρσα;»

«Σαν τι να κάνω η έρμη; Μη και με αφήσατε να έχω και εγώ μιαν ασχολία να περνώ την ώρα μου μη σκάσω; Τόση απανθρωπιά πια; Έλεος!»

«Μας δουλεύεις, ε;»

«Εγώ ΕΣΑΣ; Θεός φυλάξοι…»

«Μπράβο το καλό κορίτσι… Διαγωγή κοσμιοτάτη».

«Να ΄χεις την ευχή μου παιδάκι μου».

Η θυγατέρα της τώρα, βλέποντας τα τρία αγαπημένα βιβλία της μάνας της, που όμως ήταν από τα παλιά της με πάγια θέση της να μην τα προβάλει όπως τα καινούρια της, παραξενεύτηκε, έτι περισσότερο δε, με τους τίτλους τους και κατάλαβε ότι η μάνα με το ευφάνταστο μυαλό της τής στέλνει μήνυμα, γιατί ποιος ο λόγος να διαφημίζει πολυδιαβασμένα και πασίγνωστα έργα;

«’Αντε και να δεις ότι κάτι συμβαίνει εκεί» ψιθύρισε πολύ ανήσυχη. Και  επειδή οι καιροί είναι πονηροί και πολλά συμβαίνουν σε άτομα ηλικιωμένα, που ναι μεν είναι σωματικά ευάλωτα αλλά που το λέει η περδικούλα τους, ειδοποιεί το 100. Οι αστυφύλακες ειδοποιούν καμιά 10ριά ακόμη ‘’εκατά’’ και όλοι μαζί εφορμούν στο διαμέρισμα της τρόπω τινά απόμαχης συναδέλφου  τους και γίνεται του Αιγαίου Πελάγους με υδροκυκλώνα 12 μποφόρ και βάλε.

«Σας αρέσουν τα ασημένια βραχιόλια ή είναι πολύ αμπιγιέ και προτιμάτε τα χάλκινα, που όσο να’ ναι τα βρίσκετε πιο στα μέτρα σας;

Για ακούστε τώρα κάτι που έχουμε να σας πούμε: Αν το σπίτι  αυτό που μπήκατε και το μετατρέψατε σε στάβλο, δεν το  κάνετε ακριβώς όπως όταν το πρωτοείδατε, δεν φεύγετε από δω για τη στενή που θα μοιάζει για κολλέγιο όταν πάτε ούτως ή άλλως, μια στιγμή.

Σύμφωνοι. Τα βραχιόλια είναι ένα πρόβλημα που θα σας δυσκολέψει τις κινήσεις, μα οι κανονισμοί είναι κανονισμοί και εμείς οι τηρητές τους.

Εμπρός δουλειά αστέρια μου…»