(για την Σιλένα)

 

 

Στον γέρικο κορμό του εκράταγε σφιχτά το δέντρο εκείνο

 

την έφηβη καρδιά την σκαλισμένη

 

Μια μέρα χέρια πήραν να την σκαλίσουνε

 

και από τότε εβολτάριζα συχνά να τήνε βλέπω

 

Περήφανη και κορδωτή μέσα στων νιάτων μου την αλαφράδα

 

που κάποιος άφησε εκεί πάνω την έφηβη αγάπη του για μένα

 

Κι ύστερα προσπερνούσα και ξεχνούσα

 

Μέρες και μήνες, βροχές και πυρωμένοι ήλιοι ερχόντανε και φεύγανε

 

Λήθη και νέα βήματα με πήρανε μακριά

 

Όμως το φέραν έτσι οι καιροί οι δάσκαλοι

 

που γράφουν και ποτέ τους δεν ξεχνάνε αυτά που πρέπει

 

που έψαξα κι εγώ το γέρικό μου δέντρο

 

Ν’ αφήσω την καρδούλα μου μια μέρα εκεί

 

με την σειρά μου

 

για να περνάει κάποιος να κορδώνεται

 

και να την προσπερνάει