Σταγόνα στη σταγόνα

ξεχνιέται η πίκρα.

Όπως γράμμα στο γράμμα

τόσες μυριάδες  λέξεις

να σπάνε σα γυαλικά στο πάτωμα

πότε με βρόντο,

πότε με μια ελαφριά αιώνια βουβή πορεία.

Κι ύστερα,

με τι φροντίδα

σκουπίζουμε τ’ απομεινάρια των στιγμών,

το δάκρυ από τα μάτια,

θαρρείς και τίποτα δε μένει

ασημάδευτο στο χρόνο

παρά μονάχα κάτι αόρατο

στο βάθος της ψυχής.

Μια ζωή πάλεμα να ημερέψεις το θεριό,

κι αυτό να μη νικιέται!