Άστρο, στενεύει με

το φως σου,

έτσι γλυκά που τραγουδάς

και μαύρα

Πώς να σε κλείσω

μες στα χέρια μου;

Εσύ, νερό

και τρέχεις

Εσύ, φωτιάς δαδί

και δε μιλάς

Εσύ, το πιο σοφό παιδί,

στα ουράνια πλέχεις

Άστρο, φλετράς μου

μες στα σπλάχνα

κι απ’ του νου την ερημιά μου

μήτε ήχος μήτε άχνα