-Αχ βρε Αντωνάκη, φληναφήματα και πομφόλυγες τα όσα βρε αγόρι μου λες… Μα να μη βγαίνει μια στρωτή κουβέντα από το στοματάκι σου;

Εσύ δεν ήσουνα έτσι βρε αγάπη μου. Θυμάμαι με πόνο, όταν τύχαινε να πάρεις τον λόγο σε μια μας συντροφιά στα φοιτητικά μας χρόνια, που όλοι κρεμόμαστε από τα χείλη σου… Πόσο υπερήφανη ένιωθα που ήμουν το κορίτσι σου.

Τώρα, όλο βλακείες αραδιάζεις και το κυριότερο, έχεις πλήρη συναίσθηση του ΤΙ λες. Θαρρείς και το κάνεις επίτηδες να διαγράψεις το λαμπρό λεκτικό παρελθόν σου, να το σβήσεις, να το αφανίσεις, έτσι  όπως προσπαθεί κάποιος να απαλείψει καταχωνιάζοντας σε τσέπες βαθιές τα αμαρτήματά

 του.

-Τι να σου πω Ρουλάκι μου, εκείνη τη σοβαροφάνεια της νιότης μου τη  ξήλωσα από πάνω μου και την πέταξα. ΝΑΙ. Τα ΣΟΦΑ ΜΟΥ ΛΟΓΙΑ…

Γιατί ΣΟΦΑ και πόσο σοφά Ρούλα μου; Και σαν τέτοια σε τι συνετέλεσαν στο  να βελτιωθεί η ζωή η δική μου, η δική σου, των παιδιών μας;

Δεν  μπορεί να μην πρόσεξες,  ότι από τότε που ‘’σαχλαμαρίζω’’, όπως πολύ κομψά λες, τόσο οι φίλοι μας όσο και ο Διευθύνων Σύμβουλος της Εταιρείας μας με υπολήπτονται, ενώ παλιά εν τη σοφία μου, ούτε που να με φτύσουν.

Πάρτο χαμπάρι Ρούλα εσύ και όλες οι Ρούλες του Πλανήτη, ότι ζούμε σε μια εποχή ίσως έκπτωσης αξιών. Δεν είδες τον πεθερό σου και σεβαστό μου πατέρα; Πρύτανης των Πανεπιστημιακών Σχολών της Χώρας και πρεσβεύει  κατά γράμμα όσα κι εγώ λέω. Τον άκουσες λίγο πριν τι μου ζήτησε φεύγοντας; Να του αγοράσω ένα φτηνιάρικο περιοδικό, κάτι σαν το παλιό Ρομάντζο που διάβαζε η γιαγιά σου και η δική μου, στα νιάτα τους. Είδες με τι ενδιαφέρον με τι αγωνία μου ζήτησε να ψάξω να του το βρω μη χάσει τις συνέχειες των διηγημάτων και νουβελών του; Αυτό γίνεται κάθε φορά που παραλείπει να πάρει τεύχος. Στην απορία μου, που του την εξέφρασα μία  φορά, ξέρεις τι μου είπε;

«Μια ζωή γιε μου διάβαζα βιβλία σοφά, για να φτάσω τώρα συνταξιούχος ων να πω, ότι ΕΝ ΟΙΔΑ ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ. Δεν θα το πιστέψεις αλλά βρίσκω τρομερά ενδιαφέροντα τα όσα τόσο απλά κρύβονται σε τούτες τις φυλλάδες όπως τα λες. Και ξέρεις κάτι; Και οι Σοφοί, τα μεγάλα λόγια τους και  τα αποφθέγματά τους από δω μέσα τα άντλησαν, τα στόλισαν μετά καταλλήλως και περί διαγραμμάτων και τα παρουσίασαν στο πόπολο που τους θαύμασε με ανοικτό  το στόμα.  Άλλο βλέπεις το ειδικό βάρος και το κύρος των δικών τους λόγων.

Γι’ αυτό κι  εγώ πια κατασταλάζοντας, δεν κάνω άλλο τίποτα  από μακροβούτια σε τούτα τα αναγνώσματα που τα βρίσκω απολαυστικά στην απλοϊκότητα και  αγνότητά τους».

Αυτά είπε ο σοφός μου Γέροντας και εγώ σαν γνήσιο παιδί του και θαυμαστής του τον μιμούμαι. Δεν κάνω τίποτα κακό Ρουλάκι μου τίποτα. Απλά έχω πετάξει από πάνω μου τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Κατάλαβες τι σου λέω;

-Ομολογώ πως όχι.

-Δεν πειράζει. Κάποτε θα καταλάβεις. Και όταν συμβεί, ξαναπιάνουμε το νήμα από εκεί που το  αφήνουμε  τώρα…