Μια νύχτα με φεγγάρι, που όλες οι γεύσεις των λέξεων και των προτάσεων ξαναβαφτίζονται, με άλλο μύθο και με άλλο χρώμα, κάθεσαι και αναρωτιέσαι πώς να στείλεις μήνυμα ή να βάλεις φωτό στα κοινωνικά δίχτυα (έστω… δίκτυα).
Είναι ένα πρόβλημα για αρκετούς, έστω ένα ζητούμενο για κάποιους άλλους. Για όλους δε, είναι πρόκληση και πρόσκληση, να μοιραστείς αυτή την υπέροχη τελεία στο βιβλίο του ουρανού. Ειδικά όταν το φεγγάρι, το ολόγιομο, σε κοιτάει και συ απλά αναστοχάζεσαι στιγμές και λεπτομέρειες, τότε κάθε εικόνα τους έχει την ομορφιά της. Αυτοδύναμη και αυθόρμητη εικάζω. Γιατί αυτή την νύχτα του φεγγαριού, είτε το πίνεις, είτε όχι, είτε κόβεις βόλτες, είτε πιό σωστά θέλεις να βολτάρεις στην γειτονιά και στην αυλή του, καταλαβαίνεις, συναισθηματικά και από την επιρροή του, ότι κάτι τέτοιο δεν είναι και τόσο εφικτό να γίνει πραγματικότητα. Εννοείται, σε πραγματικό χρόνο. Παρεμπιπτόντως, όλα τα φώτα των δρόμων να είναι σιωπηλά αυτή την εποχή. Δείχνουν υπακοή και συμμόρφωση στα απαραίτητα και αναγκαία μέτρα. Στο δια ταύτα.
Ο αργαλειός του ουρανού αλλιώς υφαίνει τα μαθηματικά και τα αδράχτια του. Με άλλη νομοτέλεια ανοίγει παρτίδες. Στα τετραγωνικά και στις ταχύτητες της φαντασίας δεν υπάρχουν αριθμοί, ούτε προσχήματα. Οι φάροι της καρδιάς δίνουν διαφορετικά σινιάλα στη νυκτωδία και απλά υπακούς το χρόνο τους. Το ρυθμό τους. Με φουσκωμένα τα πανιά των αναμνήσεων, των χθεσινών εικόνων της όποιας καλοκαιρίας, τα κύματα και τα παιχνιδίσματα του φεγγαριού, του ολόγιομου ειδικά, στο βλέμμα και στον ουρανό σε ταξιδεύει. Είναι μια νύχτα εύθραυστη. Λουσμένη με αυτό το φως η όχθη της τελευταίας σου μύχιας σκέψης πιάνει λιμάνια και στεριά.
Το καθρέφτισμα στο φως του φεγγαριού, στην μέση μιας ωκεάνιας Κλεισούρας, σου αποκαλύπτει ένα άλλο κομματάκι του εαυτού σου, ένα ξεχασμένο σου φερειπείν επανέρχεται. Ο καθένας έχει το δικό του κάδρο θέασης. Και το κύμα του έρχεται και φεύγει. Η εναλλαγή των εικόνων της τηλεόρασης και οι λιγοστές κουβέντες της επανάληψης των γεγονότων απλά υπάρχουν για συντροφιά ενημέρωσης… Αρκεί να μην γίνονται συνήθεια για να γεμίζουν τα κενά.
Από μια ξεχασμένη γειτονιά σού έρχεται στα χείλη το «νύχτωσε χωρίς φεγγάρι», του Απ. Καλδάρα, και όντως το σκοτάδι είναι βαθύ και απλώνεται. Και από μια άλλη ξεχασμένη γειτονιά, αυτή του Μ. Χατζιδάκι, η υπενθύμιση «πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι», για να φύγει η λύπη, σου απλώνει το χέρι. Την όποια λύπη και το όποιο σκοτάδι.
Και οι γειτονιές αυτές έρχονται κοντά κοντά, κατά έναν περίεργο τρόπο. Τουλάχιστον στα λόγια. Αρκεί, τουλάχιστον, να γίνεται η προέκταση της ματιάς τους με αληθινές στιγμές, που τις έχεις αγγίξει. Και μείνανε. Και μένουνε. Όλα σε φέρνουν στο τώρα. Το φεγγάρι έλκει τα βήματα, τα βλέμματά σου. Ακόμη και στα μοιρολόγια, στα ανείπωτα, δίνει το παρών, όπως «φεγγάρι μου ολοστρόγγυλο, πού πας να βασιλέψεις, την μάνα αφήνεις σκοτεινά και αλλού θα πας να φέξεις».
Τίποτε δεν κρύβεται, ούτε από του ήλιου τα άτια, ούτε από του φεγγαριού τις σιωπές. Ξεκλειδώνονται οι αισθήσεις, ελευθερώνεται το δάκρυ. Στις πέτρες, στις νύχτες, λεπτομέρειες χωρίς να χρειάζεσαι αποδείξεις και άδεια από κανέναν, τις ανανεώνεις. Όλα εν κινήσει. Το φεγγάρι σού χτυπάει την πόρτα, χωρίς κωδικούς και κουδούνια μπαινοβγαίνει στις εποχές και στις ανάσες των τοίχων. Τα πλήκτρα της μνήμης αποκτούν άλλη διάσταση.
Να την πούμε δέος, να την πούμε δικαίωμα, να την πούμε ανάγκη… Ερωτήματα χωρίς απάντηση. Κάτι τέτοιες νύχτες, «νύχτες που περνούν, που δεν θα ξανάρθουν, με αγιόκλημα και γιασεμιά», όπως μας ψιθυρίζει ο Λ. Κηλαηδόνης στα θερινά του σινεμά [λες και μοιάζει η ζωή με ταινία – με ή χωρίς υπότιτλους]. Όλοι είμαστε προσκεκλημένοι και ευπρόσδεκτοι. Σε αυτή την μοναδική προβολή, θεατές και πρωταγωνιστές, εναλλάσσουν ρόλους, με σκηνοθέτη την διάθεση του φεγγαριού. Μοναδικές παραστάσεις.
Ο δορυφόρος της γης, χωρίς ατμόσφαιρα και νερό, γίνεται μια άλλη, δεύτερη κατοικία. Με τα απαραίτητα σύνεργα της φαντασίας, παίρνει σάρκα και οστά κάθε επιφώνημα και κάθε κλικ ματιάς. Και αν σκεφτεί κανείς, ότι ο ήλιος είναι ενέργεια και φως για να κινηθεί το καθετί, παρόν και απόν, εντούτοις το φεγγαράκι το λαμπρό, μας περπατάει στις νύχτες στην δικιά του αλφαβήτα. Με πολλές παραλλαγές, με παλίρροια και άμπωτη, μας ταξιδεύει. Πιο σωστά, μας συν-ταξιδεύει. Και στα σύννεφα και στο χώμα. Ειδικότερα, στο ακαριαίο του φως.
Ο Χρήστος Νιάρος, ασχολείται με την γραφή, τα Μ.Μ.Ε. και τον ταξιδιωτικό χώρο. Κείμενά του βρίσκονται και σε ιστολόγια και σε περιοδικά. Και συνεχίζει…
Αφήστε το σχόλιο σας