Καθρέφτη, καθρέφτη στο πρόσωπο μιλάς

καθρέφτη στο φως τα χρόνια μαρτυράς

τα νιάτα μου που φεύγουν δεν τα λυπάσαι πια

αλήθειες δεν τις κρύβεις, τις λες με μια ματιά.

Η ομορφιά σαν μυγδαλιά μες την αυλή

ανθίζει μια φορά στης φύσης την οργή

παίζει σκληρή χορδή των γηρατειών η άρπα

δεν άλλαξε κανείς αργής φθοράς την στράτα.

Τα νιάτα, τα νιάτα τα παίρνει ο βοριάς

τα νιάτα, την χαρά, τα καίει κι ο χιονιάς

ποιος άνεμος δραπέτης αρπάζει τη δροσιά

φεύγει κι αφήνει δάκρυα που τρέφουν τη φωτιά.

Να νιώσω νιότης πρώτης τ’ άγουρο φρέσκο χάδι

της εφηβείας την ορμή σε ένα φιλί το βράδυ

χρυσή μου ακρογιαλιά ανέμελης αυγής

μου ‘κόψαν τα φτερά, πώς να ‘ρθω να με δεις.

Στον ουρανό ψηλά σύννεφα προσπερνούν

δείχνουν σαν ζωγραφιά τα χρόνια πώς περνούν

η ομορφιά  και ο έρωτας βαθιά θρηνούν στη θάλασσα

πνίγεται στη βροχή κι ο πόθος  που λαχτάρησα.

[Μάθετε περισσότερα για τη λογοτεχνική μας δράση «Γράμματα ανεπίδοτα» ΕΔΩ.]