Μυρωμένο    την    καρτεράει    το  κρεβάτι,

κι αυτή    με  τα  κάλλη  στο  φως  λουσμένα,

και    με    πεθυμιάς    ανάσες    στεναγμένα,

απ΄ του  φεγγαριού  τα  ξέφτια  θα ‘ν’ γιομάτη!

Το    κόνισμα    φιλά    η   σάρκα    η    ροδάτη,

κι   αργοσταλάν    οι  πόθοι  απ’ την  παρθένα,

που       γυμνή      απιθώνει         φλογισμένα,

τα      μέλη      που    μεθάνε       κάθε       μάτι.

Θα ‘ρθει     η  στιγμή    που  με   αντρίκιο  ταίρι,

από       πλέρια       ηδονή       θ’  ανατριχιάσει,

πέφτοντας       στης       αγάπης     το    καρτέρι!

Και    θα ‘ναι    μαγικοί   και  Ηλύσιοι  οι  κάμποι,

όταν     σα     ρόδο       αγνό     θ’  αχτιδολάμπει,

κι   η    καρδιά    της  θα  τρέμει  στο  γιορτάσι!