Βροχή πως θα πέσει στα τζάμια
το ξέρεις, το ξέρω
δεν είναι βροχή γυρισμού,
κι αν δέσαν καράβια τους κάβους
προσμένεις, προσμένω το ξέρω
σημάδι μικρού λυτρωμού.

Σιγά θα κυλήσει στο τζάμι
το ξέρεις, το ξέρω
σε λίγο μετά θα χαθεί,
σταγόνα σ’ ένα άπειρο κόσμο
φοβάσαι, φοβάμαι το ξέρω
λυπάμαι τη φτώχεια της αυτή.

Τα μάτια σου σκούπισε
το ξέρεις, το ξέρω
πονάει ακόμα η ψυχή
να θέλει να φύγει, να πάει στον ήλιο
κι αν θέλεις κι αν θέλω
δεν είναι της ώρας η φυγή.

Τα ρούχα σου τίναξε απότομα,
ξέρε, πως φεύγει ολοένα η ζωή,
ο ήλιος στεγνώνει τα πάντα
το ξέρεις, το ξέρω
ψυχές μοναχές σαν σταγόνες
περπατούν στη βροχή.