Αιώνες τώρα πορευόμαστε

Περιπλανώμενοι σε δύσβατα μονοπάτια

Χιονισμένων βουνοκορφών κι άνυδρων ερήμων,

Ψάχνοντας να βρούμε

Το Θείο Βρέφος

Ακολουθώντας το Αστέρι.

Κι όλο θαρρούμε πως κοντοζυγώνουμε

Στη φάτνη.

Κι όλο αναφτερώνουν οι ελπίδες μας,

Πως έφτασε η στιγμή

Να αποθέσουμε στα πόδια Του

Σμύρνα, χρυσό και λίβανο,

Όχι τόσο σαν δώρα σεβασμού κι αγάπης,

Όπως όλοι πιστεύουν λαθεμένα,

Μα πιότερο σαν αναθήματα ικεσίας

Για όσα λαχταρούμε να ‘ρθουνε

Σε τούτον το μίζερο πλανήτη.

Ακόμα δεν Το βρήκαμε

Το Βρέφος των ελπίδων και των προσδοκιών μας.

Κάποιες φορές Το είδαμε

Να μας κοιτάζει τρομαγμένο

Μέσα από τα μάτια μικρών παιδιών

Θαμμένων κάτω από ερείπια βομβαρδισμένων σπιτιών

Ή παιδιών που φόραγαν

Κίτρινα σωσίβια στο λιανό κορμί τους…

Κι άλλοτε πάλι να μας κοιτάζει με θλίψη κι απόγνωση

Μέσα από τα μάτια μανάδων

Που βύζαιναν αποστεωμένα μωρά

Σ’ ένα στεγνό, μαραμένο στήθος.

Κι ύστερα χανόταν πάλι…

Ωστόσο εμείς ακόμα επιμένουμε

Στην αέναη αναζήτησή Του,

Πάντα ακολουθώντας το Αστέρι.

Κι ας έχει λιγοστέψει η λάμψη του.

Κι ας κρύβει κάθε τόσο το πρόσωπό του

Πίσω από σύννεφα οργής και αγανάκτησης

Για όσα φοβερά αντικρίζει

Σε τούτον το μίζερο πλανήτη.

Επιμένουμε…

Κι ας έχει θαμπώσει ο χρυσός.

Κι ας έχει ξεθυμάνει η ευωδιά.

Στη σμύρνα και στο λίβανο…