Μπροστά σ’ εκείνον τον καθρέφτη του χρόνου, στης νύχτας τις κρυφές γωνιές, εκεί που ο φόβος ξεδιπλώνεται και θεριεύει ανάμεσα στις σκιές, εκεί που τα προσωπεία χάνονται στις χαραμάδες της σιωπής, βλέπεις τον εαυτό σου σε μια εκδοχή του, που δε φανταζόσουν ποτέ ότι υπήρχε.

Απογυμνωμένος από κάθε συναίσθημα και δισταγμό δίχως κρυφές  σκέψεις και παρωπίδες. Τι μένει λοιπόν; Μόνο ψευδαισθήσεις ζωντανές να πέφτουν εκεί μπροστά στα πόδια μου, λάθη που υποφέρουν, λέξεις ανεπίδοτες.

Θυσιαζόμενος στο ματωμένο βωμό της μοναξιάς και του ίδιου τού φόβου για ένα πλασματικό ταξίδι της καρδιάς στην αναζήτηση της ευτυχίας με εκμηδενισμό κάθε αξίας. Ο χρόνος περνά και μας αφήνει πίσω του. Παίρνει τις ψυχές και τις ταξιδεύει. Όχι πάντα εκεί που θα θέλαμε εμείς. Ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς.

Μια σκιά μένει για όλες εκείνες τις στιγμές που πόθησα παραπάνω απ’ όσο άντεξα, εκεί που ξεπέρασα κάθε όριο της δικής μου λογικής. Στιγμές ραγισμένες που μ’ έμαθαν ν’ αγαπώ κι ας χάθηκαν ύστερα από λίγο, που μπήκαν βαθιά κάτω από το δέρμα μου και ρίζωσαν παρά τις τόσες θύελλες που σήκωσαν, που δε βρήκαν πουθενά καταφύγιο και πέταξαν μακριά, γιατί ήρθαν καταδικασμένες για να χαθούν. Στιγμές που θέλησα να κρύψω και που δεν άντεξαν μέσα στην απτή πραγματικότητα. Φώλιασαν μέσα μου. Μαζί τους ωρίμασα κι έμαθα. Εξαιτίας τους έγινα αυτό που έχω τώρα εδώ μπροστά μου. Έγινα  η αλλαγή… έστω μ’ ένα μούδιασμα βαθιά μέσα στο στήθος κι ένα πολύτιμο δάκρυ μακριά.