Ανάμεσα σε φειδωλά μονοπάτια περπατάς, πλάι σε όχθη ποταμού, κλείνοντας τ’ αυτιά στην άγρια βοή του. Λύτρωση πηγαία ενός μικρού χαμού αναζητάς, συναισθήματα αστραφτερά σκορπάς μέσα στα αφρισμένα τα νερά. Χάρτινες μικρές χαρές, καράβια τσακισμένα  μέσα σε όνειρα υδάτινα φθηνά κάτω από αστέρια αλυσοδεμένα και μισοφέγγαρα σβηστά.

Πέτρα που χτυπά μέσα σε ξένο σώμα. Αγριοτριαντάφυλλα την εκυκλώσανε, αιματωμένα και σκληρά κρατώντας την αμπαρωμένη μέσα κουβούκλιο στεγανό. Μόνο ένα άρωμα αψύ, πικρό πλανιέται ακόμη στον αγέρα.

Πάνω σε δέντρο πολύχρονο γερό, εγχάραξαν τ’ αγκάθια της ψυχής σου, το δικό σου τ’ όνομα, να μείνει εκεί για πάντα ζωντανό και αγέραστο. Άλικα κεφαλαία γράμματα, υγρά καλυμμένα με  δάκρυα και σκόρπια «σ’ αγαπώ».

Γράμματα λησμονιάς

γεμισμένα

με τριμμένα άνθη λεμονιάς

ξόδεψες

μέσα στις επαναλήψεις τού μυαλού

Λήθη αναζητώντας από λάθη,

πάθη μυρωμένα.

Ο χρόνος όμως τώρα ξεκινά.

Εκεί που κάθε ρολόι σταματά.

Απεγκλωβίζεται.

Εκεί που στέγνωσε ο πόνος

μαζί μ’ εμένα.

Δάκρυ δεν έχει μείνει άλλο να στάξει, μήτε αίμα. Αυτή η αγάπη χάθηκε μέσα σε μια νεκρή, απόκοσμη σιωπή, αφήνοντας πίσω ένα βλέμμα άδειο και μια δίψα απύθμενη, στεγνή.

Μέσα σε πέτρινο πηγάδι βαθύ και σιωπηλό, ένας σπαραγμός παραμένει ακόμη βουβός, ανάμεσα σε μυριάδες ραγισμένες σκέψεις, καθρέφτες κι απομεινάρια μιας εποχής που έσβησε.

Σ’ ένα πηγάδι αδειανό,

εκεί εσύ,

εκεί κι εγώ.