Χρόνια την περίμενα αυτή τη στιγμή κι έτρεμε η καρδιά μου. Όταν μεγάλωσες αρκετά κι άρχισες ν’ αντιλαμβάνεσαι κάποια πράγματα, έλεγα μέσα μου, τώρα ήρθε η κατάλληλη στιγμή… Κι όλο το μετάνιωνα. Κι όλο έβρισκα δεκάδες δικαιολογίες να το αναβάλω γι’ αργότερα. Να μεγαλώσεις ακόμα λίγο, έλεγα, να είσαι σε θέση να νιώσεις την καρδιά μιας μάνας, να μπορείς να ξεχωρίσεις για ποιο λόγο σκεπάζονται κάποιες αλήθειες ή κάποια λόγια μένουν ανείπωτα. Μεγάλωνες, ψήλωνες, ομόρφαινες μέρα με τη μέρα, κι ενώ  φούσκωνα από υπερηφάνεια για σένα, η ψυχή μου συνέχισε να τρέμει απ’ τον φόβο, μην τυχόν και βρεθεί κάποιος στον δρόμο σου και σου αποκαλύψει την αλήθεια που τόσα χρόνια εγώ δεν τόλμησα.

   Ρωτάς γιατί; Για σένα το ‘κανα. Όσες φορές μέτραγα τα υπέρ και τα κατά σ’ αυτή την ιστορία, τίποτα δε λογάριαζα για μένα. Ενώ αν μοιραζόμουν μαζί σου την αλήθεια, θ’ αποτίναζα μια ώρα αρχύτερα από πάνω μου αυτό το αβάσταχτο βάρος που κουβαλάω  τόσα χρόνια, από τότε που σε πήρα μωρό στην αγκαλιά μου.

  Εσύ γιατί λες; Τι υποθέτει το μυαλουδάκι σου, τι εικασίες κάνει; Για πες μου… Για να μη σε πληγώσω βέβαια, να μη σε στενοχωρήσω, για τι άλλο; Ποια μάνα θέλει να πληγώσει το παιδί της; Ξέρεις καμιά; Γιατί εγώ δεν ξέρω. Και μην τολμήσεις να μου πεις πως δεν είμαι μάνα, αφού δε γέννησα, αφού δεν κάρπισε η κοιλιά μου, γιατί αυτό θα ‘ναι μαχαιριά για μένα.

  Εγώ σε μεγάλωσα. Σε πήρα βυζανιάρικο στην αγκαλιά μου. Μεγαλύτερη ευτυχία από εκείνη τη στιγμή που αντάμωσα για πρώτη φορά το βλέμμα σου δεν έχω νιώσει. Σε κοίταζα για ώρα σαν μαγεμένη, καθώς σε κρατούσα απαλά στον κόρφο μου. Είχες αρπάξει ένα δάχτυλό μου και το κρατούσες σφιχτά στη μικρή χουφτίτσα σου.

  Έζησες, λες, όλη σου τη ζωή μέχρι σήμερα μέσα σ’ ένα ψέμα… Εδώ θα διαφωνήσω μαζί σου μικρή μου. Η ζωή είναι μπροστά σου. Στα πόδια σου την έχεις, μπορείς να την περπατήσεις όποτε θες και να διαλέξεις όποιο μονοπάτι σ’ αρέσει. Εσύ αποφασίζεις.

  Θα διαφωνήσω και στο ψέμα, που ισχυρίζεσαι πως έζησες κοντά μου. Δεν ήταν ψέμα. Αληθινή αγάπη ήταν η ζωή σου μέχρι εδώ μάτια μου. Κολυμπούσες ανέμελη μες στην αγάπη και στην περίσσια έννοια μου. Σ’ αγάπησα περισσότερο κι απ’ τη ζωή μου. Και θα σ’ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει, ώσπου να κλείσω τα μάτια μου για πάντα. Ας μη βγήκες απ’ τα σπλάχνα μου κι ας μην ήπιες το δικό μου γάλα. Αυτό που νιώθω για σένα με τίποτα άλλο στον κόσμο τούτο δεν μπορεί να συγκριθεί.

  Αυτό που ξέρω είναι πως σίγουρα δεν είναι ψέμα όλο αυτό που ζήσαμε μαζί. Είναι μια αμοιβαία σχέση αγάπης. Πήρα από σένα πολλά και σου ‘δωσα άλλα τόσα. Σ’ αντάμειψα αδρά για τον ήλιο που έφερες στη ζωή μου με την παρουσία σου, δίχως να ζητήσω το παραμικρό για αντάλλαγμα, μονάχα να περπατάω στο πλάι σου και να μοιράζομαι τις χαρές και τις λύπες σου, για να σε ξαλαφρώνω. Σ’ έμαθα ν’ αγαπάς και να συγχωρείς, να πιστεύεις στη ζωή και να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους που το αξίζουν, σ’ έμαθα να παλεύεις και ν’ αγωνίζεσαι για το καλύτερο, να ελπίζεις στο αύριο, να κάνεις όνειρα…

  Και μη βιαστείς να κρίνεις. Ούτε εμένα, ούτε εκείνη… Ποτέ δεν είχα σκοπό να τη μειώσω στα μάτια σου. Είναι κι αυτή μάνα σου κι έχει μερίδιο στην αγάπη σου όσο κι εγώ. Αυτή μου ζήτησε να μη μάθεις ποτέ την αλήθεια και θα είχε προφανώς τους λόγους της. Μου ζήτησε να ορκιστώ πως ποτέ δε θα προδώσω το μυστικό μας. Και το έκανα επειδή σε λάτρεψα. Επειδή δεν ήθελα για τίποτα στον κόσμο να στερηθώ την αγκαλιά σου.

  Φοβόμουνα; Μπορεί κι αυτό. Να φοβόμουνα τη στιγμή που όλα θα έβγαιναν στο φως και θα μου ζητούσες εύλογα τον λόγο για τη σιωπή μου. Μπορεί να έτρεμα την αντίδρασή σου, τις ευθύνες που θα μου έριχνες. Δεν ήταν παράλογοι οι φόβοι μου όπως βλέπεις. Όλα έγιναν ακριβώς έτσι, όπως τα είχα προβλέψει.

  Και σ’ έχω σήμερα εδώ μπροστά μου να με ρωτάς γιατί… Πώς το ‘πες; Τι μάνα είμαι εγώ; Πώς άντεξα να σου το κρύβω; Γιατί σ’ άφησα στο σκοτάδι τόσα χρόνια;

  Καταλαβαίνω πώς νιώθεις και σε συμμερίζομαι. Δε σου κρατώ κακία. Πώς μπορώ άλλωστε να κρατήσω κακία στον μοναδικό άνθρωπο που λάτρεψα; Ας τα πιάσουμε λοιπόν απ’ την αρχή, αφού επιμένεις. Τι μάνα είμαι εγώ;

  Είμαι αυτή που έτρεχε πάντα ξοπίσω σου με μια ζακετούλα  στο χέρι για να σε τυλίξει να μην πουντιάσεις. Αυτή που ξενυχτούσε πλάι σου κάθε φορά που αδιαθετούσες και σε νανούριζε γλυκά. Αυτή που πιάνατε μαζί το μολυβάκι για να σε μάθει να γράφεις τ’ όνομά σου. Αυτή που σε καμάρωνε από μακριά και χτυπούσε ενθουσιασμένη παλαμάκια όταν έλεγες τα πρώτα σου ποιήματα. Αυτή που συγκινήθηκε τόσο πολύ και δάκρυσε από χαρά, όταν πήρες το πτυχίο στα χέρια σου και το ανέμιζες στον αέρα ευτυχισμένη. Αυτή που σου χάρισε όλες τις όμορφες αναμνήσεις σου, για να τις πάρεις μαζί σου σαν εφόδιο στην καινούργια σου ζωή.

  Σε όλα τα άλλα σου απάντησα. Βάλτες τώρα όλες στη ζυγαριά της αγάπης και μέτρα καλά, ποιες γέρνουν περισσότερο προς το μέρος της καρδιάς… Οι απορίες σου ή οι απαντήσεις μου;

  Δε θέλω να σε ζορίσω άλλο. Μεγάλωσες πια και μπορείς μονάχη σου να κρίνεις το σωστό. Και το σωστό για τον καθένα σίγουρα διαφέρει. Εγώ έκανα αυτό που όριζε η καρδιά μου. Με την αγάπη για οδηγό πορεύτηκα μέχρι τώρα στη ζωή μου, κι η αγάπη για μένα, δε λαθεύει ποτέ, να το ξέρεις. Κρατάει το σκήπτρο, σαν βασίλισσα, είναι το βαθύτερο απ’ όλα τα αισθήματα και το πιο αληθινό. Κάνε με τώρα μια μεγάλη αγκαλιά, όπως αυτές που μου ‘κανες μικρή, που τύλιγες τα χεράκι σου γύρω απ’ τον λαιμό μου κι ανάσαινες την αγάπη μου στην ανάσα μου. Κάνε με και θα το νιώσεις πόσο πολύ σ’ αγάπησα… Η αγκαλιά και η αγάπη είναι το  βάλσαμο για όλα. Αυτό σου έμαθα πρώτο από όλα.