“Πυρηνικός Μαγνητικός Συντονισμός”, ένα διήγημα της Κατερίνας Ευαγγέλου-Κίσσα

Δύσκολα θα έλεγε κάποιος αυτό το μικρό παγωμένο δωματιάκι «Αίθουσα Αναμονής». Οι τοίχοι του κάτασπροι κι ούτε παράθυρο πουθενά – λογικό, ήμασταν δύο επίπεδα κάτω από την επιφάνεια της Γης. Δύο δερμάτινες λευκές πολυθρόνες, όσοι κι οι άνθρωποι που επιτρέπονταν να αναμένουν – κρύες κι αυτές. Ένα λευκό δερμάτινο σκαμπό – εντελώς παράταιρο κι αχρείαστο σε αυτή την «αίθουσα». Μια μονάδα διατήρησης θερμοκρασίας δούλευε στους 13 βαθμούς Κελσίου χειμωνιάτικα. Ή ο τεχνικός ήταν μαλάκας ή κάποιοι προσπαθούσαν να μας εγκλιματίσουν σε μια «άλλη» κατάσταση – σε αυτήν που θα εισερχόμουν σε λίγο. Μία ατσαλένια σχάρα στον ένα τοίχο ξερνούσε αρκετό παγωμένο αέρα, ικανό να σε ρίξει με μια ωραιότατη πλευρίτιδα και μπόλικο πυρετό αν έκανες το λάθος και καθόσουν εκεί κοντά. Ναι λοιπόν. Ήταν και το σύστημα εξαερισμού στο κόλπο του εγκλιματισμού μας, το δίχως άλλο!

Ο Κώστας καθόταν απέναντί μου και προσπαθούσε να διασκεδάσει την αγωνία μου λέγοντας μου ένα σωρό ακατάληπτα πράγματα – στην πορεία κατάλαβα ότι τα εννοούσε για αστεία… Ευτυχώς ήταν μαζί μου. Μόνο τα μάτια του ζεσταίνανε τον χώρο. Τα πανέμορφα μπλε μάτια του και η αγωνία του για την τύχη μου.

-Να δεις που όλα θα πάνε μια χαρά. Μη φοβάσαι. Τόσοι άνθρωποι το έχουν κάνει και δεν πάθανε τίποτα! Διάολε, εγώ ο ίδιος το έχω κάνει πριν χρόνια, όταν οι μαγνήτες ήταν ακόμα σε νηπιακό στάδιο! Και τα πήγα μια χαρά! Κοίτα με! Κούκλος, φτου-φτου μη με ματιάσεις!

Εντάξει, με αυτή του την προσπάθεια να ελαφρύνει το κλίμα στ’ αλήθεια γέλασα. Αλλά δεν πρόλαβα να χαρώ και να χαλαρώσω. Μια κάρια ντυμένη με μια ολόσωμη λευκή φόρμα, που είχε πάρει το ρόλο της πολύ στα σοβαρά, μπούκαρε ξαφνικά στο δωμάτιο με ύφος βλοσυρό.

-Ποιος από τους δυο σας θα ταξιδέψει; ρώτησε.

Την έκοψα με μια ματιά απ’ την κορφή ως τα νύχια με ύφος εξίσου βλοσυρό κι εγώ. Δεν μου πήρε και πολύ, ήταν δεν ήταν ένα-είκοσι με τα χέρια στην ανάταση και με πέντε πόντους τακούνι στο πατούμενο που φόραγε. Λευκό κι αυτό. Τι μανία με τα λευκά εδώ πέρα ρε παιδάκι μου…

-Εγώ, της απάντησα βαρύθυμα.

-Ακολουθήστε με παρακαλώ, είπε η τάπα και γύρισε την πλάτη περπατώντας προς τη διπλανή αίθουσα.

-Μπα, πάψε! Ξέρει κι από ευγένειες η κοντοπίθαρη, ψιθύρισα στον Κώστα και κλείνοντάς του το μάτι πήγα ξωπίσω της.

Η διπλανή αίθουσα ήταν τάλε κουάλε με την «Αίθουσα Αναμονής». Με δύο μόνο διαφορές. Είχε ένα λευκό γραφείο με κάτι χαρτιά στοιβαγμένα δεξιά κι αριστερά και η μονάδα διατήρησης θερμοκρασίας πρέπει να δούλευε στους τριάντα βαθμούς κελσίου! Με το που μπήκα εκεί μέσα  έπαθα σοκ, στην αρχή δυσκολεύτηκα να αναπνεύσω! Η Συνοδός Ταξιδιωτών με κοίταξε με ένα στραβό χαμόγελο και μου είπε όλο επιτηδευμένη γλύκα:

-Καθίστε παρακαλώ, δε θα μας πάρει πάνω από πέντε λεπτά. Ένα απλό ερωτηματολόγιο θα συμπληρώσουμε.

Έσφιξα τα δόντια μου για να μην τη βρίσω και πήγα και κάθισα στη μοναδική ελεύθερη πολυθρόνα της αίθουσας, αυτή δηλαδή που ήταν ακριβώς απέναντι από τη μονάδα διατήρησης θερμοκρασίας! «Οk», είπα στον εαυτό μου, «θα το πιω κι αυτό το ποτήρι» κι έπειτα κάθισα κάνοντας την άνετη.

Τελικά το ερωτηματολόγιο μάς πήρε κοντά στα σαράντα λεπτά για να το συμπληρώσουμε και μόνο «απλό» δεν το έλεγες, μιας κι έπρεπε να θυμηθώ μέχρι κι αν ήμουν δυσανεκτική στο γάλα της μάνας μου! Άσε που η Συνοδός μου, έκανε τις ερωτήσεις τόσο αργά που λίγο ακόμα και θα έκοβα τις φλέβες μου με τα δόντια! Τελοσπάντων, εδέησε κάποια στιγμή και είπε εκείνο το πολυπόθητο «αυτό ήταν, τελειώσαμε, μπορείτε να περάσετε και πάλι στην Αίθουσα Αναμονής» κι έπειτα μου πάσαρε μια σφραγισμένη πλαστική σακούλα με κάτι που έμοιαζε με ρούχα (πλαστικά κι αυτά)  σε χρώμα -τι άλλο- λευκό.

Όταν πήγα δίπλα, ο Κώστας με κοίταξε όλο έκπληξη.

-Τι κάνατε τόση ώρα; Θα την χάσεις την πτήση!

-Άσε με, μη λες τίποτα, δώσε μου δύο λεπτά να ηρεμήσω…

Την ώρα που χυνόμουν στην πολυθρόνα, μια βοή ξεκίνησε σε χαμηλά στην αρχή ντεσιμπέλ.

-Ώπα!… είπα κι ανασηκώθηκα.

Σε λίγο νιώσαμε ένα ανεπαίσθητο τράνταγμα.

-Ο μαγνήτης, μου είπε ο Κώστας. Τον έβαλαν μπροστά. Άντε, καιρός ήτανε. Κοντεύει μία το μεσημέρι, μη νυχτώσουμε κι εδώ για ένα τέτοιο ταξίδι πια!

Πριν προλάβω να καταλάβω ότι είχε φτάσει πλέον η ώρα, ήρθε μία ευγενέστατη -οφείλω να ομολογήσω- τεχνολόγος για να με οδηγήσει στην Πύλη. Κοιταχτήκαμε με τον Κώστα στα μάτια χωρίς να βγάλουμε άχνα. Έπειτα εκείνος που είπε «χαλάρωσε κι απόλαυσέ το» και μου έσκασε ένα πονηρό χαμόγελο. Του χαμογέλασα κι εγώ αποκαρδιωμένη. Ώστε αυτό ήταν. Είχε έρθει η ώρα μου. Θα πήγαινα το πρώτο μου διαπλανητικό ταξίδι στον Άρη.

Οι Γήινοι είχαμε μετοικήσει στον Άρη το 2028 και μάλιστα με τρελλή επιτυχία! Κι έτσι τώρα, τρεις γενιές μετά, το βλαστάρι μου έκανε εκεί το μεταπτυχιακό του στη βιομοριακή έρευνα εξωγήινων μεταλλευμάτων. Τρέχα γύρευε! Αλλά αφού αυτό του άρεσε… Κι άντε τώρα εγώ να διακτινιστώ για μια τρίωρη επίσκεψη (σε ώρα Άρη, σε ώρα Γης θα έλειπα μόλις μία ώρα).

-Είστε έτοιμη να σας δέσω; η ευγενική φωνή της τεχνολόγου με επανέφερε στην πραγματικότητα.

-Πώς είπατε; τη ρώτησα χαμένη ακόμα στις σκέψεις μου.

-Φοράτε μεταλλικά αντικείμενα επάνω σας; Χρυσό; Ασήμι; Έχετε μεταλλικά μέλη, ένθετα δόντια, βαλβίδα καρδιάς, τη βέρα σας;

-Όχι, όχι, τίποτε από αυτά, σας παρακαλώ, ας μη χάνουμε χρόνο, τα έχω ήδη απαντήσει έξω, στη Συνοδό Ταξιδιωτών!

Η τεχνολόγος μού χαμογέλασε ευγενικά.

-Το πρώτο σας ταξίδι με μαγνήτη, έτσι;

Ο «μαγνήτης»! Τι απλά που το έλεγε! Γύρισα και κοίταξα την ογκώδη στρογγυλή κατασκευή με τα περίεργα φωτάκια που αναβοσβήνανε. Αδερφέ μου, θηρίο! Θα έμπαινα μέσα σε αυτό το θηρίο, που είχε τόσο ισχυρό μαγνητικό πεδίο όσο  ούτε σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας δεν βλέπαμε! Απίστευτο. Τέσσερα Tesla, κοντά σαράντα χιλιάδες φορές ισχυρότερο από το μαγνητικό πεδίο της Γης! Κι άντε θα μπω. Θα ξαναβγώ όμως; Ή θα με λιώσει αυτοστιγμεί και θα γίνω χαλκομανία στο γυαλιστερό του πάτωμα; Και θα αφήσω πίσω μου άντρα χωρίς τη σύζυγο, παιδάκι δίχως μάνα; Ωχ μάνα μου τι ζω!

-Μην άγχεστε, είναι μια πολύ απλή διαδικασία. Γδυθείτε παρακαλώ και φορέστε την ειδική λευκή στολή που σας έδωσε η Συνοδός σας. Έπειτα…

-Συγνώμη που σας διακόπτω, είπα εγώ καθώς ξεβρακωνόμουν για να φορέσω την πλαστικούρα που μου είχανε δώσει για ολόσωμη φόρμα,  αλλά θα έρθει και αυτή μαζί μου; Μπορώ να την ανταλλάξω, να πάρω τον άντρα μου ή εσάς για παράδειγμα! Ε; Σας παρακαλώ, δεν θα την αντέξω ούτε κλάσμα του δευτερολέπτου παραπάνω!

-Όχι, όχι, η θέση στο μαγνήτη μας είναι μόνο για ένα άτομο! Δεν έχουμε ακόμα διπλούς μαγνήτες στη χώρα μας, δυστυχώς, μου απάντησε η τεχνολόγος.

-Εντάξει, αυτό μπορώ να το αντέξω.

-Ωραία, ξαπλώστε, θα τοποθετήσω ορισμένα ειδικά βαρίδια επάνω σας και θα σας δέσω με  τους ιμάντες, είναι σημαντικό να μην κουνηθείτε καθόλου μέχρι να σας ειδοποιήσω μέσω των ακουστικών που θα φορέσετε, ότι έχετε φθάσει στον προορισμό σας, ΚΑΘΟΛΟΥ όμως, με καταλαβαίνετε;

-Κι άμα θέλω να ξύσω τη μύτη μου, ας πούμε; Ή άμα μου έρθει να φταρνιστώ; Άμα κάνει κάποιον ακούσιο σπασμό το πόδι μου όσο διαρκεί το… ταξίδι (ο Θεός να το κάνει δηλαδή!); Τι θα γίνει τότε;

-Καλό θα ήταν να είστε απόλυτα συγκεντρωμένη και να έχετε τον έλεγχο του εαυτού σας, μου απάντησε πάντα ευγενικά η τεχνολόγος αφήνοντας φαρμακερά υπονοούμενα.

-Εντάξει… Κι αυτό μπορώ να το αντέξω… Για το παιδί μου ρε γαμώτο, είπα μέσα απ’ τα δόντια μου κι έπειτα πήρα τη θέση που έπρεπε, σύμφωνα με τις υποδείξεις της τεχνολόγου.

-Επίσης θα πρέπει να κάνουμε μία ενδοφλέβια ένεση με μία ουσία που βοηθά στην ομαλή σας μετάβαση.

-Τι ένεση; Γιατί να κάνουμε ένεση; Και τι είναι αυτό το υγρό; η φοβία μου για τις βελόνες βγήκε μπροστά και ξεκίνησε τις ερωτήσεις!

-Οι χρησιμοποιούμενες ουσίες είναι κυρίως παραμαγνητικά ιόντα, παραμαγνητικά σύμπλοκα και μοριακό οξυγόνο, μου απάντησε με φοβερό επαγγελματισμό και μια υποψία επίδειξης γνώσεων η τεχνολόγος.

-Έλα μου; την ξαναρώτησα εγώ.

-Μη φοβάστε, αυτή είναι η διαδικασία, ούτε που θα καταλάβετε τίποτα, με διαβεβαίωσε εκείνη και πριν προλάβω να αντιδράσω, μια μαντάμ από δίπλα, που ούτε καν είχα προσέξει ως εκείνη την ώρα, πετάχτηκε από το πουθενά και μου κάρφωσε χαιρέκακα μια πεταλούδα στην ανάστροφη του αριστερού μου χεριού. Σε χρόνο dt και πριν την δαγκώσω, μου είχε σβουρίσει ενδοφλέβια και κείνο το άχρωμο υγρό.

-Αν αρχίσω να ξερνοβολάω σαν το γατί στον πανάκριβο μαγνήτη σας και γνωρίσει μέχρι και ο Άρης τον εσωτερικό μου κόσμο, κυριολεκτικά όμως, μη μου πείτε ότι φταίω εγώ! γύρισα και είπα με παράπονο μικρού παιδιού στην τεχνολόγο.

-Κρατήστε αυτό το μικρό μπαλονάκι. Αν για οποιονδήποτε ΣΟΒΑΡΟ λόγο χρειαστεί να διακόψουμε το ταξίδι και να σας επαναφέρουμε, τότε πιέστε το. Με καταλάβατε;

-Φυσικά σας κατάλαβα κυρία μου, δεν έχω κάνει λοβοτομή ακόμα!

Εκείνη με κοίταξε με απορία.

-Αφήστε, μη μου δίνετε σημασία, αποτυχημένη απόπειρα χιούμορ… Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.

-Τα ακουστικά τα φοράτε για να μετριάσουμε τον ισχυρό θόρυβο από το μηχάνημα όσο λειτουργεί και για να επικοινωνούμε φυσικά, εντάξει;

-Εντάξει.

Η τεχνολόγος έφυγε από τον θάλαμο με το μαγνήτη. Έμεινα εγώ. Το κρύο εκεί μέσα ήταν υπερβολικό. Έτσι εξηγείται ο ψόφος στην Αίθουσα Αναμονής. Ο εγκλιματισμός που λέγαμε… Κάποια στιγμή ένιωσα το σαγόνι μου να τρέμει και τα δόντια μου να χτυπάνε μεταξύ τους. Ωχ, αυτό μου έλειπε τώρα! Συγκεντρώσου! Δεν κάνει να κουνηθείς!

Ο θόρυβος ξεκίνησε. Σταμάτησε. Ξαναξεκίνησε. Ξανασταμάτησε. Πότε σκατά θα έφτανα επιτέλους; Είχα πιαστεί ολόκληρη με τόση ακινησία. Άσε που είχα πουντιάσει! Όχι ρε γαμώτο! Μου ερχότανε να φταρνιστώ! Ωχ… με πιάνει πανικός… Δεν πρέπει να με πιάσει πανικός! Όχι τώρα! Κοιμήσου καλύτερα, θα φτάσεις και δεν θα το καταλάβεις. Ηρέμησε και κοιμήσου! Κοιμήσου… Κοιμήσου…

*

-Με ακούτε; Κυρία Μακρή, με ακούτε;

Μία νοσοκόμα με ταρακουνούσε γερά μπορώ να πω! Άνοιξα τα μάτια μου.

-Τι έγινε, πού είμαι; ρώτησα μη μπορώντας να αναγνωρίσω το πρόσωπό της. Γυρίσαμε πίσω; Δεν έγινε το ταξίδι;

-Όλα πήγαν μια χαρά. Σας πήρε λίγο ο ύπνος, αλλά δεν μας πειράζει! Ελάτε, σηκωθείτε να ντυθείτε σιγά-σιγά…

Το κεφάλι μου γύρναγε σα σβούρα. Το σαγόνι μου είχε λυκοπιαστεί από την περίεργη στάση που είχα τόση ώρα στον μαγνητικό τομογράφο και στην προσπάθειά μου να μιλήσω, έφτυνα ασύστολα ολούθε στα σίγμα. Το ίδιο είχε πιαστεί και το δεξί μου χέρι, που κράταγε ακόμα το μπαλονάκι και το πίεζε σαν να μην υπήρχε αύριο. Τελικά μου το ξεκόλλησε με το ζόρι μέσα από τη χούφτα μου η τεχνολόγος!

-Βρε, σε (φτύσιμο) ξέρω εσένα (φτύσιμο)! Πες (φτύσιμο) τι έγινε; Γιατί γύρισα (φτύσιμο) πίσω (φτύσιμο);

Εκείνη μου χαμογέλασε στωικά. Ποιος ξέρει πόσα είχαν δει τα μάτια της όσα χρόνια δούλευε εκεί μέσα η κοπέλα.

-Καμιά φορά την κάνει αυτήν την ελαφρά παρενέργεια το σκιαγραφικό, μου είπε χαμογελώντας. Ελάτε. Σας περιμένει ο σύζυγός σας έξω. Μπορείτε να ντυθείτε εδώ δίπλα. Και μην ανησυχείτε. Θα σας τηλεφωνήσουμε εμείς για το πότε να έρθετε να πάρετε τα αποτελέσματά σας. Χαίρετε!

Ίσως σας αρέσει και

5 Σχόλια

  • Μαριάννα Γληνού
    17 Φεβρουαρίου 2018 at 22:56

    Ερώτηση, δηλαδή αν κάποιος είχε κανά δόντι χρυσό, ένεκα επένδυσης, όχι γιατί θα ήταν χρειαζούμενο, θα είχε και οδοντίατρο με τανάλια; και τα αποτελέσματα, τα δίνουν με δώρο σοκολατάκι; Για να ξεχαστεί η ευχάριστη εμπειρία; Απαπαπα! Αχρείαστοι οι μαγνήτες και τα καλά τους! <3

  • Βασιλική Αποστολοπούλου
    18 Φεβρουαρίου 2018 at 03:05

    Με ταξίδεψες και μένα και το διασκέδασα αφάνταστα!
    Μπράβο Κατερίνα μου, εξαιρετικό!

  • Μαρκος Κωνσταντινου
    18 Φεβρουαρίου 2018 at 11:37

    !!! Δεν μπορεί να το έγραψες εσύ Κατερίνα αυτό! Εγώ, εμείς το γράψαμε, γιατί το ζήσαμε! …εσύ πως? Μια λέξη …”αλήθεια”! Είσαι απίστευτη! Και ταυτόχρονα τόσο απολύτως πιστευτή!

  • ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΛΙΕΡΑΚΗΣ
    19 Φεβρουαρίου 2018 at 23:25

    Μου έκοψες την ανάσα Κατερίνα! Κι εκεί που πήγα ν’ ανασάνω με το “Και μην ανησυχείτε.” ήρθε το κλείσιμο και μ’ έστειλε πέρα από τον Άρη. Διήγημα για πολλές σκέψεις, που καταφέρνουν να προκαλούν η ροή και ο τρόπος της αφήγησης. Συγχαρητήρια!

  • ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΜΠΟΓΛΗΣ
    21 Φεβρουαρίου 2018 at 19:29

    Με ένταση, με νεύρο, είναι πολύ καλό αγαπητή φίλη !!!

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη