Και πάλι,
αποκοιμήθηκα
μ’ ένα κοχύλι σφραγισμένο
στο αυτί μου –
Και πάλι,
προσδοκούσα
το νανούρισμα από
χάδι της φωνής σου.

Γνωρίζω
ότι δεν εγκιβωτίζεται
η φωνή σου, ούτε
ο φλοίσβος του κύματος –
Γνωρίζω
ότι η καρδιά αντλεί
το αίμα και
βουίζει σαν πέλαγος.

Μα κυκλοφορείς
μέσα μου
και αντηχείς –
πλάσμα
της ελπίδας
και της προσμονής.

Επαναπατρισμός
σε χωρικά ύδατα
αγάπης.