Στέγνωσε κι η τελευταία επιθυμία και πάει…
Τώρα;
Ακροβατούμε μονάχοι
σε πετραδάκια που ξέβρασε
κάποιος καιρός του χειμώνα.
Τοπίο λύπης κι αναρωτιόμαστε
τι έγινε πριν από μας
κι όσα τα κάναμε δικά μας
γιατί σβήνουν;
Να ’ναι το πέρασμα του καθενός
με ώρα λήξης, καταπώς φαίνεται
όλα είν’ από πριν προδιαγεγραμμένα;
Τι συμβαίνει
κι η μυρωδιά κι η αφή
πλανιούνται ξένες…
Ποιος νικά και ποιος νικιέται;
Και άχνα ποτέ, πουθενά, σε κανέναν
για όλα αυτά που μόνο πόνο μας φέρνουν.
Σα θεριά επιστρέφουν οι θύμησες
και ρυάκια κυλούν δεξιά, αριστερά.
Εδώ… να μετράμε τι λείπει,
βουβοί, σκυθρωποί, ξεχασμένοι.
Την Πόπη την ”ξέρω” και με ”ξέρει” από μια άλλη σελίδα και ποτέ δεν την ρώτησα πόσο μικρή είναι . Αρπάζω την πάσα που μας έδωσε η Κατερίνα μ’ αυτό το ”νέο κορίτσι ” που είπε και να ρωτήσω σαν πόσο νέο δηλαδή Και τούτο γιατί μού έκανε εντύπωση το όμορφα απαισιόδοξο για νέο άνθρωπο ποίημά της.Γιατί αν η Πόπη τα έχει βάψει μαύρα με τι χρώμα θα πρέπει εμείς οι πολύ μεγάλοι να βάψουμε τη δικιά μας ζωή;Το ποίημά της πάντως ωραιότατο.
Κυρία Λένα, έχω γεννηθεί το 1987. Δεν είμαι και στην εφηβική ηλικία. Είμαι παντρεμένη και έχω μια κόρη. Στη ζωή μου είμαι αρκετά αισιόδοξη, στο γραπτό λόγο προτιμώ τη μελαγχολία, αυτή όμως που οδηγεί σε μια λύτρωση ή σε ένα αποτέλεσμα που έχει ψυχή. Κάθε άνθρωπος βλέπει τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια, είτε είναι 20, είτε 30, είτε παραπάνω. Σας ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και για το ενδιαφέρον. Να είστε καλά.