«Δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά το ταξίδι». Η φράση αυτή ηχεί στο μυαλό μου σαν ηθικό δίδαγμα από την παιδική μου ηλικία, πατώντας στην προσπάθεια της ενθάρρυνσης της προσπάθειας του οποιουδήποτε αγώνα ή ταξιδιού, ανεξαρτήτως  της τελικής του έκβασης. Και δεν είναι λάθος, αφού στο κάθε ταξίδι οι λίμνες, τα βουνά, τα μικρά καμπυλωτά στενά και οι εικόνες που θα δεις, είναι αυτές που θα βάλλουν εν τέλει τις βάσεις της ανάμνησής σου από αυτό. Σημασία άλλωστε έχει το όνειρο και όχι το πρωινό ξύπνημα.

Ωραίο μήνυμα. Αναρωτιέμαι πόσες αναμνήσεις, πόσες στιγμές και πόσα συναισθήματα, πόσες ιστορίες ανθρώπων και ταξιδιών αναλώθηκαν στο βωμό αυτής της πεποίθησης. Βλέπεις εμείς οι άνθρωποι έχουμε εθιστεί τόσο στην απαθανάτιση των μικρών στιγμών μας, στην κάθε μας ιστορία, που σαν άψυχες μηχανές καταναλώνουμε στιγμές φωτογραφίζοντάς τις σε κάμερες και τις κολλάμε σε τοίχους, εντοιχισμένες σε επίχρυσες κορνίζες, έχοντας όλες -αν και τόσο διαφορετικές- έναν κοινό παρονομαστή, την απουσία του τέλους. Οι μικρές ανθρώπινες ιστορίες μας έχουν πάντα μια αρχή και το ταξίδι, μα ποτέ κανείς δεν σκέφτεται, ούτε και θέλει να θυμάται, το τέλος. Για τους περισσότερους από εμάς δεν υπάρχει, για όσο ζούμε και είμαστε τουλάχιστον ακόμα μέσα στο ταξίδι μας, το τέλος. Δεν θέλουμε να το σκεφτόμαστε, το αποφεύγουμε, το αγνοούμε ή ακόμα και το ειρωνευόμαστε ποιητικά, δίνοντας όρκους πως αυτό δεν θα έρθει ποτέ. Δεν θα το αφήσουμε εμείς να έρθει. Οι ερωτευμένοι ξέρουν καλά τους ρόλους αυτούς και απ’ έξω όλους τους μονολόγους.

Μα το τέλος έρχεται. Το τέλος πάντα έρχεται ή καλύτερα πάντα ήταν εκεί, καραδοκούσε στο σοκάκι που περάσατε και δεν μπήκατε, κρυβόταν πίσω από τις λέξεις σας στους βραδινούς σας τσακωμούς, στα δάκρια της όταν έφευγες και στα χέρια σου όταν την κρατούσες να μην σου φύγει.  Η παρουσία του ήταν πάντα τόσο εμφανής, μα εμείς επιλέγουμε πάντα να την προσπερνάμε έντεχνα και να επικεντρωνόμαστε στο ταξίδι, στις στιγμές που περάσαμε μαζί. Και, όπως είναι απολύτως φυσιολογικό, όταν αυτό πια κάνει την παρουσία του πιο αισθητή από ποτέ, σχεδόν αναπόφευκτη, έχοντας κάνει την απολύτως καμία προετοιμασία για την υποδοχή και αποδοχή του, το μεγαλύτερο ποσοστό από εμάς θα το βάλει στα πόδια καίγοντας την όλη μας πορεία, ατιμάζοντας στο έπακρον το ταξίδι που με τόσο κόπο κάναμε. Νομίζω πως η αποστροφή μας προ την ιδέα του τέλους, ως ανθρώπινο είδος γενικά, επαφίεται στην θνητότητα της φύσης μας και του φόβου αυτής. Δεν θέλουμε να πεθάνουμε και δεν θέλουμε να πεθάνει τίποτα από αυτά που αγαπάμε ή κοπιάσαμε να χτίσουμε, γνωρίζοντας όμως ότι αυτό είναι μια φυσική διαδικασία των πραγμάτων, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, ή μάλλον το ευκολότερο, είναι να την αγνοήσουμε επιδεικτικά.

Και εγώ σου λέω όχι. Ήρθε επιτέλους η στιγμή να μάθουμε εμείς οι άνθρωποι να σεβόμαστε το τέλος. Να μάθουμε πως θα έρθει, πως η αγάπη θα έρθει, θα μας ζεστάνει και μετά θα φύγει και θα μας αφήσει κρύους σε ένα οδόστρωμα και χτυπημένους, κρύους, ακόμα πιο κρύους και από όταν μας βρήκε. Να μάθουμε να μετράμε, να θυμόμαστε τι δώσαμε, τι πήραμε από τον άλλον, πώς τον άφησε η δική μας απουσία και πώς θα τον βρει το επόμενο πρωί χωρίς εμάς. Αν δεν δώσουμε ένα τέλος που να αξίζει, που να σέβεται αυτά που ζήσαμε, θα τον παρατήσουμε και αυτόν κρύο σε ένα πεζοδρόμιο και αυτός με την σειρά του θα αφήσει εμάς. Θα μας αφήσουμε, θα μας ξεχάσουμε και όσες στιγμές μας και αν κορνιζάρουμε, το τέλος μας εκδικητικά και ανελέητα στην πάροδο του χρόνου θα φροντίσει να σκουριάσει τα χρυσά κιγκλιδώματα στον τοίχο, αφήνοντας μας μια πικρή γεύση μιας θολής ανάμνησης, που τελικά δεν ξέρεις αν συνέβη και αν συνέβη όπως τη θυμάσαι. Θα μας αλλοιώσει.

Αυτή όμως η αναπόφευκτη κατάρα του τέλους δυστυχώς δεν κυνηγά και αγγίζει μόνο την αγάπη αλλά και την ίδια τη ζωή. Η ζωή, όπως την  ξέρουμε, έχει αρχή, μέση, αλλά και τέλος. Η κάθε μας μικρή ιστορία, η κάθε μας επαγγελματική συνεργασία, φιλική, αδελφική ή και ερωτική σχέση, κάποτε με τον έναν η τον άλλον τρόπο θα αρχίσει και θα τελειώσει. Θέλοντας και μη, η γεύση που αφήνουμε στις καρδιές των συνανθρώπων μας εξαρτάται πολύ όχι μόνο από το πώς τους συμπεριφερθήκαμε όταν αυτοί και εμείς αγαπιόμασταν, αλλά και από το πώς τους συμπεριφερθήκαμε όταν πλέον δεν τους είχαμε καμία ανάγκη. Πριν φύγεις από τον οποιοδήποτε άνθρωπο, κάνε ένα βήμα πίσω και δες τον. Θυμήσου ποιος είναι, ποιος ήσουν για αυτόν και ποιοι ήσασταν. Μύρισε το άρωμά του, κάποτε ήσουν ερωτευμένος με αυτό. Δώσε στο τέλος αυτό που του αξίζει, και στην αυλαία σου, σου υπόσχομαι πως θα αποζημιωθείς.

Προσωπικά, πριν φύγω, θα ήθελα να γίνω μια μπαλάντα, να την ακούν στα παράθυρα τα βράδια οι μονάχοι και να θυμούνται και οι ερωτευμένοι να γνωρίζονται ξανά, ή να χωρίζονται γλυκύτερα.