Α, όχι παιδιά, μπάστα, δεν υποφέρεται άλλο αυτή η «ποίηση» που βλέπουμε τελευταία στο διαδίκτυο. Θαρρείς και γίνεται διαγωνισμός για το ποιος θα γράψει τις πιο πολλές άρες μάρες κουκουνάρες.

Ψάχνουν οι «ποιητές» μας να βρουν, προς εντυπωσιασμό και μόνο, λέξεις δυσνόητες, που τις βρίσκεις μόνον σε λεξικά παμπάλαια, που εκτός από παλιές είναι και κακόηχες, τοποθετώντας τις τη μία δίπλα στην άλλη άναρχα, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα, χωρίς τους στοιχειώδεις κανόνες γραμματικής, αποκαλώντας την αθλιότητα αυτή «στυλ». Αμ δεν λογιέται στυλ αυτός ο αχταρμάς. Και ενώ στη ζωγραφική μπορεί να δημιουργήσει μέχρι και Σχολή, καλώς ή κακώς, δίνοντας έστω μια κάποια ομορφιά χρωμάτων σε έναν πίνακα, που βέβαια και ένας απλός ελαιοχρωματιστής που κόβει το μάτι του μπορεί να επιτύχει, στην ποίηση δεν ταιριάζει αυτή η ασχημία κατ’ ουδέναν τρόπο. Και μένουν οι «ποιητές» αυτοί και κάνα δυο από τον περίγυρό τους, να θαυμάζουν τα ανοσιουργήματά τους, κράζοντας μέσα τους και οι ίδιοι για τα εκτρώματα που βγήκαν από το χέρι τους -δεν τολμώ να πω το μυαλό τους- τούς θαυμαστές τους, ξέροντας ότι αλληλοδουλεύονται.

Και να οι διαγωνισμοί και να τα βραβεία, που κοσμούν τους τοίχους των σπιτιών, των αυτοαποκαλούμενων αυτών λογοτεχνών.

Πού είναι η ομορφιά, πού είναι το δέος που σου προκαλεί ένα αληθινό ποίημα που και σαν έννοια ακόμη δηλώνει καλαισθησία, μουσικότητα και βέβαια αρμονία; Νιώθεις εκείνο το θείο ρίγος, την πληρότητα, την αληθινή πληρότητα, διαβάζοντάς το. Σε ταξιδεύει, σε προβληματίζει και σε διδάσκει με τις συμπυκνωμένες σοφίες του. Είναι το ίδιο, μουσική.

Ένας μουσικός εμπνέεται από την ποίηση και εύκολα την «ντύνει» με τη μουσική που πηγάζει -ανάλογα με το ταλέντο του- κατ’ ευθείαν από την καρδιά και την ψυχή του. Γι’ αυτό, σε μια τέτοια ευτυχή συνεύρεση,  δίκαια μοιράζεται το δέος και ο θαυμασμός που προκαλούν οι δύο υπέροχες αυτές τέχνες.

Τίμια και ειλικρινά, ας αναρωτηθούμε, πόσοι είναι αυτοί οι πεφωτισμένοι, οι εμπνευσμένοι δημιουργοί;

Δεν είναι πολλοί.

Φυσική νομοτέλεια, θα μου πείτε.

Σωστά.

Ας τους αφήσουμε όμως να μας διδάσκουν τι είναι «τελειότητα» και να προσπαθούμε να τους ακολουθήσουμε στο δρόμο που χαράζουν.

Οι αυτοαποκαλούμενοι «ποιητές» δεν κάνουν άλλο τίποτα από το να πετούν σκαρφαλωμένοι και άτσαλα πιασμένοι στο σύννεφο της αυταπάτης τους. Και όσο πιο μεγάλη είναι η αυταπάτη αυτή, τόσο το σύννεφο βαραίνει και η βροχή που αυτό φέρνει δεν είναι καθόλου, μα καθόλου όμως, ευεργετική για τον άνθρωπο…

Οπόταν δεν έχει και κανέναν λόγο ύπαρξης, στον κατά τ’ άλλα γαλάζιο ουρανό της ομορφιάς…

Γνώμη μου φυσικά!