“Πλάι της”, ένα κείμενο του Νίκου Παγουλάτου

Κάτω στην ρίζα της ελιάς, αυτής που με συντρόφευε στα παιδικά μου χρόνια, άφησα τα δάκρυα να τρέξουν, τον πόνο να χυθεί. Και να που τώρα πιο δυνατός επιστρέφω, κείτομαι μπροστά της, σε αυτήν που μου στάθηκε καλύτερα και από μάνα, σε αυτή που δεν με έδιωξε από κοντά της. Σε αυτή που με κράτησε δίπλα της, απάλυνε τον πόνο της ψυχή μου, μου έδωσε την αγάπη που μου έκλεψαν. Σε αυτή που έστω και νοερά στο δικό μου μυαλό, ήταν εκεί για μένα.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έζησα και μεγάλωσα, γύρω από αυτήν την αιωνόβια γριά. Εκεί έπαιζα με τα αδέλφια μου κυνηγητό γύρω από τον κορμό της, κρυφτό στην τεράστια αγκαλιά της. Την μόνη αγκαλιά που χάρηκα και που ακόμη και τώρα έχω. Σκαρφαλώναμε στα γερά κλαριά της και ονειρευόμασταν το αύριο, κοιτώντας μόνο ψηλά στον ουρανό, προσπαθώντας να μην κοιτάμε τον κόσμο εκεί κάτω, μέσα στην εγκατάλειψη και στην δυστυχία. Στιγμές χαράς περάσαμε πολλές, δεν μπορώ να πω, αλλά ήταν τόσο μικρές, που χάθηκαν στον πρώτο αγέρα αφήνοντάς μας άδειους.

Εκεί κάτω στις λασπωμένες ρίζες της μάζευα τα πλούσια δώρα της μέχρι που μάτωναν τα δάκτυλά μου και τα μάγουλά μου έτσουζαν από το κρύο. Εκεί κοντά της με ένα τσαπί στα φουσκαλιασμένα μου χέρια, καθαρίζοντας τα αγριόχορτα, την έβλεπα να μου γνέφει και όταν ο ήλιος ανέβαινε πολύ ψηλά, κάνοντας τις πέτρες να λιώνουν, έριχνε την σκιά της επάνω μου για να με προστατεύσει. Τότε καθόμουν στα πόδια της με ένα μπουκάλι παγωμένο νερό και το κολατσιό μου, ψωμί, ντομάτα και ελιές. Λίγα λεπτά ανάπαυσης …

Στεκόταν πάντα εκεί, σοβαρή, δείχνοντας σε όλους την ανωτερότητα της και την θέση της για την σκληρή πραγματικότητα. Όταν με έβλεπε να τρέχω κοντά της με κοίταζε με  θλίψη καθώς με έβλεπε από παιδί μικρό να κουβαλώ τα βάρη των άλλων. Τα σακιά με το καλαμπόκι και τα πίτουρα, τα καφάσια με τα σταφύλια και το παραφορτωμένο καρότσι με τα ξύλα, ήταν τόσο λίγα και μικρά. Δυο πόδια και δύο χέρια ήμουν και τίποτα άλλο, μια εύπλαστη μηχανή χωρίς σκέψη, βούληση και συναισθήματα. Μια μηχανή που κατευθυνόταν από σκληρούς, κούφιους και εγωιστές ανθρώπους. Εκεί μπροστά της η ψυχή μου έχασε πρόωρα την παιδικότητα και την ανεμελιά της. Άλλοτε πάλι άνθιζε ολόκληρη, όποτε με έβλεπε στητό να προσπαθώ να αντιμετωπίσω στον βοριά, να μην λυγίζω.

Άνθρωποι αγαπημένοι έφυγαν από κοντά μου, για πάντα, όσο και αν εκείνη προσπάθησε να τους κράτησε κοντά μου, ζητώντας βοήθεια από την μητέρα –  Γη. Χάθηκαν για πάντα. Μέσα όμως από το θρόισμα των ασημωμένων φύλλων της, άκουγα τις φωνές τους. Ακόμη και αυτό για εμένα το έκανε. Για να μην νιώθω μόνος μέσα στην πλημμύρα των ανθρώπων.

Ζήσαμε ζωή σκληρή αλλά αντέξαμε στον χρόνο. Γίναμε όμως πιο δυνατοί. Καταιγίδες, άνεμοι μας χτύπησαν, φωτιές καψάλισαν την σάρκα μας αλλά τελικά σταθήκαμε όρθιοι, εγώ και αυτή μαζί. Έμαθα πολλά πλάι της. Μου έδειξε όλα όσα οι άλλοι μου έκρυψαν, μου έδωσε ότι μου πήραν. Έτσι και εγώ τώρα άφησα τα ξερόχορτα μακριά για να μπορέσω να επιβιώσω, τα απομάκρυνα από κοντά μου. Έσπειρα και πότισα τους δικούς μου καρπούς και να που τώρα τους βλέπω να βλαστώνουν, να μεγαλώνουν πλάι μου ελπίζοντας πως θα καταφέρω να φανώ άξιος για αυτούς, προσπαθώντας να τους κάνω πιο δυνατούς. Έχει έρθει η δική μου ώρα του θερισμού. Έστω και τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά, έτσι δεν λένε; Όμως ο πόνος θα μείνει για πάντα φυτεμένος στην καρδιά μου, αγκάθι τριανταφυλλιάς, μοχθηρό και επίμονο, κρυμμένο κάτω από την ομορφιά. Αλλά έτσι είναι η ζωή ή τουλάχιστον αυτό με έμαθαν.

Ίσως σας αρέσει και

1 Σχόλιο

  • Βάσω Αποστολοπούλου
    21 Ιουνίου 2016 at 09:44

    “Μέσα όμως από το θρόισμα των ασημωμένων φύλλων της, άκουγα τις φωνές τους. Ακόμη και αυτό για εμένα το έκανε. Για να μην νιώθω μόνος μέσα στην πλημμύρα των ανθρώπων.”
    Πόσο ευαίσθητη και συνάμα πόσο μεστή, πόσο στιβαρή κατάθεση συναισθημάτων για ένα “απλό” δέντρο πο, ωστόσο, έχει ψυχή και ύπαρξη καταλυτική για τον καταθέτη! Μου θυμίζει τη δική μου μουριά, την σύντροφο και προστάτιδα των παιδικών μου χρόνων!
    Εξαιρετικό, φίλε μου Νίκο!

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη