Κακία. Έννοια στείρα και ξερή, όπως κι η ουσία που αντιπροσωπεύει. Ο δρόμος ο φαρδύς, ο άνετος, που για να τον διάγουμε υποπίπτουμε σε πράξεις άσχημες, δόλιες, ανίερες πολλές φορές. Πράξεις που τελικά μας καταδικάζουν στα μάτια των συνανθρώπων μας αλλά και του Θεού, γι’ αυτούς τουλάχιστον που πιστεύουν ότι υπάρχει μια ανώτερη δύναμη, όπως κι αν την ονομάζουν.

Υπάρχουν φυσικά και εκείνοι, που στο βωμό της καλοπέρασης και του χρήματος, θυσιάζουν και αρετές και Θεία. Διότι, σου λέει, μια ζωή την έχουμε. Περνάω εγώ καλά; Αυτό είναι το ζητούμενο και χέστηκα (με το συμπάθιο) τί θα πουν οι άλλοι. Ποιός Θεός και afterlife [1], εδώ είναι όλα και έτερον ουδέν.

Κι άιντε, μέχρι εδώ καλά. Τα κακά ξεκινάνε όταν για να περάσεις εσύ καλά, αχόρταγε συνάνθρωπέ μου, πατάς τον δικό μου τον κάλο. Και τρως το φαϊ μου, πίνεις το νερό μου, βρωμίζεις στην αυλή μου, χτυπάς το παιδί μου, καις τα δάση μου, λερώνεις τις θάλασσές μου, ρυπαίνεις την ατμόσφαιρά μου και πάει λέγοντας και κλαίγοντας. Κυριολεκτικά. Κι όλα αυτά, είτε γιατί είσαι σε πλεονεκτική θέση, είτε γιατί δεν σε ενδιαφέρει τίποτε άλλο όσο εσύ περνάς καλά. Όπως κι αν το δεις, ο παρονομαστής είναι, ενδόμυχα ή και φόρα παρτίδα, η καθαρή κακία.

Πολλοί είναι αυτοί που πρεσβεύουν πως κατά βάση η φύση μας είναι κακή. Το μότο που μας χαρακτηρίζει ως είδος θα έπρεπε να είναι το «Οφθαλμό αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος», όχι με την έννοια του μέτρου αλλά με την έννοια των αντιποίνων, της εκδίκησης, της χαιρεκακίας. Δεν μπορώ να το έχω εγώ; Δεν θα το έχεις ούτε κι εσύ. Έτσι, να σκάσεις! Ποιό, θα διερωτηθείτε. Το οτιδήποτε, σας απαντώ.

Η κακία όμως δεν συνίσταται μόνο από πράξεις. Η κακία είναι και σκέψεις και αισθήματα και λόγια. Πρωτίστως μάλιστα αυτά. Ό,τι έχει ο καθένας στην ψυχή του, ό,τι κρύβει στις σκέψεις του, αυτά και γίνονται πράξεις. Γι’ αυτό λέμε κιόλας καμιά φορά πως «γλώσσα λανθάνουσα τ’ αληθή λέγει». Για τις περιπτώσεις που μας ξεφεύγει το μέσα μας πριν προλάβουμε να το περάσουμε ένα spell checker [2].

Υπάρχει βέβαια κι ο αντίλογος. Ότι δηλαδή, δεν πα να ‘ναι ο άλλος ό,τι θέλει; Δεν τον κάνω παρέα και καθάρισα. Δεν τον παίζω, θα παίξω με τα άλλα παιδάκια που είναι καλά και ταιριάζουμε. Σωστά; Να σας πω… Κολοκύθια τούμπανα κι αυγά τηγανισμένα. Ε, ναι, δεν κάνουμε τίποτε έτσι, δεν λύνουμε το πρόβλημα. Τελείως ουτοπικό το όραμά μου βέβαια, αλλά η κακία θα έπρεπε να αντενδείκνυται. Να διδασκόμαστε από μικρά πως «πουλάκι μου, άμα είσαι κακό παιδάκι, θα σε φάει η μαυρίλα, τίποτα δεν θα σε ευχαριστεί και θα καταλήξεις να παίζεις και μπούφλες [3] με τα λοιπά κακά παιδάκια». Κι αυτό να το προτζεκτάρουμε και ως ενήλικες. Και να γίνεται διακριτό παιδιόθεν τί είναι κακό. Σε πανανθρώπινη βάση. Και μην ακούσω καμιά χαζαμάρα, όπως το λένε και στα μέρη μου, ότι δεν είναι απόλυτο το κακό και δεν μπορεί να γίνει διαχωρισμός μεταξύ καλού και κακού, γιατί θα σας θυμίσω ότι ζούμε ως είδος σε αυτόν τον πλανήτη περί τα διακόσιες χιλιάδες χρόνια (ναι μανδάμ, δεν είναι μόνο 2.015…) κι ακόμα λειτουργούμε με όρους σπηλαίων κι από πρόοδο βράστα. Και δεν εννοώ το να πάμε στον Άρη να εμφιαλώσουμε αλμυρό νερό, που μπράβο μας δηλαδή και εις ανώτερα, εννοώ την πνευματική καλλιέργεια και την ψυχική ανάταση. Όταν, για να χρησιμοποιήσω κάποια «ελαφρά» παραδείγματα, κάποιος την βρίσκει, την ψυχική ανάταση λέμε, σκοτώνοντας, βρίζοντας, εποφθαλμιώντας, υποσκελίζοντας, δολοπλοκώντας κι ό,τι άλλο τελοσπάντων σας έρχεται σε συναφείς καταλήξεις με «κακό» περιεχόμενο, είναι καλό; Α, γειά σας, στα λόγια μου έρχεστε!

Η κακία έχει κι αυτή τις διαβαθμίσεις της, βεβαίως. Ξεκινάει από μικρές, «αθώες» λεκτικές κακιούλες και καταλήγει σε μεγάλες, ανυπολόγιστης ίσως βαρύτητας, κακές πράξεις. Και το… κακό με την κακία είναι ότι πολλές φορές δεν την παίρνεις είδηση. Ούτε ο πράττων, ούτε ο αποδέκτης. Πολλές φορές λειτουργεί υποσυνείδητα, ασυναίσθητα, μυστικά και ιεροκρυφίως! Όπως και να ‘χει όμως, οι κακοί άνθρωποι είναι τοξικοί. Ό,τι αγγίξουν το χαλάνε, ή τουλάχιστον προσπαθούν. Προσπαθήστε λοιπόν κι εσείς με τη σειρά σας να κρατήστε μακριά σας τους τοξικούς ανθρώπους. Και μην σας πιάνουν οι ευαισθησίες σας, δεν χαλιόνται [4] αυτοί με τίποτα. Δεν νιώθουν, όπως λένε και στο χωριό μου.

[1] Afterlife: στα αγγλικά η μετά θάνατον ζωή.

[2] Spell checker: στα αγγλικά ο επεξεργαστής κειμένων για διόρθωση –κυρίως– ορθογραφικών λαθών.

[3] Μπούφλες: οι μπουνιές, οι σφαλιάρες.

[4] Δεν χαλιόνται: καρδιτσιώτικος ιδιωματισμός, σημαίνει δεν χαλάνε, μεταφορικά εννοώντας ότι δεν στενοχωριούνται.